“นี่” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างพยายามอดกลั้น เมื่อพรูออกแล้วก็เอื้อนเอ่ย “นายทำตอนที่ฉันไม่ได้สติด้วยซ้ำ ไม่อยากขอโทษให้กระดากปากก็ช่างหัวนาย แต่ช่วยอธิบายให้เข้าใจหน่อยมันยากตรงไหน”
“...”
“เลิกทำหน้าเหมือนเหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้นายขยะแขยงจนอยากอ้วกด้วย”
“...”
“ยอมรับนะว่าฉันเมาจริง อาจทำอะไรโง่ ๆ โดยไม่รู้ตัว แต่โคตรมั่นใจว่าคงไม่ตกต่ำถึงขนาดต้องอ้อนวอนขอร้องให้นายเอาแน่”
“...” จบประโยคนั้นคล้ายเห็นคลื่นอารมณ์บางอย่างคุโชนใต้ม่านตาอันหม่นมืด
แต่ก็เท่านั้นแหละ เขาไม่ยอมพูดอยู่ดี
“ทำไมไม่ตอบล่ะ” ฉันเร่งเร้า
“ไม่จำเป็น” สบตากันเนิ่นนานครามก็ผละออกห่าง เขาถอยหลังหนึ่งก้าว ส่งผลให้ช่องว่างระหว่างเรากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง “แค่รู้เอาไว้ว่าไม่ได้ทำเพราะพิศวาสก็พอ อย่าคิดเข้าข้างตัวเอง”
แค่ขอเหตุผล แต่ดันโยนใบมีดแหลมคมใส่กัน
มันจะต้องหาโอกาสใจร้ายกับฉันให้ได้เลยสินะ
ได้ จะเอางี้ใช่ไหม
