EP : 8
1503 Words
“แล้วที่ยืนสวยอยู่ข้างหลังสุดก็คือ... / คนนั้นรู้จักไม่ต้องแนะนำหรอก...รู้จักดี ใช่ไหมครับไม้หวาย”
“...สวัสดีค่ะ” เธอไม่ได้รู้สึกเขินหรืออะไรทั้งนั้นนอกจากรู้สึกประหม่ากับสายตาของทุกคนที่มองมาที่เธอ
จะไม่ให้ประหม่าหรือรู้สึกอะไรได้ยังไงในเมื่อเขาเล่นใช้เสียงที่ต่อให้ไม่ได้หวานแต่ฟังแล้วก็ให้ความรู้สึกไม่ธรรมดาเลยสักนิด
“รู้จักกันเหรอคะ” ไม่ใช่เอมิพี่รหัสของเธอที่ถามหรอกแต่เป็นมายาเพื่อนสนิทเธอต่างหาก
“อื้ม”
“ไม่เคยรู้เลยนะคะว่าพี่ชาร์ลกับเพื่อนสนิทมายารู้จักกันด้วย”
“แล้วมีคนที่ไม่รู้จักไม้หวายด้วยเหรอ” ชาร์ลเอ่ยถามออกไปเพราะไม้หวายเป็นคนสวยมากชนิดที่ไม่มีใครกล้าไม่รู้จักเธอหรอก ถึงแม้ว่าความจริงเขาจะไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนแค่พอจำได้ว่าผู้หญิงหน้าตาสวยคนนี้เรียนอยู่คณะเดียวกันกับเขาก็แค่นั้น
“ก็...เผื่อมีไงคะ” มายาถูกพี่รหัสเบรกจะด้วยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามแต่เธอรู้สึกเสียหน้ามาก
“พี่ว่าไม่มีหรอก ขนาดพี่ไม่ค่อยสนใจอยากรู้จักใครยังรู้จักหวายเลย” ไม้หวายยังคงไม่เขินเหมือนเดิม เธอมองเขาที่กำลังส่งรอยยิ้มมาให้ด้วยความรู้สึกไม่ไว้ใจ
“ขึ้นไปที่ร้านอาหารเลยไหมคะพี่เอมิ น้องมิ้นท์หิวแล้วค่ะ” เธอหันไปกระซิบคุยกับเอมิเบา ๆ แต่ก็ทำให้ทุกคนได้ยินหมดนั่นล่ะ
“นั่นสิ ขึ้นเลยไหมชาร์ล”
“อื้ม เชิญครับ” ชาร์ลพูดพร้อมกับภายมือให้ทุกคนเดินไปที่ลิฟท์แล้วเขาก็เตรียมขยับไปหาไม้หวายแต่กลับโดนน้องรหัสปีสองของเขาเดินผ่านหน้าไปถึงตัวเธอก่อน
“แก~ เซอร์ไพรส์มาก~ น่าจะรู้แต่แรกเนอะจะได้มาด้วยกัน” มายาเดินเข้าไปถึงตัวไม้หวายในเวลารวดเร็วแล้วกอดแขนเพื่อนเอาไว้
“อื้อ เพิ่งรู้เมื่อกี้เหมือนกัน พี่เอมิไม่ได้บอกว่าจะมากินที่นี่”
“เสียดายเนอะไม่งั้นจะได้มาด้วยกันตั้งแต่แรก แต่ดีใจนะที่มาแกจะได้มากินเลี้ยงกับฉันด้วยไงจ้ะเพื่อนรักไม่งั้นฉันกินไม่อร่อยแน่ ๆ ถ้ามาร้านสวย ๆ คนเดียวแกไม่ได้มาด้วย” มายาพูดรัวเสียงสดใสในขณะที่ไม้หวายมองหน้าเพื่อนที่คำพูดแตกต่างจากเมื่อวานกับเมื่อกลางวันลิบลับ
“...อื้อ”
...ปลอม เธอรักมายานะแต่เธอก็รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มายาปลอมกับเธอมากจนไม่เหมือนคนที่เป็นเพื่อนสนิทกัน
ไม้หวายแค่ยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้า ตรงนี้เหลือแค่เธอ มายาแล้วก็เขาที่ยังไม่ได้ก้าวเดินตามคนอื่นไป มายาจับแขนเธอไว้ทำให้ตอนเธอเดินมายาก็ต้องเดินด้วยก่อนจะตบท้ายขบวนด้วยเขาที่เดินตามหลังเธอมาติด ๆ จนกระทั่งมาถึงลิฟท์ประตูลิฟท์ก็เปิดออกพอดี มายาปล่อยมือเพื่อนแล้วเดินเข้าไปไม้หวายเองก็เดินตามหลังเพื่อนเข้าลิฟท์จากนั้นเธอก็ถูกเบียดด้วยคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในลิฟท์
ในลิฟท์มีคนแปดคนของสองสายรหัสทำให้ลิฟท์ค่อนข้างไม่มีที่ว่างทำให้ยืนเบียดกัน ชาร์ลเข้ามาแล้วไม่ได้หันกลับไปทางหน้าลิฟท์แต่เขาหันหน้าเข้าหาไม้หวายทำให้ตอนนี้หน้าของเธออยู่ตรงบริเวณอกของเขา
“...” ใจไม้หวายเริ่มเต้นไม่ปกติ ทั้งรู้สึกอึดอัดกับสายตาของทุกคนที่มองเธอกับเขา ทั้งไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไร และที่สำคัญกลิ่นตัวของเขาที่เธอได้สูดดมจากการยืนห่างกันแค่คืบเดียวก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
ติ๊ง!
หมับ~
“...” ไม้หวายตกใจกับมือใหญ่ที่กุมมือเธอจนเธอถึงกับเผลอกระตุกมือแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังยิ้มมุมปากให้ เขาหันตัวกลับไปแล้วจูงมือเธอเดินออกจากลิฟท์ก่อนคนอื่นทำเอาคนในลิฟท์ที่เหลือมองมาที่เธอกับเขาด้วยสายตาแปลกใจมากกว่าเดิมโดยเฉพาะเพื่อนสนิทของเธออย่างมายา แต่เพราะเป็นชาร์ลเลยทำให้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรนอกจากส่งสายตาสงสัยมาเท่านั้น
“นี่ยังไงคะพี่ชาร์ล ตกลงที่นายชวนฉันมากินเลี้ยงสายพร้อมกันเพราะนายอยากมีเพื่อนมาด้วยหรือนายอยากให้มีใครมาเป็นพิเศษกันแน่เนี่ย” มีแต่เอมิเท่านั้นที่พอเห็นแล้วกล้าแซว
“หึ ๆๆ รู้แล้วก็ไม่ต้องถาม เข้าไปข้างในร้านกันดีกว่าครับน้อง ๆ พี่จองโต๊ะที่วิวดีที่สุดของที่นี่เอาไว้ให้แล้ว สั่งอาหารกันได้ไม่อั้นไม่ต้องเกรงใจ เธอพาน้อง ๆ เข้าไปเลยนะเอมิ บอกชื่อฉันได้เลย”
“แล้วนายล่ะ”
“...”
“อ่อ เค ๆ ได้เพื่อน ไปจ้ะน้อง ๆ ไปสั่งอาหารแพง ๆ กินกันสักแสนสองแสน~” เอมิพูดเสียงสดใสแล้วเดินนำน้องรหัสทั้งของเธอและชาร์ลเข้าไปในร้าน ไม้หวายเองก็อยากเดินเข้าไปด้วยแต่ติดที่เขาจับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย
“มีอะไรรึเปล่ามายา” ทุกคนเดินไปกันแล้วเหลือแค่มายาที่ยังไม่เดินไปทำให้ชาร์ลเอ่ยถามขึ้น
“คะ?”
“มีอะไรรึเปล่าทำไมไม่เข้าไป”
“มายารอหวายค่ะ ไปแกเข้าไปกัน” มายาตอบชาร์ลแล้วยิ้มยื่นมือออกมาเหมือนจะจับมือเพื่อนเธอทำเหมือนไม่รู้ว่าไม้หวายโดนชาร์ลจับมือเอาไว้
ไม้หวายอยากขอบคุณเพื่อนก็วันนี้ล่ะแต่ดูเหมือนความพยายามของมายาจะไม่มีประโยชน์อยู่ดี
“พี่มีเรื่องจะคุยกับไม้หวาย เราเข้าไปก่อนนะ”
“คุยกับไม้หวาย?”
“อื้ม ยืมตัวเพื่อนไม่นานหรอกไม่ต้องหวง” เขาพูดเล่นนิดหน่อยตามประสาพี่น้องรหัสที่คุยเล่นกันได้ระดับหนึ่ง
“ฮ่า ๆๆ ค่ะ ไม่หวงก็ได้ค่ะ แต่อย่านานนะคะพี่ชาร์ลเพราะมายาหวงเพื่อนรักของมายามาก~” มายาลากเสียงยาวก่อนจะมองทั้งสองคนแล้วจำใจเดินเข้าไปในร้านทำให้ตอนนี้เหลือแค่เขากับเธอเท่านั้นไม้หวายเลยเริ่มบิดข้อมือทันที
“ปล่อยค่ะพี่ชาร์ล” เธอบอกแต่ชาร์ลก็ยังจับไว้ไม่ปล่อย เหมือนจะจับแน่นกว่าเดิมทำให้ไม้หวายโมโหเลยเริ่มสะบัดข้อมือ
“พี่ชาร์ลหวายบอกให้ปล่อย!”
“ถ้าพี่ไม่คิดจะปล่อยต่อให้สะบัดแรงแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้หรอกไม้หวาย”
“ต้องการอะไรคะ?” เป็นครั้งแรกที่เขาแทนตัวว่าพี่ ทุกอย่างแตกต่างจากสองครั้งที่เคยเจอกันทำให้ไม้หวายไม่ไว้ใจเขามากกว่าเดิม
“พี่เหรอ?”
“จะใครล่ะคะ”
“ไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากทำความรู้จัก” เขาตอบหน้าตายส่วนอีกคนพอได้ยินคำตอบก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมาด้วยความแปลกใจ
“ทำความรู้จักกับหวายน่ะเหรอคะ”
“อื้ม จะใครล่ะถ้าไม่ใช่เรา” ชาร์ลบอกแล้วยิ้มแต่เธอว่าอย่ายิ้มเลยดีกว่า เขาไม่ใช่คนที่ยิ้มแล้วดูใจดีหรือทำให้โลกสดใส รอยยิ้มของเขาต่อให้ยิ้มกว้างยังไงก็ดูชั่วร้ายอยู่ดี
“ยังไม่จบเรื่องนั้นอีกเหรอคะ พี่ชาร์ลคะขอร้องล่ะช่วยเชื่อสักนิดว่าหวายไม่เอาไปพูดหรอก เอาหวายไปสาบานที่ไหนก็ได้ค่ะ”
“ไม่ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น”
“แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องไหนล่ะคะ” ไม้หวายไม่เข้าใจ ไม่ชอบด้วยที่เขาทำแบบนี้กับเธอ ต้องการอะไรกันแน่
“ไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น พี่ก็แค่...สนใจเรา”
“ฮะ?” แทนที่เธอจะตื่นเต้นหรือตกใจอย่างที่เขาคิดแต่ไม่เลย เธอแค่เปล่งเสียงอุทานออกมาด้วยระดับความแปลกใจที่น้อยนิดเท่านั้น
“พี่สนใจเราไง”
“ไม่จริงค่ะ ต้องการอะไรพูดมาตรง ๆ ดีกว่าค่ะพี่ชาร์ล” จากครั้งแรกที่เธอกลัวเขามากแต่ครั้งนี้เธอกล้าจ้องหน้าเขาเพื่อเอาคำตอบเพราะเธอไม่ชอบจริง ๆ กับสิ่งที่เขาทำ
“พูดไปแล้วไง พี่สนใจเราจริง ๆ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบเรา สนใจมาก...อยากทำความรู้จัก”
“...”
“พี่พูดจริง ๆ นะไม้หวาย ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น เรื่องแค่นั้นไม่ได้ทำให้คนอย่างพี่กลัวผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเราจนต้องพยายามเจอตัวทุกวันหรอก ที่พี่พยายามเข้าถึงตัวเราก็เพราะว่าพี่ชอบเรามาตั้งนานแล้วต่างหาก”
- Writer
