EP : 6
931 Words
“ห่วงก็ดูใบรับรองแพทย์เถอะเฮีย ไม่ต้องฟอร์มหรอก”
“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้นวะ”
“หรือเฮียไม่ห่วง”
“กูต้องห่วง?”
“น้องมันก็เมียเฮียรึเปล่า”
“หึ ๆๆ ลบคำนี้ออกจากหัวมึงซะไอ้ฮัท กูแค่กลัวท้องเพราะเดือนก่อนกูทำถุงแตก”
“เฮีย! พูดจริง”
“เออ”
“ถุงยางน่ะเหรอเฮีย”
“ก็เออสิวะ มึงจะให้เป็นถุงอะไร”
“แล้ว แล้วเฮียทำไงต่อหลังจากถุงแตก เฮียแม่งถ้าน้องมันท้องขึ้นมาจริง ๆ เฮียจะทำยังไง” ผมมองหน้าไอ้ฮัทที่ดูตื่นเต้นเกินเหตุแล้วกระตุกยิ้มออกมาก่อนจะถามมันช้า ๆ
“แล้วมึงคิดว่ากูจะทำยังไงวะไอ้ฮัท”
“ก็...ใครจะไปกล้าเดาใจคนอย่าเฮีย”
“หึ ๆๆ นั่นสิ ใครจะเดาใจกูได้”
...ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งไม่ต้องมาเสือกเดาใจกูหรอก กูไม่เอาเด็กในร้านมายกย่องเป็นเมียออกหน้าออกตาแน่นอน
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ไอ้เครย์
ติ๊ด!
“อืม”
“อยู่ไหนวะ”
“ร้าน”
“เยี่ยม กูกำลังไป”
“มาทำห่าอะไร”
“เที่ยวสิวะถามโง่ ๆ เหมือนหน้ามึงทำไม”
“สัส”
“หึ ๆๆ เจอกันไอ้เพื่อนรัก”
“ไม่ต้องมากูรำคาญ”
“ไม่ต้อนรับกู?”
“เออ”
“กูจะฟ้อง สคบ.”
“ปัญญาอ่อน”
ติ๊ด!
โทรมาให้หงุดหงิดเล่นเฉย ๆ ไร้สาระก็เลยตัดสายทิ้งแม่ง
“เฮียเครย์เหรอเฮีย”
“อืม ชงเหล้าให้กูที”
“โอเคเฮีย” ไอ้ฮัทรับคำผมก็มองบัญชีในร้านต่อ แทนที่จะได้เช็คเสร็จไปตั้งแต่เที่ยง ๆ บ่าย ๆ แม่งโคตรเสียเวลา
แทนที่เวลานี้ผมจะได้ทำอย่างอื่นกลับต้องมานั่งเช็คบัญชี แล้วดูแฟ้มเล่มนี้สิ แทนที่รู้ว่าชื่อตรงสันแฟ้มมันหายไปจะรีบติดใหม่เสือกไม่ทำ ทำงานแบบนี้ไงถึงโดนด่าบ่อย ๆ
“เป็นไรเฮีย แก้มมันทำบัญชีไม่เรียบร้อยเหรอ”
“มึงถามเหมือนทำงานเรียบร้อยตายห่า” ก็เรียบร้อยนั่นล่ะ ผมสอนมากับมือจะไม่เรียบร้อยได้ไงวะ แต่ก็พูดไปงั้นไม่อยากชมเด็กนั่นต่อหน้าไอ้ฮัท
“ฮ่า ๆๆ แล้วทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยทำล่ะเฮีย น้องมันไม่ได้เรียนบัญชีมานะ”
“แล้วมึงเสือกอะไร?”
“โอเค ไม่เสือก”
“เชี่ยแม่งกวนส้นตีน ระวังไว้นะมึง” ผมชูนิ้วกลางให้มันทำให้มันรีบถอยไปจากห้อง
ไม่ใช่ไม่มีคนทำบัญชีให้ ผับใหญ่ขนาดนี้ทำไมมันจะไม่มีฝ่ายบัญชี แต่ที่ผมให้ทำมันเป็นบัญชีอีกชุด ให้ทำสองเล่มเพราะผมจะเอาไว้ดูว่ามันจะตรงกับที่ฝ่ายบัญชีทำไหมกันคนโกง ถ้าตัวเลขไม่ตรงก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำพลาด
ตัวเลขที่เด็กคนนั้นทำไม่เคยพลาดหรอก เมื่อก่อนก็พลาดบ่อยเพราะทำส่ง ๆ อยากลองของ แต่พอพลาดบ่อยแล้วเจอของจริงเลยไม่กล้าพลาด
แอด~
“ไงมึง”
“เคาะประตูบ้างสิวะ” ผมปลายตามองคนมาใหม่ที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา
ก๊อก ๆๆ
“สถุนสัส ๆ” ผมด่าพร้อมชูนิ้วกลางเพราะทันทีที่ผมพูดจบมันก็เอาเท้าไปเคาะประตู
“อ่าส์~ ด่าเจ็บฉิบหาย ปากหมาเหี้ย ๆ กูสงสารเมียในอนาคตของมึงจริง ๆ”
“หึ! สงสารทำเหี้ยไร กูจะไปด่าทำไมเมียกู”
“หึ ๆๆ โอเค กูจะรอดูมึงอ้อนผู้หญิง คงชวนอ้วกดีว่ะ”
“...เป็นลูกค้าก็ลงไปข้างล่าง เสนอหน้าขึ้นมาทำเหี้ยไร”
“ใครลูกค้า กูมาแดกฟรี” ไอ้เครย์ยักใหล่ให้ผมแล้วเดินไปที่ตู้โชว์ติดผนังห้องก่อนที่มันจะหยิบเหล้าราคาแพงที่สุดออกมาเปิดฝาแล้วยกกระดกเข้าไปเกือบครึ่งขวด
“สัสเครย์”
“เอาน่า แค่นี้ทำหวง เด็กมึงล่ะ”
“เด็กไหน กูไม่มีเด็ก”
“โอเค ไม่ใช่เด็ก เรียกใหม่ก็ได้ น้องแก้มใสของกูล่ะครับไอ้ไคน์ เรียกมาชงเหล้าให้กูหน่อย”
“ไม่อยู่” ผมตอบมันแล้วสนใจบัญชีตรงหน้าอีกรอบ
“ไปไหน แก้มใสไม่เคยลา” หึ! รู้ดีไอ้สัส ถ้าไม่เสร็จผมคงเป็นเด็กไอ้เครย์ไปแล้วล่ะผมว่า
“ป่วย”
“เป็นไรวะ”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้ได้ไงวะ”
“ก็ไม่รู้ไงมึงจะให้กูรู้ไปทำห่าอะไรแค่เด็กในร้านป่วยไม่ใช่เรื่องของกู”
“ไอ้ห่าไคน์ พูดจาส้นตีน”
“อยากรู้ก็ไปดูเองไอ้ฮัทไปส่งที่ห้องแล้ว แต่อย่ายุ่งนะมึงกูไม่แดกของร่วมกับใครมึงก็รู้”
“...มึงเห็นน้องเขาเป็นอะไรวะไอ้ไคน์”
“เป็นอะไร? เด็กในร้านไง”
“เออกูรู้ว่าเด็กในร้าน แต่มึงกินเด็กในร้านตัวเอง มึง...แก้มแม่งไม่ต่างอะไรจากเมีย มึงพูดจาให้เกียรติน้องมันบ้างไอ้ไคน์ สักนิดก็ยังดี”
“อ่าส์! มึงแม่งพูดซะตัวเองเป็นคนดีเลยไอ้เครย์” ผมเอนหลังไปที่เก้าอี้ พ่นลมหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“กูก็เหี้ยเหมือนมึงนั่นแหละ แต่กูไม่เหี้ยกับผู้หญิงที่นอนด้วยกันเท่ามึง”
“หึ ๆๆ โอเคจบ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้ เอาไว้กูเบื่อเมื่อไหร่มึงก็ไปคุยกันเอาเองกูไม่ว่าหรอก...ถ้ามึงไม่ติดใจอะไร”
- Writer
