วันต่อมา…
ฉันแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยตามปกติ และเลือกที่จะมานั่งปะปนกับนักศึกษาภายในแคนทีน เพื่อเลี่ยงคำพูด สายตา และบุคคลที่ฉันไม่ต้องการที่จะเจอ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็หลบไม่พ้นสายตาช่างสงสัยของนักศึกษาคนอื่นๆ อยู่ดี
“โค้กแก้วนึงค่ะ” ฉันเอ่ยปากสั่งป้าร้านขายน้ำตามแบบปกติ โดยพยายามเลี่ยงสายตาของบรรดานักศึกษาคนอื่นๆ ที่ต่างจ้องมองมาที่ฉันแทบจะเป็นตาเดียวกัน
ฉันเกลียดสายตาสอดรู้สอดเห็นพวกนั้นจริงๆ เพราะมันเริ่มจะทำให้ฉันเข้าใจหัวอกของกิ่งแก้วที่ต้องเจอสถานการณ์แย่ๆ แบบนี้ ที่แย่ที่สุดก็คือ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่อาจรู้ได้เลย ว่าค่ำคืนเลวร้ายนั่น มีเพียงแค่แผ่นดินที่สนุกกับร่างกายของฉันเพียงคนเดียวหรือว่ามีพวกป่าเถื่อนพวกนั้นร่วมด้วย มีแค่ความปวดหนึบ ชนิดที่ว่าร่างกายทุกส่วนจะแยกออกจากกันแต่เพียงเท่านั้น ที่จำได้ มันน่าอึดอัดจริงๆ ฉันควรจะทำยังไงถึงจะรู้เรื่องคืนนั้นทั้งหมดได้
“นี่ครับป้า..” เสียง
