หึงมาก

1255 Words

โกดังสินค้า [ไอริน] “หนูตื่นก่อนลงมาข้างล่างกับป๋าเร็วนอนบนรถไม่ปลอดภัย”หลังจากที่นั่งรถมาระยะนึงฉันก็หลับจริงๆแต่ก็ต้องโดนปลุกอีก “ป๋าก็ลงไปดิเดี๋ยวรอบนรถ”บอกตรงๆไม่อยากไปเหยียบไอ้ที่อโคจรแบบนี้เลย “อยู่ที่นี่ให้ตัวติดกับป๋าเข้าไว้ ไว้ใจใครไม่ได้นะ”ป๋าเกียร์เอ่ยพลางยกตัวฉันให้ลุกขึ้น “ไม่อยากไปอ่ะขี้เกียจเดินป๋าก็ไปดิเดี๋ยวรอ”ทำไมต้องบังคับด้วยวะหน้าเบื่อขาก็ปวด “เดี๋ยวป๋าอุ้ม”พูดจบป๋าเกียร์ก็ดึงตัวฉันให้ออกมาเล็กแล้วเค้าก็ลงจากรถแล้วจึงค่อยมาช้อนตัวฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว “พามาทำไมก็ไม่รู้บอกว่าอยากกลับๆ☹️”ฉันบ่นแต่ก็เอือมมือไปคล้องคอป๋าเกียร์ไว้ “ป๋าจะพาหนูไปกินข้าวก่อนไง เอาหน่าอย่าบ่นนักเดี๋ยวจูบจนหมดแรงเลยเอาไหม ฮืม”ป๋าเกียร์ไม่พูดเปล่ายังเอาหน้ามาใกล้ๆฉันอีกด้วย “มะ ไม่เอารีบเดินสิจะได้รีบกลับ”ฉันรีบปฏิเสธลูกน้องเค้าเต็มไปหมดทำอะไรไม่อายใครเลย “หึๆ?”ป๋าเกียร์หัวเราะเบาๆแล้วก็เดินเข้าไปในโกดัง พอเข้ามาข้างในก็จะเจอซากรถเก่าๆเต็มไปหมดที่มีซากรถเยอะๆก็เพื่อนยังหน้าเฉยๆว่าที่เป็นที่ทิ้งซากรถแต่จริงๆที่นี่เป็นที่ใช้ขนส่งอาวุธเถื่อนต่างหาก ป๋าเกียร์พาฉันเดินผ่านซากรถเข้ามาก็จะเจอห้องห้องหนึ่งซึ่งมันเป็นห้องที่ใช้เจรจาสินค้ากัน ป๋าเกียร์เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับเฮียเบลล์ที่มารออยู่ก่อนแล้วมิน่าล่ะตอนจับสายรหัสไม่เห็นเค้าเลย “มึงตรวจของยัง?”ป๋าเกียร์หันไปถามเฮียเบลล์หลังจากวางฉันลงบนโซฟาแล้ว “ปวดขาหรอไอริน เฮียไม่เกี่ยวนะมันสองตัวต่างหาก”เฮียเบลล์เป็นอย่างนี้เสมอเป็นห่วงฉันแถมยังพูดจาเพราะอีกด้วย งุ้ยๆๆๆพ่อของลูก “หนูรู้ค่ะ คนอย่างเฮียเบลล์ไม่ทำร้ายหนูหรอก?”ฉันพูดพลางมองหน้าหล่อๆของเค้าทำเอาเขินไปหมด ไอ้บ้าเอ๊ย!!หุบยิ้มไม่ได้จริงๆ^_^ “ให้มันน้อยๆหน่อยผัวนั่งอยู่ข้างๆนะ”ป๋าเกียร์เอ่ยเสียงเรียบพลางสงสายตาดุมาให้ “อะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ>_<”บ้าบอคนอะไรหน้าใสจังวะ? “ถ้ายังไม่หยุดยิ้มทำตาเยิ้มๆใส่ไอ้เบลล์หนูโดนเฮียกระแทกต่อหน้ามันแน่ แหมมมมตอนอยู่กับผัวทำหน้าเหมือนอยากตายแต่ต่อหน้าไอ้เบลล์นี่มีความสุขจังเลยนะ?”ป๋าเกียร์พูดจบก็จับหน้าฉันที่กำลังมองเฮียเบลล์อยู่ให้หันไปมองหน้าเค้าทันที แหวะ ?ไม่เห็นน่ามองเลย “อะไรเล่า!!!!?”ฉันปัดมือเค้าออก “มึงก็หึงไม่เข้าเรื่อง ทำตัวอ่อนโยนกับน้องหน่อยดิวะเค้าจะได้รักมึงบ้าง”เฮียเบลล์เอ่ยปราม “ไม่ต้องเสือกพูดเลยไอ้สัส มึงก็ชอบมาหม้อเมียกูรู้อยู่ว่าแม่งใจง่าย?”ป๋าเกียร์หันมามองฉันด้วยแววตาไม่พอใจ “ถ้าไม่ชอบคนใจง่ายก็ปล่อยหนูไปสิมากักขังกันไว้ทำไม☹️”เหอะ!ใจง่ายหรอ “ถ้ากูเลือกได้กูไม่รักมึงหรอก แต่ตากูดันถั่วเสือกรักแต่มึง”ดูเหมือนป๋าเกียร์จะเริ่มโมโหมากแล้วนะพอเค้าพูดจบก็ลุกพรวดออกไปเลย “หึ ตาถั่วงั้นหรอ”ฉันได้แต่ทวนคำพูดเค้าจะโต้กลับเจ้าตัวก็ไม่อยู่แล้ว “ทะเลาะกันเพราะพี่อีกแล้วหรอ55555แค่หยอกมันเล่นเอง”เฮียเบลล์เอ่ย “ช่างเค้าเถอะค่ะ หึงไม่เข้าเรื่อง”คนเอาแต่ใจตัวเองไม่มีเหตุผล “ไอ้เกียร์มันห่วงเรามากนะ นี่ถ้าพี่ไม่ใช่เพื่อนเราป่านนี้พี่คงโดนมันยิงตายห่าแล้าละ”เฮียเบลล์พูดขำๆพยายามไม่ให้ฉันคิดมาก “เค้าชอบทำร้ายคนอื่นโดยไม่คิดจะถามเหตุผลรินเลยแค่รินคุยกับผู้ชายนิดเดียวเค้าก็ส่งคนไปซ้อมแล้ว จนตอนนี้รินระแวงไปหมด”ฉันได้ยินที่ป๋าสั่งคนไปซ้อมบาสละนี่ไม่ใช่ครั้งแรกตลอดเวลาปีกว่าๆที่อยู่ด้วยกันมาผู้ชายคนไหนเข้าหาฉันคุยกับฉันผลสุดท้ายไปนอนโรงพยาบาลทุกรายทำให้ฉันไม่อยากตอบเวลาผู้ชายมาถามนั้นแหละ “มันรักเราไงละเลยตามหวงเราไงเราก็ทำตัวดีๆไม่ไปกวนประสาทมันเดี๋ยวมันก็เชื่อฟังเราเอง”เฮียเบลล์เค้าชอบให้ฉันเป็นเด็กดีของป๋าเกียร์เหมือนเฮียดายนั่นแหละแต่ฉันก็อยากเป็นตัวของตัวเองป่ะไม่ใช่ต้องมาทำตามคำสั่งของคนบ้าอำนาจ “เฮ้อออออ ค่ะจะพยายาม”สุดท้ายฉันก็ต้องรับปากไป “ไอ้เบลล์จะคุยอีกนานไหมจะเช็คของไหมห้ะ!!!”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใครปากหมาๆแบบนี้ป๋าเกียร์ไง? “เออๆ พี่ไปเช็คของก่อนนะ”เฮียเบลล์หันมา บอกฉันแล้วลุกขึ้นไป “ค่ะ”ฉันพยักหน้าเบาๆ ผ่านไป3ชั่วโมง แอดดดดดดด เสียงเปิดประตูเข้ามาฉันที่กำลังไถ่โทรศัพท์ไปมาด้วยความเบื่อเงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่าคนที่เข้ามาคือ ป๋าเกียร์ “หิวข้าวยัง”ป๋าเกียร์เดินมาหาฉันแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆฉัน “.....”ฉันเบื่อที่จะตอบเพราะเค้าชอบถามอะไรทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว “ป๋าถามอ่ะได้ยินป่ะวะ”พอฉันไม่ตอบเค้าก็กระชากเสียงใส่เลย “ได้ยิน”ฉันตอบเสียงนิ่งๆเพราะก็ไม่พอใจเช่นกัน “แล้วทำไมไม่ตอบวะเป็นใบ้ไง” “ก็คู่กันดีนี่ ตาถั่วกับเป็นใบ้”ใช่ค่ะฉันกำลังประชดเค้าอยู่ “อย่ามาประชดได้ป่ะตอบมาว่าหิวหรือไม่หิวถ้าหิวจะได้ให้คนไปซื้อข้าวมาให้กินก่อนเพราะอีกนานกว่าจะได้กลับ”ดูเหมือนป๋าจะพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้ระเบิดใส่ฉัน “แล้วพามาทำไมวะป๋า ก็บอกว่าเหนื่อยอยากกลับบ้านอ่ะไม่เข้าใจหรือไวห้ะ!!!”ฉันทนไม่ไหวละแทนที่จะได้กลับไปนอนพักแต่ต้องมารองานชั่วๆของเค้าซึ่งมันเสียเวลามาก “ก็งานมันมีปัญหาไงริน ป๋าไม่รู้ไงไม่งั้นก็ให้กลับไปก่อนแล้ว”เค้าพยายามอธิบาย “แล้วมันใช่เรื่องป่ะ งานที่รินโคตรเกลียดโครตขยะแขยงแต่รินต้องมาเสียเวลากับมัน”อะไรที่คนอย่างเค้าทำฉันก็เกลียดหมดนั้นแหละ “งานที่รินเกลียดที่ขยะแขยงมันหนักหึมันก็คือเงินที่เอามาซื้อของให้หนูนั้นแหละ”ป๋ามองหน้าฉันด้วยความโกรธ “เหอะ!! มีแต่ป๋านั่นแหละที่ยัดเยียดมันให้หนูเพราะหนูไม่เคยอยากได้มันเลย”ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออดจริงๆ “ป๋าว่าพอเถอะเดี๋ยวป๋าให้คนไปซื้อข้าวให้แล้วกัน”พูดจบป๋าเกียร์ก็เดินออกไปเลย เรื่องนี้จะดราม่านิดนึงนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more