ร้อยดาวตะวันเดียว

EP 16

“พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมเขียนเช็คสามแสนมาให้ฉันเซ็นนะตะวัน แล้วรีบเอาไปให้คุณหญิงที่บ้านทันทีเลย ห้ามช้าเดี๋ยวจะไม่ทัน” เจ้านายรีบสั่ง ระหว่างรถวิ่งกลับบ้าน เมื่อจดเสร็จแล้วดวงหน้าสวยเลยหันไปหาก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม

“ค่ะ ตะวันจะเอาไปให้ตอนเย็นนะคะ ถ้าไปเช้ากลัวคุณหญิงยังไม่ตื่น เพราะกว่าจะดูแลความเรียบร้อยงานเสร็จคงจะดึกมากค่ะ”

เจ้านายกำลังจะอ้าปากแย้ง ต้องรีบหุบลงทันทีเมื่อเลขามีเหตุผลมากเพียงพอ ผู้เป็นสามีนั่งอยู่อีกข้างกลั้นขำเอาไว้แทบไม่ไหว เพราะรู้มานานนมว่าเมียเจอมวยถูกคู่แล้ว

แถมเป็นคู่ที่ไม่ได้ชกกันดุเดือดเผ็ดมัน เลือดกำเดาแตกกระจายเต็มสังเวียนแต่อย่างใด ด้วยฝ่ายแดงเป็นมวยร้อนเร็วและแรง อยากได้อะไรต้องได้ในเดี๋ยวนั้น ใครก็ขัดใจไม่ได้ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามประกาศิตเพียงอย่างเดียว

ส่วนฝ่ายน้ำเงินนั้นจะเย็นเป็นน้ำ แต่ทำงานคล่องแคล่วรวดเร็วเป็นพายุ รู้จักผ่อนหนักให้เป็นเบา สนองตอบอีกฝ่ายได้ทันท่วงทีหรืออ่านใจออกและเดินนำหน้าไปหลายก้าวทว่าอยู่บนพื้นฐานความต้องการได้อย่างดีเยี่ยม

โอนอ่อนผ่อนตามอีกฝ่ายแทบทุกเวลา มีหักเหเมื่อเหตุผลอื่นเหมาะสมกว่าเจ้าของประกาศิต จนต้องยอมจำนนอย่างไม่เสียหน้ามากมายนัก

“มีอะไรเย็นๆ ไว้ให้หรือเปล่าคืนนี้”

เจ้านายที่นั่งสั่งงานจ้อมาสุดทาง เอ่ยถามเลขาทันทีเมื่อลงจากรถได้

“มีรังนกแปะก๊วยค่ะ ป้าผ่อนเตรียมไว้แล้ว แต่อย่าใส่น้ำเชื่อมเพิ่มนะคะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มเมนูไดเอทแล้วค่ะ งั้นตะวันขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

มือบางรีบยกขึ้นไหว้คนทั้งสองอย่างนอบน้อม และไหว้อีกหนุ่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะหากจะนับแล้วเขาอายุห่างเธอถึงหกปี และยังเป็นลูกเจ้านายอีก แม้ในใจนั้นจะจดนำวีรกรรมแสบๆ ของเขาไว้มากมายก็ตาม

แต่คงไม่ใช่เรื่องดีนักในสายตาผู้ใหญ่หากจะไม่รู้จักให้ความนับถือ จิณณวัตรเองก็รีบยกมือรับไหว้ด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก เพราะตั้งแต่กลับมายังไม่เห็นแม่ถั่วงอกทำแบบนี้สักที

อยากจะเอ่ยแซวเต็มกำลังแต่ก็ไม่กล้าเพราะแม่พ่ออยู่ใกล้ๆ จึงได้แต่มองรถญี่ปุ่นแล่นออกจากบ้านเท่านั้น ส่วนเจ้าของรถรีบสลัดรองเท้าส้นสูงออกใส่กล่องหลังรถรวมกับหลายๆ คู่

เพราะต้องเตรียมพร้อมเสมอๆ เมื่อได้เจ้านายสังคมจัด จะไปจะมาทีตามแต่ใจไม่ใคร่จะมีแบบแผนนัก บีเอ็มดับเบิลยูป้ายแดงของเพื่อนรักจอดอยู่ แปลว่าคืนนี้พ่อสามีเมียเผลอคงจะดอดมาตักตวงความสุขเป็นแน่

“ยังไม่หรอก แต่โทรมาบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะถึง”

เอมิกาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างคนอิ่มสุข ทว่าอีกคนกลับเศร้าใจแทนเพื่อนอย่างยากจะหลีกเลี่ยง หากตอนนี้ป่วยการจะทำลายความสุขเปล่าๆ จึงเอ่ยราตรีสวัสดิ์แล้วเข้าห้องด้วยความอ่อนล้า

แต่ความคิดก็ยังคงวนเวียนอยู่กับอีกห้องที่ป่านนี้คงกำลังหยิบยื่นความสุขกันและกันอย่างดูดดื่มแล้วเป็นแน่ นับตั้งแต่เจอรักคุดจากหนุ่มรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยเมื่อสี่ปีที่แล้ว

กับการเจอสภาพปลาย่างที่ถูกแมวย่องมากินในยามดึกของเพื่อนมานั้น อาทิตยาก็บอกกับตัวเองอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่มีวันนำพาตัวเองให้ตกอยู่ในสภาพนั้นอย่างเด็ดขาด

ผู้ชายที่จะมาเป็นสามีของเธอจะต้องเป็นคนไม่มีเจ้าของ ฐานะก็ควรจะดีกว่าหน่อย ไม่ต้องแตกต่างกันลิบลับ เหมือนซินเดอเรลล่าในนิยายหลอกเด็ก ความสาวบริสุทธิ์ที่อุตส่าห์รักษาเอาไว้ได้จวบจนทุกวันนี้

จะต้องถูกมอบให้กับคนที่ใช่และหัวใจรักเท่านั้น แน่นอนว่าต้องเป็นวันที่เธอและเขาเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์อย่างมีความสุข ท่ามกลางใบหน้าอิ่มเอมของคนรอบข้างทั้งเขาและเธอ

จะไม่มีการชิงสุกก่อนห่ามเด็ดขาด ด้วยรู้ดีว่าขึ้นชื่อผู้ชาย ต่อให้รักมากมายสักแค่ไหน ถ้าลองได้ชิมแล้ว ก็มีสิทธิ์ชิ่งหนีได้ทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะได้เปิดบริสุทธิ์ก็ตามที ตายยังไงๆ ก็ต้องแพ้ของเป็นๆ ดิ้นได้วันยังค่ำ ดังนั้นคนอย่างอาทิตยาจะต้องไม่เป็นของตายให้ใครง่ายๆ อย่างแน่นอน

ร่างบางในชุดนอนเบาหวิวสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยรีบมุดเข้าผ้าห่มด้วยความอ่อนแรงจากการลุยงานมาทั้งวัน กำลังจะหลับอยู่แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น เพื่อนรักนั่นเองที่ยืนรอ

พร้อมใบหนี้เศร้าสร้อย ดวงตาเหงาหงอย ไม่นานน้ำตากับเสียงโฮก็ถูกเปล่งออกมา เมื่อเอมิกาโผลเข้าไปกอดเพื่อนไว้ กว่าอาทิตยาจะปลอบขวัญและกล่อมให้หลับได้ก็กินเวลาเป็นชั่วโมง

นาฬิกาเครื่องเดิมร้องเรียกให้ตื่นเวลาเดิมๆ มือบางรีบเอื้อมไปปิดเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนอยู่ข้างๆ ได้ กิจวัตรยามเช้าของเจ้าของห้องจึงเป็นไปอย่างเงียบกริบ

กระโปรงสีกากีเสื้อกล้ามสีขาวตัวในกับสูททรงโอเวอร์โค้ตพอดีตัวสีโอลด์โรสถูกสวมทับไว้แล้วผูกสายตรงเอวเป็นโบสวยงาม ดูเรียบร้อยกว่าทุกวัน เพราะต้องเอาเช็คไปให้คุณหญิงเพลินพิศ ร่างผอมบางค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ผ่อนตระเตรียมมื้อเช้าตามเมนูไว้แล้วเมื่อเดินเข้าไปในครัว กลับออกมาพร้อมกาแฟแก้วโปรด แล้วก็ถูกยกขึ้นไหว้คุณผู้ชายกับคุณจิณไปพร้อมกับมือบางเมื่อออกมาเห็นทั้งสองเดินลงบันไดมาพอดี

เจ็ดโมงนิดๆ แค่นั้นเอง นับว่าตื่นเช้ามากสำหรับคนมีอันจะกินอย่างจิรเดช ที่ยังทำตัวเสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอดนับตั้งแต่อาทิตยาเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ก็ว่าได้

“มากินอะไรด้วยกันดีกว่าตะวัน อีกหน่อยเจ้านายเราลงมาแล้วจะไม่มีเวลาได้กินแม้แต่น้ำนะ แหม่มจัดให้คุณตะวันด้วย”

คนถูกชวนประคองแก้วเดินตามร่างสูงใหญ่ทั้งสองไปอย่างไม่เกี่ยงงอน ด้วยรู้ดีว่าจิรเดชนั้นชวนด้วยใจจริง ไม่เหมือนคนเป็นเมียที่มักจะมีเรื่องงานมาแอบแฝงในทุกครั้ง จิรฐาในชุดนักเรียนมัธยมปลายวิ่งลงมาด้วยสีหน้าเริงรื่น เปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลสมกับวัยแรกแย้ม