มีเสียงแย้ง และหวานตาค่อนข้างเห็นด้วย เธอก้าวข้ามความสัมพันธ์แบบเก่า พร้อมที่จะพัฒนาไปแกขั้น แต่ภูมิยังไม่รู้ เขายังคงวางตัวเป็นเพื่อนเธอ แม้บางครั้ง...เขาจะดูแปลกๆ ไปบ้างก็ตาม
“หวาน...ไม่เข้ามาก่อนเหรอ ผมรู้ว่าหวานมา ผมนั่งรอนานแล้วนะครับ”
ภูมิเห็นหวานตาผ่านกระจก เธอยืนหันรี หันขวาง ทำท่าเหมือนจะเปลี่ยนใจตลอด ชายหนุ่มเลยผละจากงานมาร้องเรียก
หวานตายิ้มแหยๆ ให้ เธอชูถุงในมือพร้อมกับพูดประจบ “พี่น้อยทำคุกกี้ถั่ว หวานเลยเอามาเผื่อภูมิค่ะ”
“แหม ลาภปาก กำลังหิวพอดีเลยครับ” คงเป็นความเคยตัว ช่วงนี้ภูมิอ่อยหวานตาจนชิน เขาเผลอตัวถอดสูท วางพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ เดินไปทิ้งตัวนั่งใกล้หวานตา ฉวยโหลคุกกี้มาเปิดดมกลิ่น “หอมถั่ว ฝีมือพี่น้อยไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยนะครับ”
หวานตามองแผงอกใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตาปรอย ผู้ชายที่มีไหล่ตึงๆ กับแผงอกแน่นๆ แล้วใส่เสื้อเชิ
