“ใครเหรอ” เธอปรือตามองผมอย่างมึนงง
“...” ด้านผมนั้นกำลังกระฟัดกระเฟียดผ่านลมหายใจ อดทนอดกลั้นไม่เปิดปากปรามาสที่ปล่อยให้ตัวเองเมาหัวราน้ำจนทำอะไรโง่เง่าแบบนี้
เพราะหงุดหงิดที่ต้องเห็นหน้า เพราะรำคาญที่ต้องใช้เวลาร่วมกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว ผมจึงฉุดสีเพลิงขึ้นจากโซฟาเตรียมพาไปส่งหอ
พรึ่บ
ทว่าเธอกลับกระตุกข้อมือผมอย่างรุนแรง ตามด้วยผลักให้นอนราบบนโซฟาโดยไม่มีการส่งสัญญาณ
ใช่ว่าขืนแรงน้อยนิดนั่นไม่ได้ แต่เพราะไม่ทันระวังจึงเสียหลัก รู้อีกทีสีเพลิงที่สูญเสียตัวตนไปมากกว่าครึ่งก็ขึ้นคร่อมทับต้นขา ใช้น้ำหนักราว ๆ สี่สิบกิโลกรัมตรึงร่างกันไว้แล้วขยับหน้าที่แสนแดงระเรื่อมาคลอเคลียตามกรอบหน้าผมอย่างซุกซน
วูบหนึ่งริมฝีปากร้อนผ่าวจรดลงตรงเส้นชีพจร ผมสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นเปียกชื้นที่ร้อนระอุแทบแผดเผา
สีเพลิงจะ ‘กล้าขึ้น’ ‘ซุกซนขึ้น’ และ ‘ขี้ร้อนมากขึ้น’ แบบผิดหูผิดตาหากอยู่ในอาก
