บทที่10
เช้าวันถัดมาทันทีที่จื่อหยางตื่นหญิงสาวก็เร่งมาที่เรือนชมจันทร์ และนั่นก็ทำให้บรรดาคนขององค์ชายโจวตงอวี่ตื่นตระหนกไปหมด
“พระชายา” เหมยเหมยตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นพระชายา ตอนนี้นางอยู่เพียงลำพังหากพระชายาคิดจะทำอะไรนางก็คงจะสู้รบปรมมืออะไรไม่ได้
“อย่าพิธีรีตองนักเลย องค์ชายเล่าไม่อยู่หรือ"
เหมยเหมยส่ายหน้าก่อนจะตอบคำถามของพระชายา “องค์ชายยังไม่ตื่นจากบรรทมเพคะ” ที่เหมยเหมยบอกไปเป็นความจริงเพียงครึ่งเท่านั้น เพราะเมื่อคืนองค์ชายทรงงานจนดึกดื่นจึงเพิ่งเข้านอนเมื่อรุ่งเช้า แต่กับคนฟังอย่างจื่อหยางก็ยิ้มแหย ๆ ด้วยเข้าใจดีกว่าเพราะอะไรกันถึงทำให้องค์ชายตื่นบรรทมสายถึงเพียงนี้
สลบคาอกแหงแซะ
“งั้นข้าค่อยมาทีหลังก็แล้วกัน วันก่อนเจ้าร่ายร่ำงดงามนัก” จื่อหยางพูดก่อนจะเดินออกจากเรือนชมจันทร์ทิ้งเอาไว้เพียงเหมยเหมยที่กำลังอึ้งจากคำชมที่ได้ยิน
“เสี่ยวอันศาลากลางน้ำนั้นดูบรรยากาศดีเจ้าไ
