ฝ่ามือหยาบกระด้างที่เคยเสือกอาวุธอันตรายต่อสู้กับเหล่าข้าศึก ยามนี้ทาบทับลงบนหน้าผากของสาวงามที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วเรียวสวยขมวดแทบชนกัน ผิวกายร้อนผะผ่าว เดาได้ว่าคงรู้สึกปวดเมื่อย ไม่สบายตัวเพราะค่ำคืนเร่าร้อนที่ผ่านมา
เฉินฟาหยางมิกล้าตักตวงอันใดจาก ‘ชิงชิงยอดรัก’ อีก มิใช่ว่าไม่ต้องการ แต่กลัวนางจะป่วยไข้จนลุกไม่ขึ้นไปเสียก่อน อีกประการคือเขารู้สึกปวดร้าวในหัวใจ เดิมทีอยากเฉลยให้นางได้ทราบว่าเขาคือพระสวามีที่ไม่ได้ความ ทอดทิ้งนางนานถึงสามปี นึกไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่วันที่เขาไม่อยู่ นางจะเปลี่ยนความเฉยชาที่มีต่อตวนอ๋องเฉินฟาหยาง กลับกลายเป็นความโกรธแค้นชิงชัง
แล้วจะบอกต่อนางได้อย่างไร ?
“ท่านพี่เจ้าคะ”
เสวียนซือชิงตื่นได้สักพักแล้ว หัวใจที่สุขล้นเพราะความรักเต้นโครมครามหนักยิ่งกว่าเดิม ยามเห็นว่าท่านพี่ของนางยังอยู่ข้าง ๆ มิได้ไปไหนไกล
“ชิงชิง ยังเจ็บอยู่หรือไม่”
เขาสวมเสื้อ
