บทที่ 6
1171 Words
“แน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่พี่ชายของคุณจะมีปัญญาหาเงินมาคืนผมได้ทันหรือเปล่าล่ะ”
“ฉันเห็นในสัญญานั้นคุณให้เวลาพี่ภาส 2 ปี ฉันแน่ใจว่าพี่ภาสต้องหาเงินมาคืนคุณได้ภายในเวลาไม่กี่เดือนนี้แหละ”
“ถ้าทำได้ก็ดีน่ะสิ แต่ผมสงสัยว่าใครมันจะมีปัญญาหาเงินที่กู้ไป 150 ล้านบาทแล้วต้องคืนผม500 ล้านบาทได้ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนอย่างที่คุณว่า คุณคิดว่าเขาจะหาได้ภายในกี่เดือนล่ะบอกให้ผมดีใจหน่อยสิ”
บาลิกาถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอออกแรงสะบัดข้อมือจากมือหนาใหญ่ของเขาและถอยห่าง หญิงสาวมองหน้าของรามิลและคิดถึงพี่ชายของเธอ บาลิกาเย็นวาบเข้าไปถึงไขสันหลัง
“500 ล้าน...หมายความว่ายังไง ทำไมพี่ภาสต้องค*****นคุณมากขนาดนั้น นี่แสดงว่าคุณคิดดอกเบี้ยพี่ชายฉันแบบโหดร้ายมากเลยนะคะ”
“ก็คุณบอกว่าพี่ชายคุณหาเงินเก่งนี้ไม่ใช่เหรอ ผมรู้ว่าภาสกรเขาจะมีวิธีการหาเงินยังไง คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ไอ้เงินแค่นี้ทำไมเขาจะไม่มีปัญญาหามาใช้ให้ผมได้”
“แต่นี่มันมากเกินไปนะคะ ถึงเขาจะหาเงินได้แต่คุณก็เอาเปรียบพวกเรามาก เรากู้เงินจากคุณแค่ 150 ล้านแต่คุณจะให้พี่ภาสค*****นคุณตั้ง 500 ล้านเลยเชียวเหรอคะ มันจะไม่โหดร้ายเกินไปเหรอคะคุณรามิล”
“ผมว่ามันก็เหมาะสมกันดีแล้วนะ พี่ชายของคุณไม่ใช่คนใสซื่อมือสะอาด ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำวิธีการไหนถึงจะหาเงินมาใช้คืนผมได้ แต่ตอนนี้คุณต้องอยู่ที่นี่เพื่อแลกกับข้อตกลงที่พี่ชายของคุณยินดีรับมันไว้โดยไม่มีข้อแม้”
“คุณทำเกินไปแล้วนะ ฉันจะบอกพี่ชายของฉันว่าอย่าให้เขารับข้อเสนอจากคุณ!”
บาลิกาหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอขึ้นมาและตั้งท่าจะต่อสายหาภาสกรอีกครั้งแต่โดยไม่ทันได้ตั้งตัวรามิลก้าวพรวดเข้ามาเข้ามาแล้วคว้าโทรศัพท์จากมือของเธอเขวี้ยงมันลงพื้นจนแตกกระจายออกเป็นชิ้นต่อหน้าต่อตาหญิงสาวที่ยืนมองด้วยความตกตะลึง บาลิกาอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่ารามิลจะร้ายกาจถึงขนาดนี้ เธอหันกลับไปจ้องหน้าเขา
“คุณรามิล...คุณทำแบบนี้ได้ยังไง นี่คุณกำลังทำลายทรัพย์สินของฉัน...ก็ได้...คุณไม่ให้ฉันโทรก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะไปหาพี่ภาสด้วยตัวฉันเอง”
“ผมให้คุณไปไหนทั้งนั้น!”
รามิลเข้าไปกอดรัดร่างเล็กบอบบางไว้จากทางด้านหลังขณะที่บาลิกากำลังจะวิ่งออกไปจากห้อง หญิงสาวกรีดร้องออกมาและพยายามดีดดิ้นอย่างสุดแรง
“โอ๊ย!...ปล่อยนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปบอกพี่ภาสบอกว่าอย่ายอมตกลงทำสัญญาทาสกับคุณ”
“ผมจะไม่ให้คุณออกไปไหนทั้งนั้น! คุณจะต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับผมจนกว่าพี่ชายของคุณจะหาเงินมาชดใช้คืนให้ผมเต็มจำนวนตามที่เราตกลงกันในสัญญา”
“นี่มันสัญญาทาสชัด ๆ ! ปล่อย! ปล่อยฉัน! นี่คุณจะทำอะไรฉัน...จะพาฉันไปไหน”
บาลิกาพยายามส่งเสียงร้องขณะที่รามิลช้อนตัวของเธอไว้และอุ้มเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งเขาโยนหญิงสาวลงบนเตียงกว้างและยืนจ้องหน้าเธอด้วยแววตาข้นคลั่ก รามิลเค้นเสียงออกมา
“คุณต้องอยู่ที่นี่! และอย่าได้ขัดคำสั่งของผมอย่างเด็ดขาด ถ้าพูดไม่ฟังคนที่ลำบากอาจจะเป็นพี่ชายของคุณ”
“คุณจะทำอะไรน่ะรามิล! คุณทำอะไรพี่ชายฉันไม่ได้หรอก”
“ผมคงไม่ทำอะไรพี่ชายคุณหรอก แต่ผมแน่ใจว่าเจ้าหนี้อีกหลาย ๆ คนต้องตามล่าเอาชีวิตของภาสกรแน่ ๆ หรือว่าคุณอยากจะให้ผมโทรไปบอกพวกนั้น ไอ้พวกทวงเงินที่มันมาจากบ่อนคาสิโน ผมรู้จักคนพวกนี้ดีและผมยังรู้จักกับเจ้าหนี้พี่ชายของคุณด้วย เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะ ผมจะบอกเขาว่าพี่ชายของคุณไม่มีเงินที่จะไปชดใช้หนี้สิน ถ้าเขาอยากจะทำอะไรก็ให้เขาทำตามสบายได้เลย!”
“อย่านะ! อย่าทำอะไรอย่างนั้นนะ ได้โปรด!”
บาลิการ้องออกมาพร้อมทั้งรีบลุกขึ้นและปรี่เข้าไปยึดแขนของรามิลที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและต่อสายออก หญิงสาวหน้าตื่น เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นและเมื่อเห็นท่าทีลนลานของบาลิกา รามิลก็เหยียดยิ้มออกมา
คราวนี้เขาโยนโทรศัพท์บนเตียงแล้วดึงร่างนั้นเข้าไปไว้ในอ้อมแขน ในเวลานั้นเองที่ชายหนุ่มได้เห็นใบหน้าแฟนของน้องชายอย่างชัดเจน บาลิกาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก นัยน์ตาของเธอกลมตัวสุกใสและมีประกายอ่อนหวาน จมูกโด่งเล็กรั้นริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูกุหลาบสั่นระริก ในเสี้ยววินาทีนั้นมันทำให้หัวใจของชายหนุ่มเริ่มเกิดความไหวหวั่น
ความตั้งใจของเขาในการมาที่นี่ก็เพื่อที่จะแก้แค้นแทนราเมศน้องชายฝาแฝดที่จากไปโดยยังไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงคืออะไร แต่ในเวลานั้นเขามั่นใจอย่างเหลือเกินว่าเป็นฝีมือพี่ชายของบาลิกา เขาตั้งปณิธานไว้มั่นว่าจะกลับมาเพื่อทำลายล้างครอบครัวของคนที่ทำลายชีวิตน้องชายของเขาและตอนนี้เขากำลังเดินหมากบนกระดานที่รามิลแน่ใจอย่างเหลือเกินว่าเขามองเห็นปลายทางแล้ว เขาคือผู้กำชัยชนะ
หากทว่าเมื่อเขาเห็นประกายตาที่กำลังอ้อนวอนและร้องขอของบาลิกาทำให้หัวใจดวงนั้นอ่อนยวบลง หากแต่รามิลก็พยายามข่มใจตัวเอง เขาจะไม่ละความเกลียดชังคนที่ทำร้ายราเมศและทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้คนพวกนี้ต้องเจ็บจำไปจนวันตาย
“ฉันขอร้องล่ะค่ะ กรุณาอย่าทำอะไรแบบนี้เลย...ก็ได้...ก็ได้...ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่ แต่ขอร้องเถอะนะว่าอย่าให้ใครไปทำร้ายพี่ชายของฉัน”
“คุณยอมรับเงื่อนไขที่ผมเสนอให้ไปทั้งหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่...ก็จะให้ฉันทำยังไงในเมื่อฉันไม่มีทางเลือกอะไรเลย”
- Writer
