Chapter 20 ถอนตัวไม่ขึ้น
คิ้วเรียวสวยเหนือดวงตาคู่กลมโตขมวดมุ่นมองชายในฝั่งข้ามกันบนโซฟากำมะหยี่ตัวเดิม กัญญาวีร์ทั้งสับสน สงสัย อารมณ์หลายอย่างปนเปกันไปหมด พอเหลือบไปเห็นหางตัวเองเกี่ยวพันกับเจ้าหางสีดำ ก่อนหมดสติไปพร้อมความเจ็บปวดกลางกายสาว ต่อให้ยังไม่ไปถึงขั้นนั้น มันเจ็บ!
“ทำไมกัน... มีหางสีขาว คุณชาร์ลเห็นไหม?”
“น่าตื่นเต้นไหมเล่า?”
“ไม่ค่ะ ไม่เลย กันตกใจ กันเจ็บ พี่จัน...”
ทำไมเรียกพี่จัน...?
วงหน้าหล่อเหลาอารมณ์ดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาไม่ได้ตอบคำถามในใจเธอแต่กวักมือเรียก
“พุธโธ่... แม่ทูนหัว ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง มาหาพี่นี่มา ให้พี่ปลอบขวัญเสียหน่อย”
และเป็นเพราะว่าเธอไม่ยอมลุกไปหาเขา ผู้ชายตัวโตจึงยกก้นมานั่งข้างเธออย่างใจดี เลื่อนมือหนาไปลูบศีรษะน้อยเบา ๆ
“ไม่ต้องคิดมากนะ คงจะเป็นแม่วิมาลากระมัง”
“วิมาลา?” เลิกคิ้วขึ้นถาม เธอกำลังนึกถึงนิทานปรัมปราเรื่องชาละวัน ไกรทองอ
