รักโคตรเลว

รัก•โคตร•เลว 4

THUNDER TALK

ภายในห้องผ่าตัด มีผู้ช่วยแพทย์สี่คนสวมชุดผ่าตัดสีเขียว อุปกรณ์ผ่าตัดตัดสมัยมากกว่าร้อยรายการถูกวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ร่างของผู้ป่วยที่เป็นอัมพาตนอนสงบนิ่งอยู่กลางห้อง ตอนนี้ผมกำลังผ่าตัดเส้นประสาทเพื่อรักษาอาการอัมพาต ถึงแม้ตอนนี้วงการแพทย์จะทันสมัยเพียงใด แต่ก็ยังไม่สามารถรักษาอาการอัมพาตนี้ได้ เว้นแต่องค์กรแพทย์ผิดกฎหมายของผมที่ทำอยู่สามารถผ่าตัดแก้ไขเส้นประสาทนี้ได้ แต่ทุกเรื่องต้องเก็บเป็นความลับ

ผมมีไอคิวที่สูงกว่าบุคคลธรรมดาทั่วไป ผมสามารถอ่านหนังสือได้ตั้งแต่อายุสี่ขวบ แปลวรรณกรรมภาษาต่างประเทศได้ตั้งแต่อายุหกขวบ พูดได้เจ็ดภาษาอย่างคล่องแคล้ว ผมสามารถเรียนทฤษฎีและภาคปฏิบัติ ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องเข้าเรียน คนที่เรียนหมอคนอื่นอาจจะเรียนหนัก เคร่งเครียด แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ การเรียนหมอเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับผม ผมทดลองผ่าตัดตั้งแต่อายุ15 แล้วก็ทำมันได้สำเร็จ จนองค์กรผิดกฏหมายที่ต่างประเทศพากันมาแย่งตัวผมให้ไปทำงานด้วยเพื่อแลกกับเม็ดเงินมหาศาลเหมือนที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้

"ขอมีด" ผมหันไปสั่งผู้ช่วยแพทย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆใช้ใบมีดผ่าตัดเปิดกระโหลก แยกเส้นประสาทของผู้ป่วยที่นอนอยู่ สมาธิของผมตอนนี้อยู่ที่ร่างของผู้ป่วยที่นอนอยู่ ผมจะวอกแวกไม่ได้ แม้แต่วินาทีเดียว เพราะถ้าเกิดพลาดขึ้นมา นั่นหมายถึงความตาย

ภายในห้องนี้เงียบสงัด มีแค่เพียงเสียงเครื่องมือแพทย์ที่กำลังทำงาน ผมผ่าตัดจนล่วงเลยเป็นเวลากว่า20ชั่วโมงแล้ว ถ้าเป็นผ่าตัดธรรมดามันคงเสร็จตั้งแต่4ชั่วโมงแรก

แกร่ก!

"เห้อออออออ"

ผมเปิดประตูห้องเข้ามาหลังจากที่กลับจากโรงพยาบาล ทันทีที่การผ่าตัดรักษาอาการอัมพาตสำเร็จไปด้วยดี ผมทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ การผ่าตัดที่ผ่านมาทำเอาผมมึนไปขั่วขณะ มันทั้งเหนื่อยทั้งล้า ร่างกายผมอ่อนแรงเต็มทน

"เป็นไงบ้างหมอ เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลหรอ?" ไอ้เสือเปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมนอนพักสายตาอยู่บนเตียงโดยไม่ได้เคาะประตูเลยสักนิด มันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีมารยาท

"มึงมีอะไร?" ผมตอบกลับไปแต่ยังไม่ได้ลืมตา

"วันนี้เป็นวันเกิดจิลลา มึงจะไปไหม?"

"...." ใช่สิ วันนี้เป็นวันเกิดเธอ ผมลืมสนิทเลย มัวแต่ทำงานจนลืมเธอไปเลย

"กูแค่มาชวนเพื่อมึงอยากไป"

"เดี๋ยวกูตามไป" ผมพูดออกมาแล้วมองหน้าไอ้เสือ ถึงตอนนี้ร่างกายผมมันจะเหนื่อยล้าแค่ไหนแต่ผมก็ยังอยากเห็นหน้าเธอ อยากไปกวนให้เธอด่าอยู่ดี

ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมบอกเลิกเธอ ตามคำสั่งไอ้เสือ ไม่รู้สิ ตอนนั้นผมคงไม่รู้หัวใจตัวเองผมเลยบอกเลยเธอไป ตลอดระยะเวลาที่คบกัน เธอเป็นคนน่ารัก สดใส เธอเป็นเหมือนพลังงานคอยเติมเต็มให้ผมเวลาเหนื่อยล้า พอรู้สึกตัวก็สายไปซะแล้ว

ผมขับรถมาที่บ้านของเธอ พร้อมกับของขวัญกล่องเล็กๆ ที่เตรียมเอามาให้เธอ พอเดินเข้าไปก็เห็นเธอกำลังนั่งสวีทอยู่ข้างๆไอ้เสือ เห็นแล้วมันรู้สึกจุกๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างมันเถอะ ความรู้สึกแบบนี้ผมชินแล้ว ผมมองเธอกับไอ้เสือแล้วคิดอะไรบางอย่างออกมา

"จิลลา สุขสันต์วันเกิด" ผมยื่นกล่องของขวัญให้เธอ

"...." เธอมองหน้าผม เพราะปกติผมกับเธอจะกัดกันตลอด วันนี้วันดีของดทะเลาะกับเธอแล้วกัน

"ก็พูดกันดีๆได้นิหว่า แล้วทำไมไม่พูดกันตั้งแต่แรก?" ไอ้เสือหันมาถามผมแล้วมองหน้าผมสลับกับจิลลา

"หมอกินยาไม่เขย่าขวดป่ะเนี่ย ทำไมวันนี้มาแปลก" เธอลุกเดินมาหาผม แล้วทำหน้าเอียงคอสงสัย

"ฉันแค่ไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้วอีกแล้ว ฉันเหนื่อย" ผมพูดแบบปลงๆ ก็ทะเลาะกับเธอมันเหนื่อยจริงๆ

"...."

"ไม่ดีหรือไง หรือว่าเธออยากทะเลาะกับฉัน!!"

"ปะ...เปล่านะหมอ"

"รับไปสิ ฉันซื้อให้เธอ" ผมยื่นกล่องของขวัญให้เธออีกที

"ขะ...ขอบคุณมากนะหมอ" เธอรับของขวัญจากผม แล้วยิ้มบางๆให้

ผมมองหน้าเธอสลับกับไอ้เสือ ผมจะทำทุกวิธีทางให้เธอตายใจแล้วจากนั้นผมก็จะจัดการเชือดเธอซะ ใครจะว่าผมแย่งแฟนพี่ชาย หรือใครจะว่าผมเลวผมไม่สนหรอก เพราะผมมันเป็นแบบที่เขาพูดจริงๆ