เกาลี่ฉีทอดมองไปที่สตรีที่มาขอพบตนเองด้วยความรู้สึกแปลกใจ
"เจ้ามาขอพบข้าด้วยเรื่องอันใด"
"ซุนฮองเฮาบอกให้หม่อมฉันมาเพคะ" หูยวี่ถิง ก้มหน้าเล็กน้อยในขณะที่ตอบเขา
"เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเสด็จแม่ทุกอย่างหรอกนะ"
หูยวี่ถิงเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา สีหน้าของนางแสดงออกว่าเหนื่อยใจเช่นกัน "หม่อมฉันสามารถทำเช่นนั้นได้ด้วยหรือเพคะ"
แน่นอนว่าย่อมไม่ได้เกาลี่ฉีรู้ดี เขาจึงอนุญาตให้นางนั่งลง พร้อมกับถอนหายใจออกมา
"เอาไว้ข้าจะไปคุยกับเสด็จแม่เรื่องนี้เองเจ้ากลับไปเถิด"
"หากมันง่ายเช่นนั้นก็คงจะดี หากว่าซุนฮองเฮาทราบว่าหม่อมฉันกลับออกไปจากตำหนักของท่านอ๋องเร็วถึงเพียงนี้ วันหน้าก็คงมิวายจะต้องกลับมาอีก เพราะยังทำงานไม่สำเร็จ หากพระองค์ไม่ต้องการเห็นหน้าหม่อมฉันแล้วล่ะก็ หม่อมฉันก็จะเที่ยวเล่นอยู่ภายในตำหนักนี้สักระยะ แล้วค่อยออกไป เพื่อไม่ให้ซุนฮองเฮาเกิดความสงสัย"
"ข้ามิได้บอกเสียหน่อยว่าไม่
