เขาบอกเขาชอบสอดใส่….

กล่องใบนั้น 2

."วู้ววทำไรดัน้าาาดูซี่รี่ดีกว่า" ไอเลิฟที่นอนอยู่บนห้องเปลื่อยๆไม่รู้จะทำอะไรเลยเปิดไอเเพดดูซี่รี่วายเรื่องโปรดของตัวเอง ....พอเบื่อก็อ่านหนังสือหรือไปหาอะไรกินที่ห้องครัว

"ลั้ลล้าลั้ลล้า" ไอเลิฟร้องเพลงฮัมอยู่ในห้องอย่างสนุกเขาอยู่คนเดียวได้ไม่เหงาด้วย โธ่เเม่ชอบกังวลไปได้ ปกติตั้งเเต่เด็กก็อยู่คนเดียวมาตลอด ชิ

ไอเลิฟนอนเล่นตลอดทั้งวันจนมืด เขาก็ไปอาบน้ำทาครีมอะไรเสร็จก็ล้มตัวลงนอนหลับปุ๋ยในที่สุด

.

..

.

.

วันต่อมา

"เเม่ไม่เอาาาาา~~"

"อย้าดื้อสิเเม่ว่ามันดีกว่า"

"ไม่ๆๆๆๆ" ไอเลิฟพยามปฏิเสธเเม่ของตนที่ยื่นข้อเสนอไหมในการออกไปข้างนอกได้สดวกยิ่งขึ้น โดยไม่ต้องเอากล่องคุมหัวเเต่เปลี่ยนไปเป็นเเมส ลายการ์ตูนน่ารักๆ เเต่ไอเลิฟกลับไม่ชอบเเละปฏิเสธอย่างหนัก ก็ถ้าใส่เเมสคนอื่นก็จะเห็นเขาครึ่งหน้าเขาไม่อยากเอาหน้าตาหน้าเกลียดไปให้คนอื่นดูหรอก

"โธ่...เเล้วเราจะใส่กล่องไปตลอดเลยรึไงหืม"

"ใช่..."

"เชื่อเเม่สิใส่อันนี้ดีกว่าาา"

"ม่ายยย"

"โอเครๆ..ป่ะ..ไปซื้อของกัน" วันนี้เเม่ของไอเลิฟจะพาไปซื้อของเขาหอของมหาลัย...ตอนเเรกก็ไม่อยากอยู่หอหรอกเเต่บังเอิญสอบติดที่ที่ไกลๆเลยต้องจัดเตรียมซื้อของเข้าห้องพัก ซึ่งเขาต้องอยู่คนเดียวตอนเเรกเเม่ก็ไม่เห็นด้วยเหมื่อนเขานั้นเเหละ เเต่เป็นเขาเองที่เปลี่ยนใจจะลองไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวช่วยเหลือตัวเองบ้าง

ท้าขืนคอยให้เเม่ช่วยอยู่อย่างงี้...เเม่ไม่อยู่กลับเขาเเล้วชีวิตคงลำบากลำบน

เเม่ลูกทั้งสองคนพากันขับรถมุ่งตรงไปที่ห้างศัพสินค้าเเห่งหนึ่ง เเละช่วยกันจัดเเจงซื้อของต่างๆพัดลมตัวเล็กๆขนาดพอดีเเละสเื้อผ้าชุดลำลองต่างๆ..

"เอาอันนี้ไหมลูก" เเม่ของไอเลิฟถามพลางหยิบชุดนอนลายกาตูนน่ารักๆ..มาให้เจ้าตัวดู

"เอาก็ได้ฮ้ะ"

"โอเคร"

"เธอๆดูเด็กคนนั้นดิทำไมต้องเอากล่องคุมหัววะไม่อายหรอ"

"นั้นดิสงสัยสมองไม่ค่อยดี..หรือเรียกง่ายๆว่าเอ๋อนั้นเเหละ"

"55555"

"5555" ผู้หญิงที่พูดว่านินทาไอเลิฟหัวเราะเสียงดังไอเลิฟก็ไม่ใช่คนยอมคนเหมิ่อนเเต่ก่อนเเล้ว

"เเม่...เเม่ว่าพวกที่นินทาคนอื่นหลับหลังเนี่ยสันดานเขามันต่ำช้าขนาดไหนหรอครับ"

"ทำไมพูดอย่างงั้นละลูก

"ป่าววไอเลิฟเเค่สงสัย อิอิ"

ไอเลิฟเอามือปิดกล้องบริเวณปากเเละหัวเราะเบาๆ หึบังอาจมาว่าเขา เขาจะใส่อะไรบนหัวเขาก็เรื่องของเขา เสือกทำไม

ผู้หญิงทั้งสองคนที่ได้ยินก็หน้าเสียเเละเดินหนีกันออกไปทันที

"เอาเเค่นี้เเละครับเเม่ไอเลิฟว่ามันเยอะไปเเล้วนะ เดียวขนกันไท่ไหวพอดีของเยอะเเบบนี้"

"จ้าๆป่ะกลับบ้านกัน เราก็เไปเตรียมตัวเลยเดียวเเม่ไปส่งพรุ้งนี้เลย"

"โห้เเม่รีบหรอเนี่ยๆๆๆๆ!!"

"ป่ะๆ"

เเม่ไอเลิฟจูงมือลูกชายของตัวเองเดินตามกันไป ไอเลิฟก็เดินลำบากหน่อยๆเพราะของเต็มไม้เต็มมือไปหมดเเละไหนจะพัดลมอีกให้ตายเถอะ

พอถึงรถไอเลิฟก็ยัดของทั้งหมดใส่หลังรถทันที เเขนเเทบหลุดมือเเทบหัก

สองเเม่ลูกขับรถกลับบ้านกันโดยสวัสดิภาพ ต่างเเยกย้ายทำหน้าที่ของตัวเอง ของใช้ที่ซื้อมาก็จัดใส่กระเป็าเป้ พวกเสื้อผ้าต่างๆก็เอาไปซักตากเเห้งเรียบร้อย

"ฟู่ว+~~"พอจัดของเสร็จไอเลิฟก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยหนาย กว่าจะเสร็จล่อไปหลายชั่วโมงเลย ถ้าเอาเวลาตรงนั้นมาดูซีรี่น่าจะดีกว่า

ก็อกๆ

"เสร็จรึยังลูก..เย็นนี้จะกินข้าวรึป่าว"

"เสร็จเเล้วครับเลิฟไม่กินไม่หิวเเม่กินเลย"

"โอเคร"

.

.

.

ดูเฟสดีกว่าไม่ได้เปิดเล่นเฟสมากี่วันเเล้วเนี่ย

เลิฟที่คิดได้ว่าตัวเองไม่ได้เล่นเฟสมานาน ก็เปิดดูเพื่อจะอัพเดตข่าวสารให้ทันโลกสะหน่อย ไอเลิฟเลื่อนหน้าฟีดของตัวเองดูอะไรเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องตลกเรื่องน่ากลัวต่างๆ สังคมเฟสนี่มันน่ากลัวสะจิงๆ

"โอ้ะ" เลิฟที่เห็นเพจของมหาลัยเเชร์โพสของเพจcute boy ของมหาลัยจึงกดเข้ามาส่องดูนิดหน่อย

"หู้วมีเเต่คนหน้าตาดีทั้งนั้นเเหะ" เขาเลื่อนดูคนหน้าตาดีของมหาลัยไปเรื่อยๆด้วยความอิจฉา

"ทำไมเราไม่หน้าตาดีเเบบนี้มั่งนะชิ"

"อ้ะ" เลิฟที่เลื่อนลงมาเรื่อยๆเขาก็สดุดตากลับคนคนนึง...ในโพสเขียนว่าหนุ่มหล่องานดี...ที่สาวๆจับจอง

"หน้าตาคุ้นๆเเหะ" เลิฟพิจรณาหน้าตาของรุ่นพี่ที่อยู่ในโพสไปมา...ทำไมเขาเหมื่อนจะรู้จักคนคนนี้เลยงะ

ไม่หรอกมั้งงงงงคงคิดไปเองเเหละ..เเต่เซฟไว้ก่อนดีกว่าเพื่อจะได้เจอจะได้ทำความรู้จักสักหน่อย...เเต่เอ๋เราไม่เคยพูดกับใครก่อนเลยนิไม่เอาดีกว่า เลิฟกดออกจากหน้าเพจcute boyของมหาลัยเเละเข้าเเอพดูซี่รี่โปรดของตัวเอง

.

..

.

"เเง้งงงงงทำไมต้องทิ้งนายเอกไปด้วยเเง้งง" เฃิฟที่นั่งดูมาจนถึงตอนที่พระเอกทิ้งนายเอกก็ถึงกลับปล่อยโหออกมา

"ไอ้บ้านิสัยเสียที่สุด...นายเอกเธอต้องเข้มเเข็งนะเเง้งง"

.

.

อีกด้านนึง

"ลูกฉันเป็นอะไรอีกละเนี่ย" เเม่ของเลิฟที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาพูดบ่นพำพัมพร้อมกับส่ายหน้ายิ้มๆ กับลูกชายตัวเอง คงอินซีรี่จนร้องไห้ตามเคย ตอนนี้ก็ชินเเล้วเเต่ถ้าย้อนกลับไปเเต่ก่อน เขานี่วิ่งหน้าตั้งไปหาเลยกลัวลูกจะเป็นอะไรไป

.

"เเง้งง....." เลิฟที่ทนดูความดาม่าไม่ไหวก็ปิดไอเเพดของตัวเองเเละล้มตัวลงนอนร้องไห้เสียใจสงสารนายเอก

"งื้อออเราเป็นกำลังใจให้นะ..เดียวเราดูต่อขอทำใจก่อน"

เลิฟนอนกอดตัวเองพูดกับตัวเองไปมา...ใครที่เข้ามาเห็นคงตกหลุมรักกับใบหน้าน่ารักที่ทำปากเบะหน้าเศร้า....เเต่เจ้าตัวกับปกปิดใบหน้าไว้ตลอดเพราะไม่คิดว่าตัวเองน่ารักคิดวเเต่ว่าตัวเองน่าเกียจทั้งวัน

หลังจากที่ร้องไห้จนหมดเเรงก็นอนหลับไปทันทีด้วยความเหนื่อย

เน่าตามสภาพเพราะเจ้าตัวยังไม่อาบน้ำ

คุณนายซีเเม่ของเลิฟก็เดินขึ้นมาดูลูกน้อยของตัวเองปิดไฟหุ้มผ้าหุ้มให้ลูกน้อยอย่างรักใคร่พรุ้งนี้ก็ต้องไปอยู่หอเเล้วเป็นห่วงจังเลย เเต่เจ้าตัวยืนยันเองว่าจะใช้ชีวิตด้วยเเต่เองเขาเองก็เป็นกำลังให้ห่างๆอย่างห่วงๆ

"อึกลูกเเม่...หือออ" คุณนายซีที่มองใบหน้าน่ารักของลูกก็สะอื้นร้องขึ้นมานิดหน่อยเขาไม่เคยห่างลูกเลยเเง้งงงงง

ไรท์:: โอเครสองเเม่ลูกสำเนาเดียวกัน......ร้องเก่ง