“ตอนนี้แผ่นดินเขาเป็นแฟนฉัน ฉันเชื่อใจเขา”
“...”
“สามทุ่มฉันมีนัดกับเขาที่ใต้ตึกคณะศิลปะกรรมฯ”
“อย่าไปนะ...ขอร้อง” ฉันครวญขอร้องแทรกเสียงอ่อน แม้จะรู้ตัวว่าคำพูดของฉันมันไม่มีความหมายกับเธออีกแล้วก็ตาม คนตัวเล็กตรงหน้าเหลือบมองหน้าฉันอีกครั้งด้วยแววตานิ่งๆ และพูดยืนกรานอกมาอีกครั้งแบบหนักแน่น
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะไปหาเขาตามนัด”
“บะ ใบอ้อ”
“เลิกทำแบบนี้สักที...วันใหม่”
“ฟังฉันสักครั้ง ได้โปรด!” ฉันรีบพุ่งตัวเข้ารวบร่างใบอ้อเอาไว้แน่น และหวังว่ามันคงจะช่วยให้เธอเปลี่ยนใจ
แต่ว่า...
“ปล่อย! อย่าทำให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้เลย...ขอร้องล่ะ”
เวลารอบตัวคล้ายกับเดินช้าลง ได้ยินเพียงแต่ลมหายใจของตัวเองที่คล้ายจะดังก้องไปทั่วห้องพัก ทั้งหมดนี่ เกิดขึ้นหลังจากที่ใบอ้อยืนยันว่า คืนนี้จะออกไปหาแผ่นดินตามนัด ตั้งแต่เธอก้าวเดินออกจากห้องไป ร่างกายทุกส่วนของฉันมันก็หยุดนิ่ง หมดแรงที่จะเหนี่ยวรั้ง
