ช่วงขาเพรียวเล็ก นำพาดวงตาเลื่อนลอย ขังตัวเองอยู่ในห้องครัว นำจานที่ล้างเสร็จแล้วมาเช็ดให้แห้งสนิท ต่อให้ทั้งแห้ง ทั้งสะอาดขนาดไหน เธอก็ยังคงทำอยู่เช่นนั้น ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า มีใครบางคนยืนกอดอก แผ่นหลังกระด้างแนบอยู่กับกรอบประตู
“ฉันไม่อยู่สามวัน เธอหนีไปเที่ยวข้างนอกบ้างหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ” ตอบเขาด้วยเสียงเบาๆ ดวงตายังคงจับจ้องอยู่บนจานกระเบื้องเนื้อดี
“เธออยากรู้ไหมว่าฉันไปนอนที่ไหน ไปนอนกับใคร”
“ไม่ค่ะ”
“ฮึ!” ชายหนุ่มเริ่มทำเสียงขึ้นจมูก ส่ายหน้าระอาจนหัวสั่นหัวคลอน ก้าวยาวๆ เข้ามาใกล้ แย่งจานอยู่ในมือเล็ก ไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วคว้ามือบางเดินเร็วๆ ออกจากห้องครัว บังคับให้นั่งนิ่งๆ อยู่กลางโซฟาตัวเขื่อง ส่วนตัวเองนั้นยืนซ้อนหลัง และวางมือลงบนไหล่มนทั้งสองข้าง ก่อนจะยื่นจมูกก้มหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่
“ชื่นใจ...” พึมพำแผ่วๆ ชิดใบหูสะอาด
“ลูกหว้า...เธอรู้ไหม ไม่ว่าฉันจะอยู่กับใคร นอนกั
