ยั่วให้ผิดใจ
1244 Words
“คุณอย่าเอาอินไปเป็นคนที่สามเลยค่ะ”
“เอาไว้ให้ถึงที่หมายของฉันก่อน คนอย่างเธอแค่นั่งปวดใจก็พอ” อินทุภาปวดหนุบจริงอย่างที่ธีรุตม์พูด ที่แท้เขามีแผนการมากมายเพื่อจะเอาเธอออกมาสนองความแค้น
“เข้าใจไหม ถ้าเข้าใจบอกว่าเข้าใจ”
“เข้าใจแล้วค่ะ เชิญคุณรุตตามสบายเถอะ คุณเป็นใหญ่แล้วนี่คะ ฉันจะนั่งไปเงียบ ๆ จนกว่าคุณจะพอใจ”
ต้นที่ได้ยินและเห็นทุกอย่าง ได้แต่สงสารอินทุภา
เมื่อมาถึงหน้าคอนโดมิเนียมของมายาวี ธีรุตม์โทรศัพท์หามายาวีลงมาขึ้นรถ อินทุภาจึงรีบเปิดประตูลงจากรถ ธีรุตม์เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงได้คว้าต้นแขนของอินทุภาไว้ได้ทัน
“อินไม่ไปกับคุณนะคะ”
“ไม่ได้”
แต่เสียงของมายาวีดังแผดขึ้น
“รุตคะ นั่นคุณทำอะไรน่ะ แล้วแม่คนนี้” มารหัวใจ ตำแหน่งเมียแต่งควรจะเป็นเธอ ไม่ใช่อินทุภา
สีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน และมองหน้าของอินทุภาอย่างกินเลือดกินเนื้อ
ธีรุตม์เอง เขาไม่ยอมปล่อยมือจากแขนอินทุภา
“ว่าอย่างไรคะ” น้ำเสียงโมโห
“ทริปนี้ อินจะต้องไปด้วย”
“หา! อะไรนะ” มายาวีตาโต
“ก็คุณแม่ไม่ยอมแน่ ถ้ารู้ว่าผมไปกับคุณ วีขึ้นรถเถอะ”
มายาวีเองก็ดูจะรู้พอคร่าว ๆ แล้ว ธีรุตม์จะใช้แผนนี้ จะให้อินทุภาเป็นข้ออ้าง แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะพาอินทุภาไปด้วย
“แล้วจะต้องให้แม่นี่พ่วงไปกับเราถึงที่ไหนกันคะ”
“ทุกที่ที่เราไป จนกว่าเราจะกลับ”
มายาวียังส่ายหน้า แต่ว่าธีรุตม์กระชากแขนของอินทุภาแล้วดันตัวเธอขึ้นไปบนรถ
“กลับขึ้นไป”
“คุณรุต” อินทุภายังคงไม่ยอมเหมือนเดิม เธอสะบัดแขนออกจากการกำกับของชายหนุ่มอีกครั้ง ภาพยื้อยุดฉุดกระชากระหว่างคนทั้งคู่ ทำให้มายาวีรู้สึกหึงหวง ไม่พอใจที่เห็นธีรุตม์ทำอย่างนั้น
“นี่ยายเมียแต่ง เธอจะเล่นตัวอะไรนัก ตอนเขาจับให้มาแต่งงานหล่อนก็ยังยอม แถมตอนขึ้นเตียงก็ไม่ได้ดีดดิ้นนี่นา จะมาเล่นตัวตอนนี้ ไม่ช้าไปหน่อยรึไง”
อินทุภาสะอึก คำพูดเหล่านี้ หมายถึงว่าธีรุตม์เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับมายาวีฟัง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันสมยอม” อินทุภาซัดกลับเข้าไป
มายาวีถึงกับถลึงตาใส่ด้วยความโกรธ หันไปมองทางธีรุตม์
“รุตคะ วีไม่อยากเสวนากับนางเมียกระจอกของคุณหรอกนะคะ ที่เอาร่างกายเข้าแลกมาแบบนี้ แม้จะมีแม่ของคุณถือหาง ถ้าคุณต้องการไปกับวี แต่มีมันพ่วงไปด้วยละก็ งั้นวีก็ขอยกเลิก ขอไม่ไปค่ะ เชิญคุณไปสำราญกับอีนางนี่กันสองคนเถอะ”
“เดี๋ยวสิวี คุณอย่าเรื่องมากนะ ผมอยากไปกับคุณ คุณเป็นคนชวนผมนะ และจัดแจงเองทุกเรื่อง แต่ถ้าจะมายกเลิกเพราะเพียงแค่...” เขาหันไปมองอินทุภา
“คุณก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร วีมาเถอะ” แล้วเขาก็ก้มลงไปกระซิบข้างหูของมายาวี
“เป็นข้อต่อรองกับคุณแม่เท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นไม่มี”
“แต่รุตคะ”
“ก็ได้ ล้มเลิกคือไม่ไป จะได้แยกย้าย” ธีรุตม์อารมณ์เสีย มันเสียมาตั้งแต่อินทุภาต่อรองด้วยเรื่องบ้า ๆ
“อุ๊ย! รุตคะทำไมใจน้อยจัง วีเห็นคุณอี๋อ๋อกับมัน”
“ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ไปเถอะ จะตกเครื่องนะ ถ้าช้าไปกว่านี้” มายาวีทำหน้างอเง้า ต้นก็รอว่าใครจะสั่งอะไร มองแต่กระเป๋าและข้าวของของมายาวี
ธีรุตม์เองทำท่าเย็นชา เขาลากร่างของอินทุภากลับไปนั่งยังเบาะหลัง ใช้เข็มขัดนิรภัยรัดตัวของหญิงสาวเอาไว้ด้วย
มายาวีแม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่คำพูดของธีรุตม์ทำให้เธออุ่นใจอยู่บ้าง สิ่งที่มายาวีกำลังเผชิญ เธอติดการพนัน และกู้หนี้มาก้อนหนึ่งเช่นกัน และเอาไปผลาญจนหมด และเมื่อวานนี้ เธอก็เพิ่งถูกทางสถานีที่จ้างงานเป็นพิธีกรบอกเลิกเซ็นสัญญาซึ่งมายาวีไม่ได้ตั้งรับ สิ่งที่เธอควรยึดและไม่อาจตัดทิ้งได้ คือ ธีรุตม์
มายาวีหันไปสั่งให้ต้นเอากระเป๋าของเธอขึ้น และไปนั่งคู่กับธีรุตม์ ตลอดทางมายาวีทั้งออดอ้อนออเซาะ และพลอดรักเขาเหมือนดั่งไม่มีอินทุภานั่งอยู่ ไร้ความเกรงใจ
อินทุภาไม่อยากเห็นไม่อยากจะมอง ได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วอกข้างซ้าย อินทุภาสมควรที่จะไม่รักผู้ชายคนนี้ คนที่ลงมือย่ำยีทั้งร่างกายและจิตใจ
ต้นเองก็ลอบมองกระจกหลังอย่างสงสารอินทุภา เขาจึงได้กระแอมส่งเสียงคล้ายมีเสลดติดคอเป็นที ๆ
ธีรุตม์เองใช่นอนใจ เขาเพิ่งสังเกตตัวเองว่าไม่ชอบที่เธอจะไปหาคนอื่น แต่เขาก็กำลังทำอย่างนั้นอยู่ ธีรุตม์ลอบมองอินทุภาตลอดเวลา ซึ่งเธอก็เห็นและก็แสร้งทำเป็นมองออกไปทางหน้าต่าง
“มันจะสนุกหรือคะรุต”
“สนุกสิ ถ้ามีคุณน่ะ”
“เฮ้อ... แต่ก่อนจะไปก็เซ็งเสียแล้ว”
“ไม่เอาน่า นี่ ๆ ทำคิ้วย่น ๆ เดี๋ยวก็หน้าเหี่ยว”
“รุตอะ” เธอเบี่ยงหน้าหลบมือของธีรุตม์ที่ขยี้ลงมาที่กลางหน้าผาก ทุกอิริยาบถมายาวีต้องการเย้ยหยันอินทุภาทั้งสิ้น
เมื่อต้นยกกระเป๋าลงมาให้อินทุภาเป็นใบสุดท้าย
“โชคดีนะครับ” ต้นเอ่ยกับอินทุภา
“ต้นอย่าบอกคุณหญิงแม่นะ” เธอส่งสายตาอ้อนวอน
“ครับคุณอิน ผมไม่พูดอยู่แล้วครับ แต่คุณอินต้องเข้าใจผมนะครับ ผมเป็นแค่ลูกจ้าง” ต้นคงจะหมายถึงเรื่องของธีรุตม์และผู้หญิงของเขา
“ค่ะ อินเข้าใจดี” เธอมีใบหน้าเศร้าสร้อย และลากกระเป๋าของตัวเองตามหลังธีรุตม์และมายาวีเข้าไปที่สนามบิน
ทั้งสามคนเดินทางมาจนถึงท่าเรือของเกาะมะพร้าว เกาะส่วนตัวของเพื่อนของธีรุตม์
“ศีล” เขาเป็นเจ้าของเกาะ คนบนเกาะให้ความนับถือ และเรียกเขาว่านายหัว ทุกคนที่นี่รักและเคารพศีลมาก
เมื่อเรือเข้าเทียบท่า มายาวีทำออเซาะธีรุตม์
“สงสัยแดดจะร้อน อากาศไม่ไหวนะคะ ร้อนผิดปรกติ วีเวียนหัวจัง”
“เป็นอะไรมากไหม” ธีรุตม์แสดงความเป็นห่วงเป็นใย
“รุตคะ กระเป๋าของวี” มายาวีชี้ไปที่กระเป๋าหิ้วประจำตัว แต่ธีรุตม์กำลังประคองมายาวีอยู่
“อินเอากระเป๋าถือของคุณวีมาด้วย” เขาสั่งเหมือนเมียเป็นคนรับใช้
“คะ”
“เร็ว ๆ เข้า” ธีรุตม์เร่งเร้า
อินทุภาจำใจต้องทำ ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรหากเธอจะขัดขืนคำสั่งของเขา
นายหัวศีลเดินเข้ามาต้อนรับทุกคนด้วยความยินดี
“ดีใจที่ได้พบนายนะ ไอ้รุต ไม่เจอกันหลายปี กลับมาจากอังกฤษก็ไม่บอกกันบ้างเลยนะมึง” ศีลทักอย่างสนิทสนม
- Writer
