พรปวีณ์นั่งรถมากับกษิณที่พยายามติดต่อหาขุนพลตลอดทางที่ขับรถมาแต่ก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้
“พี่ขุนไม่รับสายเลยหรือคะ” พรปวีณ์ถามเขาเสียงเบาอย่างเกรงใจ
“อืม วันหยุดของเขาทีไร จะไม่อยากรับสายใครหรอกจนกว่าจะบ่ายนู่นแหละถึงจะตื่น พี่เลยต้องมาปลุกด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงโดนผู้ใหญ่ทางช่องต่อว่าเอาแน่” กษิณบ่นออกมาแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งในอารมณ์
“ตอนนี้เพิ่งสิบโมงเอง ใจเย็นๆ นะคะ”
“ทันก็ทันอยู่หรอก แต่พี่โมโหเวลาที่ขุนไม่รับสายพี่แบบนี้” กษิณบอกแล้วเลี้ยวรถไปจอดที่ลานจอดรถ ก่อนจะพาพรปวีณ์ขึ้นไปยังห้องพักของขุนพล
พรปวีณ์ยังจำได้ดีว่าเธอเคยมาที่นี่เมื่อสี่ปีที่แล้ว และอดโมโหไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ถึงที่ผ่านมาขุนพลทำดีกับเธอแต่ว่านั่นเขาทำดีกับพอลลี่ไม่ใช่แฟนคลับที่ชื่อพร
เมื่อไปถึงในห้องพรปวีณ์ก็เดินดูรอบๆ ห้อง เธอเลื่อนสายตาไปเห็นรูปถ่ายของตัวเองที่ติดอยู่ที่ฝาผนัง
