บทที่19
“อะไรกันเพคะองค์ชายหม่อมฉันจะเป็นใครไปได้อย่างไร” จื่อหยางที่คิดว่าช่วงนี้นางคงเป็นตัวของตัวเองมากไปหน่อย ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเคสื่องสำอางบางเบายิ้มแหย่ ๆ ให้กับองค์ชาย มือของนางยังคงกอดไหสุราแน่น
จะทำโทษก็ไม่ว่าแต่สุราหอมขนาดนี้อย่าเพิ่งเอาไปถ้านางยังไม่ได้ลอง ดูเหมือนว่าคนมองอยู่จะรู้ถึงสายตาหวงแหนนั่นเช่นเดียวกัน เพียงแต่โจวตงอวี่ไม่ได้คิดว่าพระชายาของตนหวงแหนไหสุรา แต่เป็นตัวเขาต่างหาก
“หากเจ้าเก็บความไม่พอใจเอาไว้แล้วมาใช้อารมณ์กับพวกนางข้าไม่ยอมนะ”
จื่อหยางอยากจะเท้าเอวใส่อีกฝ่ายถ้าตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในร่างสวยงามของพระชายา และกำลังถือไหสุราอยู่ จะบ้าหรือไงอยู่ดี ๆ ก็มาบอกว่านางไม่สนใจ หรือไม่พอใจ
จะนอนกับผู้หญิงทีละร้อยคนก็ได้ถ้าทำไหว นางเจอผู้ชายแบบนี้มาเยอะแยะแล้ว ทำเป็นบอกให้ผู้หญิงเข้าไปเยอะ ๆ แค่ลูบ ๆ คลำ ๆ สักพักก็ปล่อยออกมาหมด ก็แค่อยากแสดงความเท่ก็เท่านั้น อวดพว
