My best friend สุภาพบุรุษสุดที่รัก

บทที่1.เรื่องมันเริ่มต้นที่นี่แหละ          หมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ มีพื้นที่เกือบ100ไร่ เป็นโครงการที่ก่อสร้างยาวนานเกือบ10ปี โครงการนี้เริ่มจากหมู่บ้านจัดสรรขนาดกลาง แต่เมื่อมีผู้คนให้ความสนใจมากขึ้น เจ้าของโครงการเลยค่อยๆ ขยับขยายเพิ่ม จนเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่เหมือนทุกวันนี้ ตัวเจ้าของโครงการเองก็พักอาศัยอยู่ให้หมู่บ้านแห่งนี้ด้วย เขารักและขอบคุณลูกบ้านทุกคนที่ทำให้โครงการบ้านจัดสรรของเขาเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นมาได้...          ภาค พิสิทธิโยทินคือเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ มันต่อยอดมาจาก พิสิทธิโยทินพร็อพเพอร์ตี้ที่เขาเป็นคนสร้างมาจากสองมือ จากคนที่มีฐานะปานกลาง เวลานี้ครอบครัวพิสิทธิโยทินกลายเป็นเศรษฐี มีสินทรัพย์100กว่าล้าน แต่สามี ภรรยาที่สร้างตัวมาจากกิจการก่อสร้าง ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ใจดีและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่เคยรังเกียจความยากจน เพราะทั้งภาค และสายใจ เคยผ่านความลำเค็ญจุดนั่นมาก่อน          ภูมิเป็นบุตรชายคนเดียวของภาคและสายใจ เขาร่วมฟันฝ่าความลำเค็ญมาพร้อมกับบุพการีตั้งแต่ยังไม่มีอะไรเป็นกอบเป็นกำ แม้แต่บ้านสักหลัง ภูมิจึงเป็นคนสมาถะไม่ฟุ้งเฟ้อ และชอบอวดรวยเหมือนบุตรเศรษฐีใหม่คนอื่นๆ ภูมิขึ้นรถประจำทางไปเรียนได้ เขาไม่เคยเรียกร้องที่จะขอมีรถยนต์ส่วนตัว ไม่ใช้เสื้อผ้าแบรนด์เนม ไม่นิยมเครื่องประดับหรู ใส่นาฬิกาเรือนละร้อยบาทได้...เพราะภูมิรู้ค่าของเงิน          ทุกบาททุกสตางค์ แลกมาจากหยาดเหงื่อของพ่อ แม่...เขาจึงเป็นเศรษฐีใหม่ที่ใช้ชีวิตสมถะที่สุด          ทวีทรัพย์ เกียรติขจร พ่อหม้ายเมียตาย เขาหอบบุตรสาวคนเดียวเข้ากรุง เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่หมู่บ้านจัดสรรที่ภาคเป็นเจ้าของ หวานตา คือบุตรสาวสุดสวาทของชายสูงวัยคนนั้น ทวีทรัพย์ฟูมฟักหวานตายิ่งกว่าไข่ในหิน เธอเลยเหมือนถูกจับให้อยู่ในกรอบ โชคดีที่ได้เพื่อนบ้านดีๆ แบบภูมิ หวานตาเลยไม่เตลิด เธอเข้าใจชีวิตมากขึ้นผ่านเพื่อนรุ่นเดียวกัน          “ตัวเองหน่ะเล่นอันนั้นไป เค้าจะเล่นอันนี้เอง” เสียงแหวแว๊ดของหวานตาดังขรม          จนบิดาของเด็กหญิงต้องยอมวางงานในมือและเดินมาดู “ทะเลาะอะไรกันอีกยัยหวาน นี่แกล้งตาภูมิอีกแล้วใช่ไหมหะ?”          เสียงแข็งๆ ใบหน้าดุๆ ของบิดาทำให้เด็กหญิงที่กำลังเริงร่ากับชัยชนะสีหน้าสลดลง          “เปล่านะคะคุณพ่อ หวานแค่ไม่อยากเล่นของพวกนั้น เลยยกให้ภูมิเล่น” เด็กหญิงแก้ต่างให้ตัวเอง ปรายตามองกองตุ๊กตาที่สวมกระโปรงฟูฟ่องในมือเพื่อนเล่นวัยเดียวกัน          “อ้าว! ทำไมล่ะ เราขอให้พ่อซื้อให้เองนี่นา ไม่ถึง3วันเลย เบื่อแล้วเหรอ?”          ชายสูงวัยทรุดนั่งยองๆ มองเด็กชายวัยเดียวกันกับบุตรสาวแต่ขนาดตัวต่างกันเยอะ ภูมิผอมแกรน ผิวคลำ ในขณะที่หวานตาอวบจนเกือบถึงขั้นอ้วน สิ่งเดียวที่ทำให้บุตรสาวของท่านน่ามองคือดวงตากลมโต กับพวงแก้มยุ้ยๆ          “ของเล่นของภูมิน่าสนุกกว่านี่คะ” เด็กหญิงตอบเสียงอุบอิบ          เธอแย่งของเล่นมาจากเด็กชาย เมื่อตัวต่อเลโก้น่าสนุกกว่าการเล่นตุ๊กตาเป็นไหนๆ          “ไม่เป็นไรครับคุณลุง...ผมเล่นตุ๊กตาก็ได้” ภูมิไม่มีปัญหา ขอแค่มีเพื่อนเล่นก็พอ เขาชอบมองหวานตา เด็กหญิงมีความสดใส พลอยทำให้เขาสนุกไปด้วย          “เราหน่ะยัยหวาน รู้สึกชอบแกล้งเพื่อนคนนี้จังเลยนะ” ทวีทรัพย์ดุบุตรสาว          เท่าที่จับตามอง หวานตาชอบทำตัวข่มภูมิ ซึ่งเด็กชายก็ยอมลงให้ เขาไม่เคยขัดใจบุตรสาวของท่าน ทำตัวเหมือนเป็นลูกไล่ให้หวานตาชี้นำมาตลอด ทวีทรัพย์เกรงว่าจะไม่เหมาะ เขาคอยปรามหวานตา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล หลายปีผ่านไปเด็กทั้งคู่ก็ยังเหมือนเดิม หวานตาหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ จนท่านเองก็คร้านที่จะกำหลาบ          “ภูมิอ่อนแอเองนี่คะ”          เด็กหญิงตอบเสียงใส แอบเบ้ปากให้กับคนที่ตัวเองพูดถึง          เด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเธอ ท่าทางอ่อนแอน่าแกล้ง เขาไม่เคยโกรธเธอเลยสักครั้ง ภูมิทำได้แค่ยิ้ม และยอมโอนอ่อนให้ หวานตาเลยทนคบ เพราะเพื่อนๆ คนอื่นให้ความสนิทสนมกับภูมิ แต่เธอเป็นลูกพี่เขา แสดงว่าตนเองเป็นหัวโจก          หวานตาอดขำไม่ได้เมื่อนึกถึงความหลังตอนเป็นเด็ก          วันนี้เวลานี้เธอมีอายุ25ปีแล้ว มีงานทำและที่สำคัญมีแฟนแล้วด้วย วัยเด็กทั้งมีความสุข และสนุกจนในเวลาว่างๆ เธอก็เลยมานั่งรำลึกความหลัง ร้านกาแฟเล็กๆ บรรยากาศอบอุ่น มีแต่ต้นไม้กับดอกไม้ รอบตัวมีแต่กลิ่นหอมๆ แต่คนเป็นเจ้าของไม่ใช่ผู้หญิงรูปร่างบอบบางนะ เจ้าของร้านกาแฟนี้คือภูมิ บุตรชายคนเดียวของคุณภาคนั่นเอง          ชายร่างใหญ่ หุ่นเฟิร์มพอๆ กับนายแบบหนังสือปลุกใจ          ภูมิอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง เขาฝันมาตั้งแต่เด็ก ขนาดมีงานรัดตัว เขาก็ยังปลีกเวลามาเปิดร้านกาแฟแห่งนี้ เพื่อสนองกิเลสตัวเอง          ‘Perfume coffee’          ชื่อร้านไม่ได้ตรงกับความหมายสักนิด เปิดร้านกาแฟ แต่ดันตั้งชื่อเหมือนร้านขายน้ำหอม          เธอเคยแย้งตั้งแต่ครั้งแรกที่ภูมิเปรยให้ฟัง พยายามท้วงหลายครั้ง เขาก็เอาแต่ยิ้ม หวานตาเลยคร้านที่จะคัดค้าน ร้านนี้เป็นของภูมิ ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย          “เฮียเธอไม่มาร้านวันนี้เหรอ?” สาวเสิร์ฟหน้าใส เป็นพนักงานในร้านเดินผ่าน หวานตาเลยถามหาตัวเจ้าของ          “เฮียงานยุ่งค่ะ วันนี้ไม่น่าเข้า”          ธุรกิจ100ล้านก็ต้องดูแล ยังตะเกียกตะกายมาเปิดร้านกาแฟให้เหนื่อยทำไมไม่รู้หวานตาบ่นในใจ          “ขอ Style Iced Coffee กับเครปเค้กชิ้นนึงนะ”          หวานตาสั่งเครื่องดื่มเมนูโปรด กับขนมหวานสูตรตัวเองเอามาตั้งประดับโต๊ะ เพื่อไม่เป็นการน่าเกลียดหากเธอจะปักหลักนั่งอยู่ตรงนี้นานหน่อย          ไม่มีพนักงานคนไหนกล้าไล่ลูกค้ากิตติมาศักดิ์แบบเธอหรอก หวานตาใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนสนิทเจ้าของร้าน พนักงานเกรงใจเธอ พอๆ กับเกรงกลัวภูมิทีเดียว          หญิงสาวล้วงแล็ปท็อปส่วนตัวขึ้นมาเปิดทำงานฆ่าเวลา          ระหว่างรอ...เรืองฤทธิ์ แฟนคนปัจจุบันของเธอนั่นเอง          “ฉันไม่เข้าใจเลย เจ้หวานทำไมไม่ชอบเฮียภูมิ...เฮียหล่อกว่าแฟนคนล่าสุดของเจ้แกอีก” สาวบ่นอุบ เธอเห็นหวานตากับนายจ้าง ตั้งแต่วันเปิดร้านใหม่ๆ เข้าใจว่าสองคนนี่เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอกับคนอื่นๆ เข้าใจผิด ระหว่างหวานตากับภูมิ ไม่มีอะไรในกอไผ่ ทั้งสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน          “อย่าพูดดังไปล่ะ เฮียได้ยินจะโกรธเอานะ”          แฟงเพื่อนร่วมงานเตือน ภูมิไม่ใคร่พอใจหากใครก็ตามพูดถึงหวานตาในแง่ลบ          “ดูแลดี เอาใจก็เก่ง พูดอะไรไม่เคยเถียง ยังดีไม่พอสำหรับเจ้หวานอีกหรือไงฮะ” สาวยังเถียงแทนเจ้านาย          “อย่ารู้ดี ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนน่ะมันยาว หากเป็นแฟนกัน พอเลิกกัน ก็ไม่อยากมองหน้ากันแล้ว เฮียกับเจ้หวานคบกันมากี่ปี หากเป็นแฟนกันล่ะก็...คงไม่ยาวขนาดนี้หรอก” จิ๋วพนักงานอีกคนออกความเห็นผสมโรง          นิสัยอย่างหวานตา หากไม่สวยล่ะก็ ผู้ชายคงเปิดแน่บตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก          ผู้หญิงอะไร เอาแต่ใจตัวเอง เชื่อมั่นในตัวเองสูง จนบ้างครั้งดูกระด้างจนน่ากลัว          แฟงยกกาแฟตามสั่งพร้อมกับเครปเค้กมาเสิร์ฟให้เพื่อนสนิทนายจ้าง เธอชำเลืองมองหน้าจอแล็ปท็อปที่หวานตาเปิดค้างไว้ สาวเสิร์ฟวางถาดลงบนโต๊ะ หวานตาพยักหน้าอนุญาต เธอกำลังติดพันกับการคุยกับ ชลดาเพื่อนสนิทเพศเดียวกัน เพื่อนหญิงคนเดียวที่ทนความเอาแต่ใจของเธอได้          “อย่าบอกนะว่าแกอยู่ร้านคุณภูมิ!!”          เสียงเพื่อนพูดดักคอ ซึ่งหวานตาก็ไม่ได้สนใจ          “แล้วทำไมฉันถึงจะมาร้านหมอนี่ไม่ได้ล่ะ?”          หญิงสาวย้อนถาม ฉวยแก้วกาแฟมาจิบกลั้วคอ          “จริงดิ!! แกนัดแฟน ให้มาเจอกันที่ร้านคุณภูมิจริงๆ เหรอ”          ชลดาถามเสียงหลง หวานตาเป็นผู้หญิงที่โคตรโชคดี ท่ามกลางผู้ชายแสนดีหลายๆ คน และผู้ชายเหล่านั้นรุมทุ่มเทความรักให้กับคนเอาแต่ใจอย่างหวานตา หนึ่งในผู้ชายดีๆ นั่น มีภูมิรวมอยู่ด้วย แม้ชลดาจะไม่มั่นใจ ระหว่างสองคนนั่น สถานะคือเพื่อนจริงๆ หรือว่าแสร้งแกล้งเป็นเพื่อน สำหรับหวานตานั้น... เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็น เพื่อนของเธอไม่ได้คิดเป็นอื่นกับภูมิแน่ๆ แต่ชายผู้นั้นชลดาไม่มั่นใจ เพราะเท่าที่สังเกต ภูมิให้สิทธิ์พิเศษกับเพื่อนของเธอหลายอย่าง หลายอย่างจนเกินคำว่าเพื่อนสนิท เธอไม่ได้คิดอกุศล แต่ผู้ชายคนนั้น คิดกับหวานตามากกว่าคำว่าเพื่อนแน่นอน