7
1114 Words
ปลายฝนเดินออกมาจากห้องของภูผา
แล้วเข้าไปทำไม ไหนว่าไม่ถูกกัน ไม่คบหากันอีกแล้ว คิดแล้วให้ไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมนึกถึงเรื่องราววุ่นวายของตนเองครั้งอดีต
ปลายฝนคือบุตรสาวแท้ ๆ ของตนกับนิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล
ส่วนภูผาเป็นบุตรชายของนายแพทย์พิริยะกับภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว และตนก็เข้าไปพัวพันกับครอบครัวนั้น จนกลายเป็นมารดาของภูผาไปโดยปริยาย
นายแพทย์พิริยะได้ก่อวีรกรรม ทำผิดกฎหมายมากมาย สุดท้ายเขาได้รับผลกรรมของตัวเองไป แม้เรื่องราวทุกอย่างจะจบสิ้นลงแล้ว แต่ตนไม่คิดทิ้งภูผาให้เผชิญโลกตามลำพัง ตนเลี้ยงดูภูผามาตั้งแต่เล็ก ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่ก็รัก ผูกพันและห่วงใยไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ คนหนึ่งเลยแม้แต่นิดเดียว
ก่อนหน้านี้เพราะปลายฝนกับภูผาได้ไปเจอกันในค่ายติววิชาการ จึงทำให้ตนได้กลับมาพบกับครอบครัวที่แท้จริงอีกครั้ง
เด็กสองคนนั่นทำท่าผูกสมัครรัก มีใจให้กันดี
แต่เป็นภูผาเองที่พยายามกันตัวออกห่าง ด้วยการบอกปลายฝนว่าที่คบด้วยก็เพราะอยากลองคบผู้หญิงสักคนดู แต่แท้ที่จริงแล้วตนเองชอบผู้ชาย
ปลายฝนเสียใจมาก จนพาลถึงกับเกลียดถภูผาตั้งแต่บัดนั้น
ส่วนภูผา หลังจากบอกปลายฝนแบบนั้นไปแล้ว ก็ขอย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ กิน นอนที่นั่น ไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย จนเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ชั้นนำได้ ภูผาก็ยิ่งห่างไปจากอกของตน เรียนจบแล้ว ก็ยังขอไปอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชนติดชายแดนไทยกับประเทศเพื่อนบ้านเสียอีก
นึกแล้วก็สงสารภูผาไม่น้อย
ไม่รู้ว่าเก็บงำเรื่องราวอะไรเอาไว้บ้าง
ต่อให้ทั้งสองคนรักกันจริง ตนที่เป็นแม่ก็ไม่คิดกีดกันเลยสักนิด
แต่คนที่มีปัญหา คือสามีจอมเผด็จของเธอนั่นต่างหาก เพียงแค่คิดถึง สายเรียกเข้าก็ดังขึ้นทันที เดินไปหยิบมากดรับสายแล้ว
ก็ค่อยพูดคุยตอบคำถามของเขาครู่หนึ่ง แล้วถามเขาว่าเมื่อไรจะกลับ เห็นบอกยังติดประชุมที่เชียงรายอีกสามวัน คุยกันหลังจากนั้นต่อเป็นพักใหญ่ค่อยวางสายจากกันไป จึงนึกโล่งอกที่ภูผามาครั้งนี้ ไม่ต้องพบกับนิรันดร์ แม้ไม่มีเรื่องเขม่นต่อหน้าให้เธอเห็น แต่ปิยมาภรณ์รู้ว่าภูผาลำบากใจไม่น้อยที่ต้องอยู่ภายใต้การปกครองของนิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล
และนี่ก็อาจเป็นตัวแปรหนึ่งที่ทำให้ภูผาแยกออกไปใช้ชีวิตของเขา
“เคสที่พบบ่อย ส่วนใหญ่เป็นชายอายุสี่สิบปีขึ้นไป...”
เสียงบรรยายของนายแพทย์ภูผานุ่มละมุนดังอยู่ภายในห้องโถงห้องใหญ่โดยไม่มีใครยกมือถามขัด ทุกคนต่างพากันฟังอย่างตั้งใจ
“จากที่เก็บรวบรวมมาทั้งหมด จะมีที่น่าสนใจตามนี้เลย ดูจากกราฟก่อนนะครับ เข้าใจง่ายกว่าตาราง” นายแพทย์ภูผากล่าวจบ ดึงข้อมูลสำหรับการบรรยายวิชาการตามหัวข้อที่ได้รับมอบหมายจากนายแพทย์ภวินท์ขึ้นมาที่หน้าจอให้ผู้เข้าร่วมบรรยายได้ดูพร้อมกัน แล้วอธิบายอย่างละเอียด รวมถึงสรุปเคสที่เขาพบขณะปฏิบัติงานในโรงพยาบาลให้ได้ฟังไปพร้อมด้วย
ระยะเวลากว่าร้อยสามสิบนาทีอาจยาวนานและน่าเบื่อเมื่อต้องฟังแต่เรื่องวิชาการ
แต่นายแพทย์ภูผากลับทำให้ช่วงเวลาตรงนั้น หดสั้นราวกับสองสามนาทีเพียงเท่านั้นเอง เสียงแพทย์ด้วยกันที่เข้าฟังบรรยาย รวมถึงบุคลากรจากสาขาอื่น ทั้งพยาบาล นักกายภาพบำบัดซุบซิบถึงผู้บรรยายด้วยสายตาหลงใหลไปในแนวเดียวกัน ทำนองว่า
“หมอเก่งเนอะ ข้อมูลอย่างแน่น สรุปให้ฟังแบบกระชับ จำง่ายเชียว ที่สำคัญกว่านั้นคือขนาดว่าหมอใส่เสื้อเชิ้ตสีตุ่น ๆ มาก็ยังหล่อมากอะ”
“เอางานวิจัยในวารสารแพทย์มาย่อยให้ฟังแบบนี้ดีมากเลย นี่ให้ไปเปิดอ่านเอง ไม่อ่านหรอกนะคะ หมอภูเก่งจังเลย ขอย้ายไปทำงานด้วย จะได้ไหมเนี่ย”
“เห็นอาจารย์ตามเทียวไล้เทียวขื่อให้มาประจำที่สถาบันโรคหัวใจและทรวงอกด้วยนะ แต่หมอภูยังไม่เซย์เยส”
“ทำไมล่ะ งานที่สถาบันสบายกว่า เงินก็ดี แถมยังมีโอกาสก้าวหน้ากว่าหมอ รพช.อีกนะ”
“หมออยากทำงานกับคนไข้ในชุมชนไง หล่อแล้วยังใจดีอีก พ่อเทพบุตรของฉัน”
“มีแฟนยังก็ไม่รู้เนอะ”
“ขอให้อย่าเพิ่งมีเลย สาธุ”
“ไม่มีหรอก” เสียงกระซิบหนึ่งดังแทรกมา “เพราะหมอไม่ชอบสาว ๆ แบบเรา”
“จริง?”
“เรื่องนี้ฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกันนะ แต่คิดว่าไม่น่าจริงหรอก ถ้าจริงมันจะน่าเสียดายมากเลยนะ เก่งและหล่อ แล้วยังสุภาพ แสนดีขนาดนี้ แต่ดันจะมาแย่งผู้จากเราอะ รับไม่ได้ บอกเลย”
“ถ้าหมอแกลงมาแย่งเราจริงก็คงแย่งได้แหละ ทั้งหล่อ ขาวสะอาดขนาดนั้น งือ ๆ เสียของหมดเลย ทำไมว้า ทำไมคนหล่อ ๆ จะต้องมาเป็นเกย์ด้วย”
เสียงกระซิบดังมาจากทางด้านหลังว่า “เบาหน่อยสาว ๆ คนเขาได้ยินกันทั้งห้องประชุมแล้ว”
“แหมหมอวินน่ะ ขอชมลูกศิษย์หมอหน่อยไม่ได้หรือไงคะ”
“ชมอะไรกัน ได้ยินชัดเลยว่ากำลังนินทาอยู่ เรื่องส่วนตัวเขาน่ะ อย่าเอามาพูดสนุกปากแบบนี้ มันไม่ดี” นายแพทย์ภวินท์เอ็ดไม่จริงจังนัก สาวกลุ่มนั้นเลยหุบปากฉับแทบทันที แล้วตั้งใจฟังบรรยายต่อจากนั้น
จนจบการบรรยายตามกำหนดการแล้ว ก็ค่อยให้ผู้เข้าฟังซักถามไขข้อข้องใจหลังจากนั้นทันที มีคนยกมือถามกันให้วุ่นไปหมดจนนายแพทย์ภวินท์อดแซวไม่ได้ว่าทีช่วงที่เขาบรรยายจบ พากันนั่งเงียบทีเดียว ไม่ใคร่จะมีคนถาม
“แล้วหมอพบภาวะอื่นของโรคหัวใจอีกไหมคะ” เป็นคำถามจากพยาบาลสาวคนหนึ่งตรงกลางห้องประชุมนั่น นายแพทย์ภูผายิ้ม น้อย ๆ ตอบทางคนที่ถามไปว่า “ยังไม่พบครับ”
พยาบาลสาวสายรุกถามจี้ต่ออีกว่า “อย่างหัวใจเต้นผิดจังหวะเวลาเจอคนที่ใช่ หมอเคยเจอกับตัวเองบ้างไหมคะ”
- Writer
