“...มีอะไรพูดมาเลยดีกว่าค่ะ”
“พี่น่ะเหรอ”
“ก็พี่ชาร์ลน่ะสิคะ พูดมาค่ะว่าพี่ชาร์ลมาทำไมอย่ากวนประสาทหวายได้ไหมหวายขอร้อง”
“พี่มารับ...ว่าที่แฟนไปดินเนอร์ค่ะ”
“อ่อ ถ้างั้นก็ตามสบายนะคะหวายขอตัว” ไม้หวายรู้ว่าที่เขาพูดเขาหมายถึงเธอไม่ใช่ใครหรอก ไม่ได้เข้าข้างตัวเองแต่ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าเขาสื่ออะไร พอพูดจบเธอก็หันหลังเดินต่อทันที
“หึ ๆๆ แถวนี้นักศึกษาในมหาลัยเยอะนะกินข้าวด้วยกันที่นี่ก็ดีเปิดตัวล่วงหน้าไปเลย”
ขวับ!
“พี่ชาร์ล!” เขากวนประสาทเธออีกแล้ว!
“ร้านไหนดีพี่เห็นคนเยอะทุกร้านเลย ท่าทางแถวนี้ของอร่อยเยอะใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรอร่อย” ความจริงของอร่อยเยอะเลยแต่เธอไม่อยากให้เขามาก่อกวน
“แล้วกินทำไม”
“กินเพื่ออยู่ค่ะ”
“ถ้าไม่มีของอร่อยก็ไปกินข้างนอกดีไหม”
“ไม่ค่ะ พี่ชาร์ลอย่ามากวนหวายได้ไหม”
“หึ ๆๆ กวนอะไรพี่แค่มารับไปกินข้าว ไม่สิดินเนอร์ต่างหาก”
“หวายไม่ไปค่ะ”
“ก็ไม่เป
