“มึงไม่มีปากรึไง เป็นอะไรก็บอกดิวะ !!” เหมันต์ตะคอกเสียงดังลั่นห้อง
“หมวย กูถาม!!” ไม่รู้ว่าห้องแค่นี้เขาจะตะคอกทำไม ฉันก็ไม่ได้หูหนวกสักหน่อย
“หะ เหมันต์ หมวยเจ็บ...” เหมันต์กระชากแขนฉันจนฉันล้มพับลงไปฟูบกับที่นอน แล้วก็เปล่งเสียงอันแผ่วเบาบอกเขาไป
“เจ็บท้องใช่มั้ย !!’’
“อื้ออ..”
ฉันมุดหน้าลงหมอนพร้อมกับนอนขดตัวอยู่อย่างนั้น พอเหมันต์ถามฉัน เขาก็หายไปไหนไม่รู้ คงจะลำคานฉันมากนั่นแหละ คงคิดว่าฉันสำออยนั่นแหละ
20 นาทีผ่านไป ฉันยังคงนอนคดตัวอยู่บนที่นอน มันทรมานมากจริงๆ อยากจะนอนก็นอนไม่ได้ เฮ้อ...
สักพักฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินเข้ามาในห้อง แต่ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปดูว่าใคร แต่ก็คงจะเป็นเหมันต์นั่นแหละ
“ลุกขึ้นมากินยาไหวมั้ย กินยาเสร็จก็ออกไปกินข้าว”
“หมวยเจ็บ ทรมานจัง....ฮึก” จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา น้ำเสียงของเหมันต์เมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังเป็นห่วงฉันอย
