รักโคตรเลว

รัก•โคตร•เลว 5

ฉันฉีกยิ้มกว้างให้คนตัวสูงข้างหน้า ด้วยความงงงวย เพราะอยู่ดีๆ เขาก็มาสงบศึกกับฉันได้ ซึ่งมันเป็นเรื่องน่าแปลก แต่ ก็น่ายินดีปรีดาในเวลาเดียวกัน เขาดีกับเราก็ดีแล้ว เราจะได้ไม่ต้องมาปวดหัวกับเขา

"Happy birthday นะคะคนสวยของพี่"

พี่ไทเกอร์ยื่นกล่องของขวัญสีชมพูหวานแหววให้ฉัน จากนั้นพี่ไทเกอร์ก็ก้มลงหอมแก้มฉันท่ามกลางแขกคนอื่นๆ ที่มาร่วมงาน

"หวานอะไรกันขนาดนี้ กูจะอ้วก!" อันนี้เสียงครอส

"เสียระบบพวกกูหมด" แอคตินพูดอย่างเหนื่อยหน่ายก็แหง่ล่ะ ไอ้แอคตินมันเป็นพวกดิบหยาบ หัวรุนแรง เห็นอะไรแบบนี้มันก็ต้องเลี่ยนเป็นธรรมดา

"มีความสุขกันซะให้พอ!" เสียงทุ้มของหมอธันเดอร์ดังขึ้นในขณะที่พี่เสือเดินออกไป ทำให้ฉันหุบยิ้มลงทันที

ฉันค่อยๆ หันไปมองหน้าหมอ ดวงตาสีดำคู่คมของหมอจ้องมาที่หน้าฉันกับมองตามพี่เสือที่เดินออกไปด้วยสายตาอาฆาตพยาบาท ริมฝีปากของหมอแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ถึงเขาจะยิ้มให้ฉันแต่สายตาของเขามันไม่ได้ยิ้มตามเลยสักนิด

"ขอนั่งด้วยคนสิ" เขาถือเครื่องดื่มมานั่งลงข้างๆ ฉันแทนที่ของพี่เสือ ฉันมองหน้าเขาแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา บางทีฉันอาจจะอคติกับเขามากไป ยังไงฉันก็เป็นแฟนของพี่ชายเขา เขาคงไม่ทำอะไรเลวๆ กับฉันหรอก (มั้ง)

"มึงจะนั่งตรงนี้หรอ?" พี่เสือชี้นิ้วถามหมอที่นั่งข้างๆ ฉัน เพราะตอนนี้ที่ของพี่เสือ หมอมันได้นั่งแทนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"อืม กูจะนั่งตรงนี้!" หมอพูดเสียงเรียบกับพี่เสือ พี่เสือหันมองหน้าฉันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"แต่นี่มันที่ของกู!" พี่เสือพูดขึ้นแล้วมองหน้าหมอ

"เหอะ! ก็กูจะนั่งตรงนี้ แล้วมึงจะทำไม?" หมอพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ สีหน้าของหมอดูสะใจที่เห็นพี่เสือกัดฟันแน่นเพราะทำอะไรไม่ได้

"ฉันว่าหมอกลับไปซะเถอะ!" ฉันพูดออกมาเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี

"จะรีบไล่ทำไม ฉันยังไม่ได้อวยพรวันเกิดให้เธอเลย" หมอยังคงมองหน้าฉันสลับกับพี่เสือ สายตาแข็งกร้าวของหมอยังคงจับจ้องมองมาที่พี่เสือ แต่ภายในแววตาของหมอนั้น มันก็ยังมีแววตาหวั่นไหวซ่อนอยู่

"มึงกลับบ้านไปก่อนเถอะหมอ กูว่ามึงเมามากแล้ว" อันนี้เสียงพี่เสือ

"มึงไม่ต้องมาสั่งกู!" หมอเค้นเสียงหัวเราะออกมาแล้วมองหน้าฉันกับพี่เสือเพราะตอนนี้หมอเมามากแล้ว ทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่แล้วด้วย ถึงหมอจะยิ้มแต่นั่นไม่ได้ทำให้มองว่าเขาเป็นคนใจดีเลย ตรงกันข้ามมันทำให้หมอดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

"มึงต้องการอะไร?"

"กูจำได้ว่า. . . กูเคยบอกมึงไปแล้วนิ" เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาใส่หน้าพี่เสือ นี่พวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ ใช่ไหม น้องดูไม่เคารพพี่ ส่วนพี่ก็ดูเกรงใจน้องซะเหลือเกิน

". . . ."

"ขอโทษนะเสือ กูให้มึงได้ทุกอย่าง แต่จิลลากูคงให้มึงไม่ได้จริงๆ" หมอพูดขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ฉันบาง ๆ

". . . ." พี่เสือได้แต่ยืนเงียบไม่พูดอะไรออกมา

"กูอยากขอเธอคืน!"

"ถามจิลลาก่อนไหม ว่าเขาต้องการกลับไปหามึงหรือเปล่า?"

"กูว่าพอทั้งคู่!" แอคตินที่นั่งเงียบอยู่นาน ลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพี่เสือ กับหมอ

"งั้นมึงก็โปรดรู้ไว้นะไอ้หมอ. . . ว่ากูกับจิลลา กำลังจะหมั้นกัน" พี่เสือพูดขึ้นแล้วดึงมือฉันไปจับต่อหน้าของหมอ

"มะ. . .มึงว่าไงนะ?" หมอมองหน้าฉันกับพี่เสืออยู่แบบนั้น

"กูกำลังจะหมั้นกับจิลลา" พี่เสือพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

ฉันตัดสินใจที่จะหมั้นกับพี่เสือตามที่เขาต้องการ ส่วนความรู้สึกกับหมอ มันเป็นแค่ความรู้สึกที่ดีมันเป็นไปมากกว่านั้นไม่ได้ ฉันกับเขาอาจจะเคยรักกัน แต่วันนี้ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว ฉันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ความรักมันเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้

"กลับไปซะไอ้หมอ ถือว่ากูขอได้มั้ย?" พี่เสือพูดขึ้นอีกครั้ง

". . . ." หมอมองหน้าฉัน แววตาของหมอแสดงถึงความเจ็บปวด แต่เขาเลือกที่จะเก็บไว้ไม่แสดงมันออกมา

"เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมหมอ?" ฉันถามหมอออกไปอย่างหวั่นๆ

"หน้ากู มันเหมือนคนอยากเป็นเพื่อนกับมึงนักหรอ?"

". . . ." ฉันยืนเงียบจับมือพี่เสือไว้แน่น

"งั้นขอให้พวกมึง มีความสุขกับสิ่งที่เลือกแล้วกัน" หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่ยานจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"จะทำอะไรก็ขอให้วิบัติไปซะทุกเรื่อง ขอให้พวกมึงตกนรกทั้งเป็น ทำอะไรก็ขอให้ฉิบหายวายวอดไปทั้งหมด!!" หมอสบถคำสาปแช่งออกมาท่ามกลางความเงียบ พวกเราพากันยืนนิ่งอยู่แบบนั้นไม่มีใครกล้าขยับ พี่เสือกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ ซึ่งไม่ต่างจากฉันในตอนนี้ สถานการณ์ตอนนี้เราควรจะทำยังไงดี

"ยืนนิ่งทำเหี้ยอะไร ชนแก้วดิวะ!"

เคร้ง!!

พวกเราชนแก้วกับหมอกันแบบงงๆ หมอต้องเป็นคนแบบไหน ถึงกล้าทำได้ขนาดนี้ เขาน่ากลัวเกินไปแล้ว หมอฉีกยิ้มให้ฉันกับพี่เสือเหมือนไม่สนใจว่าพวกเราจะคิดยังไง สีหน้าของพี่เสือดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

"กูไม่เคยแพ้ใคร! แล้วกูก็จะไม่ยอมแพ้คนอย่างมึง!!" หมอชี้หน้าพี่เสือพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเมาๆ

". . . ."

"ส่วนเธอ! ยังไงฉันก็จะเอาคืนมาให้ได้" เขาเดินมาหาฉันแล้วกดริมฝีปากลงที่แก้มฉันอย่างแรง ต่อหน้าทุกคน จากนั้นเขาเอามือลูบหัวฉันเบาๆ พร้อมก้มลงดอมดมเส้นผม

หมอยอมหันหลังเดินกลับไปแต่โดยดีด้วยอาการโซเซ พอพ้นสายตาที่น่าขนลุกของหมอ พวกเราทุกคนก็พากันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เหมือนโล่งอก คงจะมีแค่พี่เสือที่มองตามแผ่นหลังของหมอออกไปจนสุดสายตา

นี่มันเป็นหมอจริงๆ ใช่ไหม ทำไมมันถึงดิบได้ขนาดนี้ บางทีมันอาจจะฉลาดเกินจนทำให้หมอมันเป็นบ้าก็ได้

"อย่าเข้าใกล้มันเด็ดขาด!" พี่เสือหันมาบอกฉันที่ยืนทำหน้าวิตกกังวลอยู่

" . . . ." ฉันพยักหน้ารับรู้

"หมอมันไม่จบแค่นี้แน่ พยายามอย่าเข้าใกล้มัน" พี่เสือกำชับเสียงหนักแน่น