“พ่อกลับมาแล้วครับ”
นิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุลยอมคลายแขนออกจากเอวของภรรยา อ้ารอบุตรสาวคนเดียวให้เข้ามากอดตอบ แต่ปลายฝนไม่ถลาเข้าหาอย่างทุกที เลยกลายเป็นว่าร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นของคนเป็นพ่อต้องขยับลุกเข้าไปโอบเข้ามากอดเสียเอง
“งอนอะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าเรื่องที่พ่อไม่เซ็นอนุมัติให้น่ะ” ถามพร้อมกับโยกร่างงามระหงในอ้อมกอดไปมาราวกับเป็นเด็กหญิงตัวน้อยของพ่ออยู่ ปลายฝนดันตัวออกจากอ้อมกอด แล้วถอยออกห่าง แล้วพูดขึ้นว่า
“ลูกไม่ได้งอน แต่ลูกไม่พอใจ”
นิรันดร์ปรายตามองภรรยา เพยิดหน้าให้กันราวกับจะบอกว่า ‘เห็นไหมผมบอกคุณแล้ว’ ปลายฝนเห็นอาการแบบนั้นก็รู้แล้วว่าพ่อเอาเรื่องนี้มาคุยกับแม่ก่อนหน้านี้เธอจะมาถึง
“ก็ลูกเล่นจะปลดคนออก พ่ออนุมัติให้ไม่ได้หรอกครับทูนหัว”
“ลูกไม่ได้ปลดใครออก แค่อยากให้พนักงานของเรามีประสิทธิภาพ ใครไม
