“ผิดเครื่องหรือเปล่า” เขาควรคืนโทรศัพท์ฉันสิ เอาของตัวเองมาให้ทำไม
“ของเธอ ฉันเคยบอกว่าไง” จำได้ เขาทิ้งของของฉันไปแล้ว!
ฉันว่าฉันควรโมโหและตบสั่งสอนครามอีกสักทีนะ เผื่อระลึกได้ว่าใครคือคนผิดที่แท้จริง แต่ทำไมเขากลับทำเสียงฉุนเฉียวเหมือนฉันเป็นฝ่ายผิดเสียเอง
“งั้นฉันเอาของนายทิ้งบ้างนะ” ฉันเตรียมเดินไปยังบานหน้าต่าง กะเอาคืนให้สาสม แต่แล้วเสียงราบเรียบก็ดังขึ้นอีก ฉุดทั้งความคิด การเคลื่อนไหว และทุก ๆ อย่างลงแทบทันที
“ให้ยืมไปเสิร์ชข้อมูล”
“...”
“จะทำงานไม่ใช่?”
ฉันหันขวับไปทางเจ้าของมือถือเพราะอยากได้คำตอบที่แน่ชัดถึงเจตนานี้ของเขา ปรากฏว่าครามล้วงบุหรี่ขึ้นมาสูบหน้าตาเฉย และกวาดสายตามองทุกสิ่งรอบห้อง ยกเว้นฉัน
ทำไม? คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะซาบซึ้งในน้ำใจหรือไง
สถานการณ์ประหลาด ๆ นี้ทำอยากพูดอะไรสักอย่างออกไป แต่สุดท้ายกลับเม้มริมฝีปากแน่น ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตัวเดิม ความคิดที่อยากขว
