ทำให้หึง
1250 Words
อินทุภามองตามทั้งคู่อย่างเจ็บปวด แต่ก็แสร้งยิ้มให้กับนายหัวศีล ‘สองคนนั้นจะนอนห้องเดียวกัน และก็คง...’
เธออดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้ และคิดถึงเหตุการณ์ที่ธีรุตม์เขามายุ่งกับตัวเอง หัวใจก็เจ็บร้าวไปหมดแล้ว
“ลูกหยีพาคุณอินไปที่ห้องนอนหน่อย”
“ขอบคุณนะคะคุณศีล”
“ไว้เจอกันตอนอาหารเย็นนะครับ ผมต้องออกไปทำงานต่อ”
“ขอบคุณมากค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา
“เชิญด้านนี้ค่ะ” ลูกหยีเดินเข้ามาหาและเชื้อเชิญ
ห้องนอนของอินทุภาถูกจัดให้อยู่ทางปีกซ้าย เธอหันไปมองประตูที่อยู่ตรงข้าม
“ห้องของเพื่อนที่มากับคุณนะคะ สองคนนั้น”
“อ้อค่ะ”
บานประตูถูกเปิดออก ในห้องตกแต่งตามแบบฉบับภูเก็ตแท้ ๆ แม้ความสวยงามจะปรากฏตรงหน้า ทว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวของอินทุภาไม่ได้ชื่นบานตามความสดใสในห้องเลย
“อยู่ได้นะคะ ลูกหยีเปิดแอร์ให้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“เย็นนี้เจอกันที่ห้องอาหารข้างล่างนะคะ ลงไปจะอยู่ทางซ้ายมือ เดินออกไปข้างนอกนิดหนึ่งนะคะ”
“ค่ะ”
ลูกหยีออกไปแล้ว อินทุภานั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างอย่างอ่อนแรง ยังคิดวนเวียนอยู่ในหัวว่าเธอยอมให้เขาทำแบบนี้กับตัวเองได้อย่างไร
‘เด็กในบ้านเหรอ เมียไม่ใช่เหรอ มันสำคัญสินะที่ใครจะมาก่อน ในเมื่อคุณวีมาก่อน และเธอก็ได้หัวใจของคุณไป แต่คุณก็ไม่น่ามานอนกับฉัน’ อินทุภาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ในอีกห้องนั้น สองคนก็คงจะจู๋จี๋กัน
ทว่าเมื่อถึงเวลาใกล้อาหารเย็น
อินทุภาก็ลงมาก่อนเวลา เธอจะถือโอกาสเดินเล่น มายาวีเดินปรี่เข้ามาหา ก่อนจะจ้องด้วยสายตาเขม่นแล้วเอ่ยถาม
“หล่อนใช้มารยาอะไรไม่ทราบ รุตเขาถึงได้หนีหน้าฉัน ออกไปเดินเล่นข้างนอก”
อินทุภามองมายาวีอย่างแปลกประหลาดใจ “น่าแปลกนะคะ พวกคุณตัวติดกันขนาดนั้น ทำไมไม่ถามกันเอง”
“คนที่เป็นส่วนเกินแบบฉันจะรู้เรื่องของพวกคุณได้ยังไง เอ๊ะ!”
“แกอย่ามาพูดยอกย้อนฉัน รุตเขาบอกว่าเกรงใจหล่อนที่เป็นเมีย เอาสิ... เธอมันเก่งนี่ ถึงได้เข้าทางคุณหญิงทับทิม คุณหญิงถึงได้ชอบหล่อนนัก ทั้งที่พ่อของหล่อนติดหนี้คุณหญิงมากมาย”
มายาวียังหาข้อด้อยของตัวเองไม่เจอ ถ้าเทียบกับอินทุภา ไม่มีข้อไหนที่คุณหญิงจะไม่ชอบเธอได้ แถมยังกีดกันกลัวจะได้เธอไปเป็นสะใภ้
“อ้อ... คุณหญิงแม่ท่านชอบเพราะฉันไม่ได้เป็นแค่ลูกหนี้มั้งคะ เห็นท่านเคยบอกว่า คุณหญิงไม่ชอบใครที่มาทำตัวเหมือนแม่คนที่สองของลูกชายของท่านน่ะค่ะ อีกอย่างท่านว่าผู้หญิงที่เร่เอาของดีไปนอนกับชาวบ้านง่าย ๆ นั้น น่าจะไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม”
“ก็คอยดูกันต่อไปเถอะ ฉันไม่รู้ว่าหล่อนไปต่อรองอะไรกับรุตมากกว่า”
“ฉันน่ะเหรอคะจะไปต่อรองอะไรกับคุณรุตได้ คุณวีก็น่าจะรู้ดี เอาเป็นว่า... คุณรุตงอนคุณวีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวก็คงดีกัน ถ้าคุณง้อเป็น”
“เสือก”
“อ้าว... ทำไมพูดจาไม่น่ารักล่ะคะ ถึงอย่างไรทริปนี้คุณก็ต้องทนดูหน้าของฉันแบบทิ่มใจกันไปข้างหนึ่ง”
“ย่ะ” มายาวีกระฟัดกระเฟียด เธอรู้แล้วแหละว่าธีรุตม์ไม่พอใจที่เธอเอ่ยเรื่องของอินทุภากับนายหัวศีล
“หล่อนก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ จะหลุดจากตำแหน่งลูกสะใภ้ดีเด่น ฉันอยากรู้นักว่า ถ้าหล่อนไม่ท้อง และไม่มีลูกให้คุณหญิงทับทิมสักที ท่านยังจะอยากได้หล่อนเป็นลูกสะใภ้อยู่อีกไหม”
“เป็นห่วงตัวเองเถอะค่ะ เพราะว่าที่บ้านคุณหญิงอยู่ดีกินดี ฉันจะเกาะหัวกระไดบ้านเอาไว้ให้แน่นเลยค่ะ คงจะหลุดยากสักหน่อย แต่คุณก็พยายามเข้านะคะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้” อินทุภาพยายามจะเดินหนี
“หล่อนอย่ามาอวดเก่ง เกาะให้อยู่หมัดนะ ทางบ้านหล่อน ก็เห็นว่าจนตรอกแล้วนี่ ลูกเมียเก่าเมียเก็บ จนไม่มีจะกิน แถมยังถูกยกให้มาเป็นแค่สะใภ้ขัดดอก คิดหรือว่ามีทางเลือกมากนัก ยังไงรุตก็รักฉัน หัดเจียมตัวเสียบ้าง”
อินทุภาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“การเป็นสะใภ้บ้านคุณหญิงทับทิมคือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่หรือคะ แต่คุณก็ยังไม่ได้เป็น ที่นั่นในสายตาของคุณรุตฉันอาจจะเสมือนหนึ่งคนไร้ค่า แต่ไม่ว่าจะเป็นตัวคุณหญิงแม่ หรือแม้แต่คนรับใช้ ไปจนกระทั่งถึงคนสวน หรือคนขับรถ ทุกคนต่างให้เกียรติและยกย่องฉันว่าเป็นเมียของคุณรุต ที่พูดคำว่าเจียมตัว แล้วมาสอนฉัน ช่วยสอนตัวเองดีกว่าค่ะ เจียมตัวนะ เจียมตัว”
อินทุภาสะบัดหน้าเดินหนีมายาวีไป แม้มันจะเป็นการตอบโต้เล็กน้อยที่ตนพอจะทำเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตนได้ ถึงอย่างนั้นยังแอบหวาดหวั่น หากมายาวีนำเรื่องนี้ไปฟ้องธีรุตม์ เธอเองนี่ล่ะจะตกเป็นฝ่ายลำบาก
เย็นนั้น นายหัวศีลออกไปกับธีรุตม์เพื่อไปดูฟาร์มมุก จึงทำให้เหลือเพียงอินทุภากับมายาวี ทั้งสองคนจึงแยกกันกินข้าว
มายาวีขึ้นห้องนอนแล้วไม่ลงมาอีก ส่วนอินทุภายังคงเดินเล่นอยู่แถว ๆ นั้น
อินทุภาเดินทอดน่องอยู่นานสองนาน จนเวลาล่วงเลย ลมหวนตัวเข้ามาปะทะร่างบอบบางจนรู้สึกเย็น ต้องยกมือขึ้นมากอดอก
หญิงสาวมองดูไฟจากเรือหาปลาที่ล่องลอยอยู่กลางทะเล แสงของมันวิบวับราวแสงของดวงดาวบนท้องฟ้าในยามราตรีที่มืดสนิท ความมืดเริ่มครอบงำมากขึ้น และเธอเดินมาไกลมาก หญิงสาวจึงได้เดินย้อนกลับ
ตอนที่กำลังจะผลักประตูห้องนอนเข้าไป มือหนาก็ผลักหลังของเธอให้เข้าไปในห้อง
“คุณรุต” เธอหันมามองเขา
“ห้องคุณอยู่ห้องโน้นนะคะ” เธอชี้ไปยังประตูตรงข้าม
“แล้วไง” เขาปิดประตู แล้วหันมามองหน้า
“คุณควรไปอยู่กับคุณวี”
“เพื่อให้เธอได้อี๋อ๋อกับนายหัวศีลเพื่อนของฉันนะเหรอ หรือว่านัดกับนายหัวศีลแล้ว” เขาจงใจว่าใส่หน้า
“ใครอี๋อ๋อคะ แล้วใครนัด พูดให้ดีค่ะ คุณรุตอย่ามาหาเรื่อง” เธอเถียงกลับ แล้วหันหลังหนี
หมับ... เขาคว้าร่างของเธอได้ ก็กอดรัดแน่น อินทุภาสะดุ้งตัวโยนรีบหันหน้ากลับมามอง
“คุณรุตอย่ามาหาเรื่องค่ะ”
“ใครหาเรื่องใคร”
“อ้อ... หรือว่าคุณวีไปฟ้องคุณคะ” มายาวีจ้องหาเรื่องเธออยู่แล้ว
“คุณจะมาด่าเรื่องที่ฉันไปทะเลาะกับคนรักของคุณอย่างนั้นหรือคะ”
“รู้ตัวนี่ เธอทำผิดซ้ำสอง” หัวคิ้วของธีรุตม์ขมวดเกร็ง ก่อนจะผสมโรง
- Writer
