“แม่อยากให้เรากลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ภูไปทำงานไกลแบบนั้น เกิดเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะรู้เรื่องบ้างไหม”
“ไม่ได้ไปออกรบนี่ครับ ไปดูแลคนเจ็บคนป่วย คนที่นั่นไม่มีโอกาสได้เข้าถึงระบบสุขภาพดี ๆ อย่างคนในเมืองนะครับ ผมไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอกครับ อากาศที่นั่นดีมาก คนที่นั่นก็น่ารักมาก ๆ ด้วย คุณแม่ลองไปเที่ยวสักครั้งไหมครับ”
ปิยมาภรณ์ยิ้มอย่างภาคภูมิกับความตั้งใจอันดีของภูผา
“ถ้ามีปัญหาอะไร รีบโทรบอกแม่เลยนะ รู้ไหม” บอกสำทับด้วยความเป็นห่วง ภูผายิ้มรับ บอกสั้น ๆ แค่ครับ แล้วยกมือไหว้มารดาเรียบร้อย กอดตอบท่านอีกครั้ง ค่อยใส่หมวกกันน็อค ขึ้นคร่อมบนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คู่ใจของเขา แล้วบิดเร่งเครื่องพารถออกจากบริเวณบ้านไป
ปลายฝนยืนกอดอกมองสองแม่ลูกที่ยืนสั่งลากันที่หน้าบ้านก็ให้หมั่นไส้เล็กน้อย เข้าไปคล้องแขนท่าน ซบบ่าเรียกอย่างออดอ้อนบ้าง “คุณแม่ขา”
“ว่าไง”
“คุณแม่รักใครที่สุดในโลกหรือคะ”
ปิ
