พันธนาการไร้รัก

ตอนที่19

"เจี๊ยบ เมียชั้นไปไหนอ่ะ?"

การันต์ตื่นนอนมาในตอนเช้าไม่เห็นภรรยาคนสวยของเขาเลยเดินหากันให้ว่อนบ้าน

"อยู่ในสวนหลังบ้านค่ะ กำลังทำสวนผักอยู่"

เจี๊ยบตอบในขณะที่เธอกำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าอยู่

"อ๋อ ขอบใจ"

ชายหนุ่มรีบเดินไปหลังบ้านทันที สภาพหลังบ้านของเขาตอนนี้กลายเป็นสวนผักไปซะแล้ว เขาก็เพิ่งได้เห็นครั้งนี้ครั้งแรก ไม่ว่าจะเป็นผักกาดข้าว ผักสลัด ผักสวนครัว มีครบทุกอย่าง ใบหน้ากอบัวยิ้มแย้มอยู่กับร่องผักของเธออย่างมีความสุข บนศีรษะของเธอสวมหมวกปีกกว้างกันแดดใบเล็ก

การันต์ยืนกอดอกนิ่งจ้องมองคนร่างเล็ก กำลังพรวนดินร่องผักอย่างเขมักเขม้น แก้มของเจ้าหล่อนแดงปลั่งพร้อมกับเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นประปรายอยู่บนใบหน้างามเพราะตอนนี้แดดเริ่มแรงแล้ว

"ให้พี่ช่วยอะไรมั้ยคะ?"

ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มพร้อมกับร่างสูงที่เดินไปหยุดเท้าสะเอวอยู่ตรงร่องผักข้างๆเธอ

"พี่การันต์ ตื่นแล้วเหรอ?"

"ทำไม่ปลุก?"

"ปลุกทำไมคะบัวอยากให้พี่การันต์หลับสบายๆ"

ตอบการันต์ด้วยเสียงหวาน บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลามองแล้วมีชีวิตชีวาเย็นตาเย็นใจเขานัก

"แล้วนี่ ปลูกเองหมดเลยเหรอ?"

"ค่ะ ได้วิชามาจากคุณยาย ที่ต่างจังหวัดบัวก็มีสวนอยู่นะคะ ว่างๆเราไปเที่ยวกันมั้ย?"

"ไปสิ บัวอยากไปอาทิตย์ไหนก็บอกพี่นะ"

"เอาไว้งานของพี่การันต์อยู่ตัวก่อนแล้วกันค่ะ"

คำพูดทุกคำของเธอแฝงไปด้วยรอยยิ้ม การันต์เผลอมองคนตรงหน้าอย่างหลงไหล งามธรรมชาติ งามมาจากข้างในเป็นอย่างไรเพิ่งจะได้สัมผัสวันนี้เอง ถึงแม้เธอจะไม่สวยเท่าผู้หญิงของเขาที่ผ่านๆมา แต่กอบัวทำให้เขาแทบคลั่ง เสน่ห์ธรรมชาติๆของเธอนี่แหละที่เป็นอาวุธประจำกายของเธอ ทำให้หัวใจเย็นชาของเขาสั่นคลอนได้ขนาดนี้

"เข้าบ้านกันได้แล้วไปกินข้าวเช้ากันเถอะแดดแรงแล้วครับ"

มือใหญ่ของเขายื่นออกมาเพื่อให้เธอจับ หญิงสาวมองมือใหญ่ของเขาที่ยื่นลงมาแล้วเลื่อนขึ้นไปสบตาคู่นั้น ใจของเธอเต้นรัวอีกครั้งเมื่อสายตาของเขาที่ส่งมานั้นมีแต่ประกายแห่งความหวานซึ้งและดูอบอุ่น ราวกับว่าเป็นการันต์คนเก่าก่อนอย่างเช่นในอดีต

หญิงสาวส่งมือเล็กลงบนฝ่ามือใหญ่ ทั้งคู่เดินจับมือกันเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่พองโต มีความสุขยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

-ฝั่งของศจี-

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละดาว"

ศจีเล่าเรื่องราวให้น้องสาวฟังจนหมดเปลือก หน้าตาของเธอดูสดใสขึ้นเนื่องจากได้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ผ่านการจัดการของดาวผู้เป็นน้องสาว

"เงินร้อยล้านเลยเหรอคะ พี่กรก็แย่มากๆไม่ควรจะทิ้งพี่ศจีไปเลย เพราะทุกอย่างพี่กรเป็นต้นเหตุ"

"ช่างเถอะดาวตอนนี้พี่ควรหาเงินไปคืนรันต์ก่อนพี่ไม่อยากเข้าคุก"พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยอย่างกับคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต เมื่อคิดถึงเรื่องที่ต้องติดคุก ผลจากการกระทำที่โง่ๆของตัวเธอเอง

"พี่รันต์ก็นะ จะใจร้ายกันเกินไปแล้ว"

ดาวเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ เธอเคยเห็นการันต์สมัยที่การันต์คบกับพี่สาวเธอตั้งแต่พี่สาวเธอเรียนอยู่มัธยมปลาย ตอนนั้นเธอยังเด็กมากๆ เจอกันตอนนี้การันต์ก็ไม่น่าจะจำเธอได้

"ดาวจะช่วยพี่เอง ดาวจะแย่งพี่การันต์จากผู้หญิงคนนั้น แล้วให้พี่การันต์ยกเลิกสัญญา"

"ดาว!"

"เราไม่มีทางเลือกแล้วค่ะพี่ศจี ผู้ชายร้อยทั้งร้อยเชื่อเถอะไม่รู้จักพอหรอก ดาวรู้จักชื่อเสียงเรื่องเสือผู้หญิงของพี่การันต์ดีว่าเป็นแบบไหน?"

"มันเสี่ยงเกินไปนะดาว"

"ตอนนี้เราเหมือนหมาจนตรอกค่ะ สู้หรือไม่สู้มันก็ค่าเท่ากัน เผลอๆพี่รันต์หลงดาวเราอาจจะสบายไปทั้งชาติกันเลยก็ได้นะคะ ดาวจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปแคสงานให้เหนื่อยด้วย"

"พี่ไม่เห็นด้วย"

"โธ่พี่ศจีคะ..พี่ศจีอยู่เฉยๆพอค่ะ ที่เหลือดาวจะเป็นคนจัดการเอง แค่ดาวขอข้อมูลนิดๆหน่อยๆจากพี่ศจีก็พอค่ะ..นะคะ เชื่อใจดาวเถอะ"

ศจีถอนหายใจออกมากับความคิดของผู้เป็นน้องสาวแต่เธอรู้นิสัยของดาวดีว่าเป็นคนอย่างไรขัดได้ที่ไหนกัน ถึงเธอห้ามให้ตายแค่ไหนดาวก็แอบไปทำอยู่ดี

บมจ. มงคล กรุ๊ป

"วิทย์!"

กอบัววิ่งลงมาจากชั้นบนของบริษัทเพื่อลงมาหาวิทยา หลังจากวิทยาโทรมาบอกว่าอยู่หน้าบริษัทของเธอแล้ว ทั้งคู่วิ่งเข้ามาหากันกอดกันเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายและด้วยความคิดถึงเพราะวิทยาเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของเธอเพียงคนเดียวที่มีอยู่

"ดีใจจังที่วิทย์มา"

"โห!บัวใส่ชุดนี้ดูสวยไฮโซมากๆ"

"ใช่มั้ยล่ะ ก็คนมันสวยอะเนอะ อิอิ"

"เอาของมาฝากด้วย พอดีคนขับรถที่สวนไม่สบายก็เลยขับรถมาส่งผลไม้เอง และได้โอกาสมาหาบัวด้วย"

วิทยาบอกกอบัวพร้อมรอยยิ้มใบหน้าหล่อสบายตาของเขาฉายแววไปด้วยรอยยิ้มแห่งความคิดถึง

"ไปนั่งร้านกาแฟตรงโน้นกันดีกว่า ป่ะๆๆ พอดีว่าตอนนี้พักเที่ยงพอดีไปกัน"

กอบัวจูงมือของวิทยาให้เดินตามเธอไป โดยไม่รู้ว่าคนที่อยู่ชั้นบนของตึกกำลังยืนจ้องมองทั้งคู่ด้วยความหึงหวง เมื่อเห็นเธอถูกเนื้อต้องตัวกับผู้ชายคนอื่นแถมยังยิ้มหวานให้ไอ้หนุ่มคนนั้นด้วย ดูมีความสุขเสียจัง!

"ไหนบอกว่าลงไปหาเพื่อน ที่ไหนได้เพื่อนผู้ชายให้กลับมาก่อนเถอะ ฮึ่ม!"

การันต์เดินงุ่นง่านไปมาอย่างหัวเสียบนห้องทำงาน ตั้งใจจะไม่อยากรู้แล้วเชียวแต่สายตาเจ้ากรรมก็มองลงไปเจอพอดี ไอ้แว่นสายตาคู่นี้ก็มองชัดแจ๋วดีเหลือเกิน

"เจ้านายครับ ไปกินข้าวกันครับ"

"ไม่กิน!"

"ครับ ๆ "

ภานุที่นัดทานข้าวเที่ยงไว้กับท่านประธานเดินเข้ามาพอดี แต่ไม่คิดว่าจะมาพบกับอารมณ์ทำลายล้างของเจ้านายรูปหล่อ เขารีบสาวเท้าออกไปแทบไม่ทัน

"ไปกินรังแตนที่ไหนมา บอสนะบอส เห้อ!"

ภานุบ่นออกมาอย่างเดาอารมณ์เจ้านายไม่ถูก ดูเหมือนว่าเขาจะเข้ามาผิดจังหวะผิดที่ผิดเวลาอยู่ทุกครั้งไป เงินเดือนในบัญชีสั่นคลอนอีกครั้ง!