‘…สักวันเดียร์ก็ตามตอบแทนเขานะ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง…’ จู่ ๆ คำพูดของเพื่อนสนิทก็แวบขึ้นในหัวสมอง ไดอาน่าไม่มีเวลาจะมานั่งตระหนักถึงเหตุผลอีกต่อไปเพราะผู้มีบุญคุณกับเธอรุกคืบเข้าประชิดตัวอีกครั้ง
หลายปีมานี้โลกทั้งใบมีแค่เธอกับพี่ชาย วันหนึ่งต้องถูกทิ้งให้เผชิญหน้ากับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ ส่วนเมธากรคือคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตได้ไม่นานยังอุตส่าห์ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ให้ที่พักพิงรับประกันความปลอดภัยถึงเพียงนี้
ทีนี้ผู้รับควรวางตัวอย่างไรดีล่ะ
“คุณเรย์คะ ดะ เดี๋ยวค่ะ ระ เราเพิ่งรู้จักกันนะคะ” ไดอาน่าพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ถูกมือหนาคว้าหมับที่แขน
“เราไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้วที่ต้องมาคุยศึกษากันเป็นเดือน ๆ ผู้ใหญ่อย่างเราน่ะดูนิสัยไม่ยากหรอก” เมธากรกดปลายจมูกแหลมพุ่งบนหลังมือที่สั่นระริก
“แต่เดียร์ว่าเราน่าจะใช้เวลาให้มากกว่านี้”
“ที่ผ่านมาพี่ไม่มีเวลาเลยนะ ถ้าเจอคนที่ใช่พี่ก็ไม่อยากรอแล้ว”
