ฉันเป็นชู้กับพระเอกนิยายเรื่องนี้ (ฮาเร็ม) 1

12.ของขวัญจากพระเจ้า

ดวงตาของเธอพลันพร่าเรือนไปหมดเพราะว่าพิษไข้ เธอมองเห็นใบหน้าชายผู้อ่อนโยนไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ เพราะว่าความไร้สติจากอาการปวดหัว

ไซคียกมือขึ้นมาจับที่ใบหน้าของเขาเบาๆ

"..ท่านคือ ใครกันคะ?"

อามีนไม่รู้ว่าเขาจะตอบคำถามของเธอ อย่างไรดี เขาจึงเลือกที่จะเงียบ มือของไซคียังคงหมุนวนที่ใบหน้าของเขาราวกับว่าเธอกำลังสำรวจอย่างตั้งใจ

ถึงแม้ว่าจะไม่ชัดเจนแต่ทว่าเขาคือคนที่สมบูรณ์แบบ เรื่องนั้นเธอมั่นใจมากทีเดียว น้ำเสียงของเขามันช่างกังวานอยู่ในประสาทสัมผัส เสียงของเขาแสนอ่อนโยนจนเธออดไม่ได้ที่จะอยากเห็นหน้าเขาให้ชัดเจนมากกว่านี้

เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับผู้คนมากมายที่กรูกันเข้าไปหาไซคีที่นอนอยู่...หลังจากนั้นความง่วงก็ถาโถมเข้ามาหาเธอจนไซคีเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

..........

"จะมั่นใจได้อย่างไรว่าเด็กผู้นั้นจะอยู่ที่เมนเคลด้วยความยากลำบาก.."

ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมา สตรีผมสีเงินที่อยู่ในชุดคลุมสีขาวขลิบทองให้ความรู้สึกราวกับเทพธิดาหรือว่านางฟ้าบนสรวงสวรรค์มากกว่าที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดา ใบหน้าที่ยังคงความงดงามถึงแม้ว่าอายุจะล่วงเลยไปเลขสามแล้วก็ตาม เวโรนิกา คาร์โลนั้นยังคงความสวยในแบบที่ชวนตะลึงเอาไว้ได้อย่างดีบนใบหน้านั้น

เธอนั่งลงข้างๆองค์จักรพรรดิก่อนจะเอนใบหน้าซบลงที่ผ้าคลุมไหล่สีแดงของพระองค์

"ไซคีน่ะ ถูกหม่อมฉันเลี้ยงมาให้นางเป็นตุ๊กตาตัวน้อยที่ไร้พิษสง นางจะมองโลกในแง่ดีเสมอเพราะว่านางเติบโตขึ้นมาที่คาร์โลไงล่ะเพคะ การเดินทางเข้าไปยังเมนเคล แค่ไปที่นั่นขาของนางก็ก้าวเดินเข้าไปสู่ความตายแล้วเพคะ.."

สายตาขององค์จักรพรรดิจับจ้องที่ใบหน้าของนักบุญหญิงผู้สูงส่งในราชอาณาจักร

"เช่นนั้นแล้วเจ้าไม่เสียใจเลยอย่างนั้นหรือ อย่างน้อยนางก็คือลูกเจ้าของเจ้านะ"

ชั่วนาทีหนึ่งเวโรนิก้ารู้สึกเคลือบแคลงใจในคำถามขององค์จักรพรรดิ แต่ทว่าเธอเลือกที่จะโอบกอดพระองค์เอาไว้

"ชีวิตของข้า..มีเอาไว้เพื่อฝ่าบาทนะเพคะ"

นี่คือความรัก ในใจของเธอรักเขารักชายสูงศักดิ์ผู้นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น มันคือความรักที่คราแรกมองไม่เห็นถึงความสมหวังใดๆเลยเพราะว่าพระองค์มิสามารถแต่งงานกับนักบุญหญิงได้

ต่อให้รักกันมากแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ได้เป็นจักรพรรดินีเพราะว่าฐานะของเรานั้นแตกต่างกันเกินไปและเพราะกฎมากมายที่ระบุความเหมาะสมของจักรพรรดินีเอาไว้อย่างชัดเจน เรื่องของเรามันคือสิ่งเดียวที่เวโรนิก้าพร้อมจะเสี่ยง

และการที่จะทำให้องค์จักรพรรดิมองเธอนั่นคือเธอจะต้องท้อง ต้องมีเด็กน้อยถือกำเนิดขึ้นมาจากเธอ และแน่นอนเมื่อมันเป็นเช่นนั้นก็จะกลายเป็นว่าเธอมีไพ่ตายในมือถือเอาไว้เพราะถ้าหากความจริงถูกเปิดโปงขึ้นมาไม่ใช่แค่พระองค์ที่จะถูกปลดแต่เธอเองก็มีสิทธิ์ถูกประหารด้วย ทว่าเรื่องนั้นมันคุ้มค่าที่เธอจะเสี่ยงเพราะเพื่อการนี้แล้วทุกอำนาจและความเมตตาขององค์จักรพรดิมันถูกส่งมอบให้เธอโดยไม่มีข้อแม้ใดๆเลย

ไซคีคือของขวัญ เธอมองเด็กคนนี้คือสิ่งที่ดีงามมากตลอด เพราะว่าเธอได้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรารถนาเมื่อไซคีถือกำเนิดขึ้นมา แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะพังทลายลงเมื่อเคาน์ไซรัสได้เป็นผู้ปกครองแกรนด์ดัชชีอีเมอร์ เขาค่อนข้างจะเป็นพันธมิตรกับเมนเคล เป้าหมายของทั้งสองดินแดนคือการทำลายคาร์โล

และสิ่งที่จะทำลายคาร์โลลงได้อย่างง่ายดายที่สุดคือไซคี

ลูกสาวของเธอกลายเป็นดาบสองคมในทันทีเพราะหากว่าชาติกำเนิดของไซคีปรากฏขึ้นมาละก็ เธอและองค์จักรพรรดิจะเดือดร้อนอย่างแน่นอน ต้องหาทางกำจัดไซคี..

ต้องฆ่าหรือว่าทำลายตุ๊กตาที่แสนน่ารักตัวนี้ลงซะ ไม่อย่างนั้นเธอจะเดือดร้อน ทางที่ดีที่สุดที่เวโรนิก้าคิดได้ในตอนนั้นคือการส่งไซคีไปให้เมนเคล เพราะหากว่าไซคีตายที่เมนเคลล่ะก็ เธอจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนั้นเพื่อหาเรื่องเมนเคลซะ

สงครามจะเกิดขึ้นมาอย่างแน่นอนและนักเวทผู้เก่งกาจของเธอจะต้องชนะพวกมนุษย์ที่ไม่รู้จักเจียมตัว เรื่องนี้ไม่ว่ามองทางไหนเธอล้วนแล้วแต่ได้ประโยชน์ทั้งนั้นเลย

การตายของไซคีจะทำให้ความลับเรื่องชาติกำเนิดของนางตายไปพร้อมกับนางและจะเป็นชนวนการก่อสงครามระหว่างดินแดนขึ้นมาด้วย

ไซคียังคงเป็นของขวัญที่พระเจ้าส่งมอบมาให้เธอเหมือนเดิมเลยสินะ เพราะไม่ว่านางจะมีชีวิตอยู่หรือว่าตาย นางก็ล้วนแล้วแต่สร้างประโยชน์ให้เธอทั้งสิ้น

ความรักคือคำสาปที่บิดเบี้ยวมากที่สุด เพราะว่าสตรีที่สง่างามในคราแรกกลับกลายเป็นสตรีที่หลงใหลไปกับความรักจอมปลอมที่เขาสร้างขึ้นมา

เวโรนิก้านั้นเป็นที่เคารพและศรัทธามากในราชอาณาจักร การได้นางมาเป็นกำลังให้เขานั้นนับเป็นเรื่องที่ดี แต่ทว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกได้ถึงความเบื่อหน่ายแล้วน่ะสิ องค์จักรพรรดิโลแกนยกมือขึ้นมาลูบผมของเวโรนิก้าเบาๆ

"เช่นนั้นก็ดี เราไปที่พระราชวังฤดูร้อนกันไหม?"

ที่นั่นคือที่พักผ่อนขององค์จักรพรรดิและองค์จักรพรรดินี ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังชวนเธอไปที่นั่นอย่างนั้นหรือ? นี่คือความฝันที่เวโรนิก้าไม่กล้าฝันมาก่อนด้วยซ้ำ

"หม่อมฉันสามารถไปที่นั่นกับพระองค์ได้อย่างนั้นหรือเพคะ?"

"แน่นอน หากว่าเจ้าอยากไปที่ไหนก็ล้วนแล้วแต่ไปได้ทั้งนั้น อย่าลืมสิเวโรนิก้าว่าข้านั้นชื่นชมชื่อเสียงของคาร์โลมากนะ เพราะว่าเจ้าให้การสนับสนุนข้า และเพราะคาร์โลนั้นเป็นที่นับหน้าถือตาของประชาชนในจักรวรรดิมาตลอด"

เวโรนิก้ายกยิ้ม

"เช่นนั้นหม่อมฉันจะรีบไปเตรียมตัวนะเพคะ อย่ารักแต่คาร์โลแต่ช่วยหลงรักผู้ปกครองคาร์โลด้วยสิเพคะ"

องค์จักรพรรดิส่งเสียงร้องหึออกมา ก่อนที่พระองค์จะจับที่ปลายคางมนของดวงหน้าอันงดงาม

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว..เจ้ารู้ดีว่าข้าคิดเช่นไร"

หากว่านี่คือคำลวง เวโรนิก้าก็ยินยอมรับมัน เธอคือสตรีที่ทำทุกอย่างเพื่อความรักอยู่แล้ว

.......

ไซคีลืมตาขึ้นมาเธอก็พบกับเพดานห้องอันหรูหราที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย เธอขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นนั่ง สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอกเมื่อได้ยินเสียงขยับก็รับวิ่งเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว

"ท่านหญิงฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือคะ ดื่มน้ำก่อนนะคะ"

นี่คงเป็นความเบลอของพิษไข้ใช่หรือไม่ เธอถึงได้เห็นสาวใช้ในคฤหาสน์เมนเคลดีต่อเธอขนาดนี้ ยังไม่ทันจะได้เรียบเรียงความคิดก็มีถาดอาหารมากมายถูกยกมาวางเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง พร้อมกับเคทที่สวมชุดสาวใช้ที่หรูหรามากกว่าเดิม

"คุณหนู ลุกขึ้นมาทานอาหารก่อนสิคะ"

"เคท ที่นี่คือที่ไหนกัน?"