เพียงหยดน้ำตาที่ได้มาเป็นของแทนใจ

บทที่ 1/2

ใช้เวลาไม่นานนักในการเดินทางจากคลินิกมายังสถานที่นัดหมาย เนื่องด้วยนายแพทย์น่านฟ้าใช้บริการรถไฟฟ้าใต้ดินแล้วนั่งจักรยานยนต์รับจ้างมาที่ร้านอาหารไทยชื่อดังย่านลุมพินี ส่วนรถยนต์ส่วนตัวจอดไว้ที่ลานจอดรถคลินิก เพราะช่วงเวลานี้หากขับรถมาเอง กว่าจะถึงครอบครัวดอกหญ้าคงหิ้วท้องรอจนร้านปิดเสียก่อน

“พี่น่านคะ” หญิงสาวโบกไม้โบกมือให้นายแพทย์หนุ่ม เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มกว้าง นัยน์ตาคู่หวานทอประกาย มองจากดาวอังคารยังดูออกเลยว่าดอกหญ้ามีความสุขเพียงใดกับการที่หวานใจมาพบครอบครัว “ทางนี้ค่ะ”

นายแพทย์น่านฟ้ายิ้มให้สาวน้อย เขาไหว้ผู้มากกว่าด้วยวัยทั้งสองที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีครับ”

“มาๆ นั่งก่อนลูก” ไม่พอใจชายคนรักของลูกสาวอย่างไร แต่พอได้เห็นหน้าคร่าตา สมรศรียอมรับว่ายอมเปิดใจให้หมอหนุ่มเพิ่มอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ด้วยน่านฟ้าดูสุขุมสมวัย เป็นผู้ใหญ่ที่น่าจะดูแลลูกสาวนางได้ อีกทั้งหน้าที่การงานและความขยันไม่เป็นสองรองใคร แม้โดยภาพรวมไม่สู้ลูกชายรัฐมนตรีที่ตามจีบยายดอกหญ้าอยู่นานหลายปีก็หาใช่เรื่องที่ต้องนำมาคิดมากไม่ เพราะถึงแม้คุณสมบัติดีกว่าอย่างไร หากดอกหญ้าไม่รักคือไม่รัก

“พวกเราสั่งอาหารไปบ้างแล้ว หมออยากกินอะไรสั่งเลยนะ” พายุเรียกพนักงานเพื่อขอเมนูให้หมอน่านฟ้า พี่ชายดอกหญ้าไม่เสียมารยาทโดยการมองแบบพินิจพิจารณาคนรักของน้องสาวมากเกินไป กระนั้นทุกความเป็นไปของนายแพทย์หนุ่มแทบจะเรียกได้ว่าอยู่ในสายตาพายุตลอด

“ร้านนี้อาหารอร่อยทุกอย่าง แม่มากรุงเทพฯ ทีไรก็ต้องให้ดอกหญ้าพามากินทุกครั้ง” สมรศรีชวนว่าที่ลูกเขยพูดคุย

“จริงค่ะพี่น่าน ที่นี่อาหารเขาอร่อยจริง หนูคอนเฟิร์ม”

นายแพทย์น่านฟ้าเพียงพยักหน้า เขารับเมนูมาทว่าไม่ได้สั่งอะไรเพิ่มเติม เพราะต่อให้อาหารอร่อยแค่ไหน หรือน่ารับประทานเพียงใด แต่เมื่อต้องร่วมโต๊ะกับครอบครัวดอกหญ้า บอกตามตรงว่าความอึดอัดที่บีบรัดความรู้สึกเขาทำให้กินอะไรไม่ลง

ที่มาไม่ได้มาเพื่อทำความรู้จักในฐานะว่าที่ลูกเขย แต่มาเพราะเผลอรับปากดอกหญ้าไปเท่านั้น และในเมื่อตกปากรับคำกันไป จะไม่มาหาได้ไม่ จึงต้องมานั่งปั้นหน้าต่อหน้าพี่ชายและแม่หญิงสาวนี่แหละ

เห็นได้ชัดว่าคนที่มีความสุขที่สุดบนโต๊ะอาหารคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากดอกหญ้า ส่วนหมอน่านฟ้าแม้ไม่ได้หน้าหงิกงอ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยเกินกว่าจะทำให้คิดได้โดยไม่กังขาว่าชายหนุ่มยินดีที่จะมาพบพวกเราด้วยความเต็มใจในฐานะว่าที่ลูกเขยคุณนายสมรศรี

“แกกินร้านไหนไม่อร่อยก่อนดอกหญ้า เห็นกินอะไรก็อร่อยทุกอย่าง กินจนแก้มกลมหมดแล้วเนี่ย เพราะอย่างนี้ไงถึงได้ไม่ผอมสักที อ้วนอย่างกับหมู”

“อ้วนตรงไหนก่อนเถอะพี่พายุ นี่เรียกหุ่นแซ่บค่า”

เห็นด้วยกับดอกหญ้า เจ้าหล่อนไม่ได้อ้วนเลยสักนิด ไขมันส่วนเกินไม่มีให้เห็น ทว่าหากมองจากภายนอกเธอดูอวบจริงนั่นแหละ ซึ่งเป็นเพราะหญิงสาวชอบใส่เสื้อตัวใหญ่เพื่อพรางหน้าอกหน้าใจที่ขนาดใหญ่เกินตัวไปมาก มีอย่างที่ไหนเอวแค่ยี่สิบสี่ สะโพกสี่สิบ หน้าอกคัพเอฟ เพราะอย่างนี้กระมัง เขาถึงได้อยู่กับเด็กนี่นานแรมปีและยังไม่คิดแยกย้ายในเร็ววันนี้แน่นอน เซ็กซ์ถึงใจที่ทำให้อิ่มหนำ ในขณะเดียวกันก็ต้องการจากเจ้าหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกกระหายได้ตลอดเวลาเหมือนอย่างดอกหญ้า

“หลอกตัวเอง ออกกำลังกายบ้างเหอะยายหมู”

“แม่พี่พายุว่าหนูเป็นหมู” รู้ว่าอย่างไรมารดาก็เข้าข้างตน จึงหันไปฟ้องคุณนายสมรศรีให้จัดการพี่ชายตัวดีที่ชอบว่าเธอ

คนเป็นแม่ได้แต่ทอดถอนหายใจ “อย่าถือสาสองพี่น้องนี่เลยนะคะคุณหมอ”

“ครับ” นายแพทย์น่านฟ้าไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าพายุพูดอะไร หรือดอกหญ้าตอบกลับพี่ชายอย่างไร เขาเพียงแค่นั่งหายใจทิ้งเพื่อรอให้ถึงเวลาแยกย้าย ในใจรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ใช่น้อยที่ต้องพูดคุยกับคุณนายสมรศรีที่ชวนคุยไม่หยุดหย่อน ความรู้สึกช่างแตกต่างจากตอนที่รวินท์วิภาพาไปพบพ่อแม่หล่อนราวฟ้ากับเหว ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองดีใจมากแค่ไหน

“เห็นดอกหญ้าเล่าให้ฟังว่าหมอน่านทำงานที่คลินิกเสริมความงามด้วยเหรอลูก”

“ใช่ครับ รับงานพาร์ตไทม์น่ะครับ”

“ขยันจริง เสียดายรอบนี้แม่อยู่ไม่กี่วัน รอบหน้าแม่มากรุงเทพฯ เดี๋ยวแม่แวะเข้าไปทำสวยที่คลินิกที่หมอทำงานนะ” นางไม่ได้ให้คะแนนความนิยมหมอหนุ่มมากไปกว่าผู้ชายคนอื่นที่มาชอบพอลูกสาว อาจพูดได้ว่าชอบขี้หน้าน่านฟ้าน้อยกว่าบรรดาชายหนุ่มโปรไฟล์ดีเหล่านั้นด้วยซ้ำ มีอย่างที่ไหนกันพาดอกหญ้าเข้าบ้านนานเป็นปียังไม่คิดมารู้จักครอบครัวฝ่ายหญิง อายุอานามถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรมีหัวคิดกว่านี้

กระนั้นถึงไม่พอใจอย่างไร ในฐานะที่สมรศรีเป็นผู้ใหญ่ เป็นว่าที่แม่ยาย ที่สำคัญเป็นแม่ของดอกหญ้า นางจึงได้แต่เก็บงำทุกอย่างไว้ในใจ แสดงออกไปเพียงรอยยิ้ม พยายามเอ็นดูนายแพทย์น่านฟ้าให้เหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง

“แม่ชอบทำสวย แม่ไม่อยากแก่ ที่ผ่านมาถ้าเพื่อนแม่บอกว่าคลินิกไหนหมอฝีมือดี แม่ก็ไปลองมาหมดแหละ” หากว่าโปรเจกต์ใหม่ของเจคอนสทรัคชันเข้าที่เข้าทาง นางจะคุยกับดอกหญ้าเรื่องลงทุนเปิดคลินิกให้หมอน่าน ชวนชายหนุ่มมาเป็นหุ้นส่วน หากไม่พร้อมในเรื่องเงินเดี๋ยวนางจัดการเอง เงินจะได้เข้ากระเป๋าว่าที่ลูกเขยกับลูกสาวนางเต็มเม็ดเต็มหน่วย ในเรื่องฝีมือประสบการณ์คงฝึกฝนนายแพทย์น่านฟ้ามาพอสมควร ส่วนเรื่องการตลาด นางไม่ห่วงเลยสักนิดหากเป็นดอกหญ้าดูแล

“ไว้มีโอกาส เชิญคุณแม่เข้าไปที่คลินิกที่ผมทำงานอยู่นะครับ เดี๋ยวดูแลให้ฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย” กับดอกหญ้าแม้ไม่รัก แต่เธออยู่กับเขา ดูแลเขาเป็นอย่างดีตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา อะไรที่พอทำให้หญิงสาวได้ เขาไม่เกี่ยงงอนที่จะทำ ส่วนในอนาคตจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน หากถึงวันที่ต้องแยกย้ายกันไป อะไรที่สมควรให้ เจ้าหล่อนจะได้รับแน่นอน