หานหมิงห้าวแสดงสีหน้าที่คล้ายกับหมดความอดทนกับอะไรบางอย่าง
"เสด็จอาหากท่านจะเล่นจ้องข้าขนาดนี้ เหตุใดถึงไม่เอามีดมากรีดใบหน้าของข้าดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเล่า ว่ามันเป็นของจริงหรือของที่แต่งเติมขึ้นมา"
"เป็นความคิดที่ไม่เลว" เกาลี่ฉีมีดวงตาสว่างวาบคล้ายกับจะเห็นด้วย
"ด้วยสภาพของท่านตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถิด…แม้แต่จะเดินยังทำไม่ได้"
"ก็เพราะด้วยสภาพนี้พวกเจ้าสองแม่ลูกถึงยังสามารถหายใจได้อยู่ เพราะหากเป็นในยามปกติ เชื่อได้เลยว่าข้าจะทำอย่างเช่นที่เจ้ากล่าวมาแน่"
"หึ…!!! โง่งม"
หานหมิงห้าวไม่ได้ให้ความสนใจในตัวเขาอีก เด็กชายเพียงเดินเข้าไปโอบกอดมารดา ที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจเกาลี่ฉี
"วันนี้หมิงเอ๋อร์รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หากพวกเรายังมีโชค คนของเสด็จพ่ออาจจะตามหาพวกเราเจอก่อนที่คนร้ายเหล่านั้นจะมาพบเข้า ลูกคิดถึงเสด็จพ่อเหลือเกิน เสด็จแม่คิดถึงเสด็จพ่อหรือไม่"
"ย่อมต้องคิดถึง" หวงลี
