“อือ พอดีต้องไปละว่ะ” จนถึงตอนนี้ใบหน้าของเขายังเผยอารมณ์ไม่ชอบใจ “ให้อุ้มไปที่รถเปล่า เจ็บเท้าปะเนี่ย”
“ไม่ต้อง นายรีบไปเหอะ ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ฉันสะบัดมือไล่อย่างไม่คิดมาก พอเห็นท่าทีแบบนั้นของฉัน แดนจึงพรูลมหายใจ ก่อนยื่นมือมายีเส้นผมกันจนยุ่งฟู สาแก่ใจแล้วก็ก้าวฉับไปยังจุดจอดรถ
หมับ
ทว่า...
คล้อยหลังแดนเพียงนาทีเดียว และฉันไม่ทันได้เดินไปไหน ฝ่ามืออุ่นร้อนของบุคคลปริศนาพลันคว้าเข้าเต็มข้อมือฉัน
สัญชาตญาณสั่งให้ฉันหันขวับ อยากด่าให้ลืมทางกลับบ้าน...แต่ครั้นเห็นใบหน้าเจ้าของการกระทำ ถ้อยคำทั้งหมดทั้งมวลคล้ายมากระจุกอยู่ตรงลำคอ
“...คราม”
มีเพียงชื่อเขาเท่านั้นที่เปล่งออกไปได้ แต่มันช่างแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ
คนนิสัยเสียปรากฏตัวตรงหน้าคล้ายรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว ใบหน้าราบเรียบเช่นเคย ทว่านัยน์ตาคมกล้าแฝงคลื่นอารมณ์หม่นมืดไม่น่าไว้ใจ
ไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบหลายนาที
