ท้ายที่สุดบุญชัยก็ลาก คนที่เหมือนจะหมดความพยายามชิงคนของตัวเองคืน ลงเรือที่เตรียมไว้จนได้ “นายจะไม่พูดอะไรบ้างหรือ?” บุญชัยเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอามือป้องลมที่ปะทะโดนใบหน้า
“นายจะให้ฉันพูดอะไร ในเมื่อคนที่ฉันอยากพูดด้วยไม่ได้อยู่ตรงนี้” บุญชัยรู้สึกโล่งเมื่อชายรูปงามเอ่ยคำพูดออกมาบ้าง
“นายคงไม่คิด กระทืบใครหรอกนะ”
“หึ!...” เสียงทุ้มดังในลำคอตัดจากสนทนาอีกครั้งจนถึงที่หมาย และเมื่อเรือเทียบจอดสะพานปูนที่ทำโดยฝีมือมนุษย์ ณพกรณ์ก็ก้าวเดินไป บุญชัยมองตามหลังหนาที่เดินดุ่มๆ ขึ้นฝั่ง ประหนึ่งว่าเป็นที่ของตัวเอง ก่อนจะหันมาสั่งนายหัวเรือสองสามคำ แล้วก้มหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่ตนเองเตรียมไว้ให้เพื่อน วิ่งตามไปอีกคนไป พร้อมกับตะโกนเรียกเพื่อนไว้เมื่ออีกฝ่ายเดินไปอีกทางหนึ่ง
“เฮ้ยกร! นายจะเดินไปไหน ที่พักเราอยู่ทางนี้ เดินสุ่มๆ ระวังเจอดี” เท้าหนาหยุดกึก ก่อนหันมามองเพื่อนรักตาขุ่น
“เจอดีอะไร ไหนว่าเก
