“มันไม่ง่ายเลยที่เราจะรักกัน เราสองคนแทบจะไม่มีทางรักกันได้เลยด้วยซ้ำ แต่พอรักแล้วเฮียก็ไม่อยากให้มันพัง เฮียอยากรักษาแก้มของเฮียไว้ให้อยู่กับเฮียให้นานที่สุด ...แก้มมีค่ากับเฮียมากรู้ไหม”
“...”
“...ซึ้ง?”
“จะไม่ซึ้งเพราะเฮียไคน์ถามนี่แหละ” กำลังดีมาทำหน้ากวนประสาทตอนถามใส่ จากที่น้ำตากำลังจะคลอเลยเผลอเบ้ปากใส่นิดหน่อย
“หึ ๆๆ แล้วรู้บ้างไหมว่าแก้มมีค่ากับเฮีย”
“รู้...รู้ตอนนี้ล่ะค่ะ”
“อืม แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรเยอะอีกล่ะ”
“อื้อ ขอบคุณนะคะเฮียไคน์”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นดีกว่า คำพูดมันกินไม่ได้” เฮียไคน์พูดแล้วหลุบตามองต่ำลงไปที่หน้าอกฉัน ไอ้เฮียนี่ก็นะ จะซึ้งจะห่ามยังไงก็แอบหื่นตลอด
“ไม่ได้ แก้มนัดเพื่อนไว้”
“นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ค่ะ คนอย่างเฮียไคน์ไม่มีทางทำอะไรนิดเดียวได้หรอก”
“แต่... / รอค่ะ ยังไงตอนนอนก็ได้กิน” ฉันบอกพร้อมกับจับมือใหญ่ที่กำลังจะทำตัวเป็นหนวด
