เจ้าของร่างเล็กได้แต่ก้มหน้ารับคำสั่ง เธอเดินออกจากห้อง แล้วมาถามหาอุปกรณ์ทำความสะอาดกับพี่ปราณี เมื่อรู้ว่าอยู่ที่ไหน ก็รีบวิ่งไปหยิบด้วยน้ำตานองหน้า หลังจากนั้นก็เข้าไปทำความสะอาดพื้นห้องของผู้บริหารหนุ่มจนสะอาดเอี่ยมอ่อง เรียบร้อยก็เดินตัวลีบมายืนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าของเลขาใหญ่ มือเล็กซึ่งถูกแก้วกาแฟบาด มีกระดาษทิชชูพันไว้หลวมๆ และเธอก็บีบมันไว้แน่น
“ตายแล้ว เลือดออกนี่” ปราณีรีบลนลานออกจากโต๊ะ รื้อค้นหากล่องปฐมพยาบาลขนาดย่อม แล้วนั่งทำแผลให้กับสลิลลาอย่างเวทนา “ไปทำยังไงเข้าฮึ! คุณภพเธอถึงขว้างแก้วกาแฟทิ้งแบบนั้น”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลูกหว้าไม่ดีเอง”
“พี่ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเจ้านายต้องอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยนะ ออกจะดูใจดีด้วยซ้ำ”
“ลูกหว้าผิดเองค่ะ”
อ้อมแอ้มกล่าวแล้วกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาอุ่นร้อนที่เห่อขึ้น
“เอาล่ะ พี่ถามจริงๆ นะ หนูเป็นอะไรกับคุณภพกันแน่”
