กล่องใบนั้น 1

1265 Words

."เเม่คับ..ทำไมไอเลิฟถึงหน้าตาเป็นเเบบนี้หรอคับ" เด็กน้อยอายุ10ขวบถามผู้เป็นมารดาขึ้น เพราะพอเขาส่งกระจกหน้าตาเขานั้นมันไม่เหมื่อนคนปกติไม่เหมื่อนเพื่อนๆ เขานั้นหน้าตาดำคลำมีจุดๆเหมื่อนสเก็ดเเผลเเถมฟันนั้นเหยินยื่นออกมา จนหน้าเกลียด ผู้เป็นเเม่ที่เห็นลูกนั่งมองหน้าตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าๆนั้นก็ยากที่จะทำใจตอบ "ลูก..ก็ปกตินิครับ...ตอนเด็กๆเเม่ก็ไม่ได้สวยไม่ได้หน้าตาดี ตอนนี้เรายังเด็กรูปร่างเเละหน้าตาเรายังไม่โตเต็มที่เนอะ...มาๆเเม่กอด" ผู้เป็นเเม่กอดลูกชายตัวเล็กของตัวเองเพื่อเป็นกำลังใจ เพราะเธอนั้นรู้ว่าลูกตัวเองนั้นไปโรงเรียนต้องพบเจอกับอะไร โรงเรียน "เห้ยๆพวกเเกดูไอ้ขรี้เหล่นั้นดิ ตัวก็อ้วนเหมื่อนหมูเลยฮ่าๆๆ" "ฮ่าาาา" เด็กสาวคนนึงพูดขึ้นเมื่อเห็นไอเลิฟเดินเข้ามาในโรงเรียนทุกคนก็หันไปมองเเละต่างก็หัวเราะเยาะกับความทุเรศของไอเลิฟ เด็กน้อยได้เเต่ก้มหน้าเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองไม่เงยหน้าขึ้นไปมองคนอื่น "เห้ยเเกอะเงยหน้าดิ" ไอเลิฟที่กำลังเดินไปที่ห้องเรียนถูกเด็กหนุ่มเกเรคนนึงยืนขว้างทางเอาไว้...ไม่ให้เดินต่อ "ไม่ได้ยินไงวะเงยหน้าดิ" ไอเฃิฟก็ยังคงก้มหน้าไม่พูดอะไรยืนเฉยๆรอให้คนตรงหน้าเดินถอยออกไปเอง พลัก ตุบ "โอ้ย!!!" "อีหน้าตาหน้าเกลียดจิงด้วยวะเเม่งไปเถอะพวก" "ฮ่าๆๆๆ" "ฮ่าๆๆ" "ฮ่าๆๆๆๆ" "อึก...เเม่......อึกกกก" "ฮ่าๆๆๆ" สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เด็กตัวน้อยเเละหัวเราะกันสนุกเริงร่า "เป็นอะไรไหม" เเต่กลับมีเด็กหนุ่มคนนึงที่มองเหตุการณ์อยู่เเล้วเกิดความสงสารเด็กที่โดนรังเเก ถึงจะหน้าตาไม่ดีรูปร่างไม่ดีเเค่ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยเด็กหนุ่มคิด ไอเลิฟที่เห็นคนเข้ามาช่วยก็กฃืนก้อนสะอึกเเละเงยหน้าขึ้นไปมอง "เจ็บไหมครับโอ็ๆหน้า...ไหนดูสิ หนูชื่ออะไรครับ" เด็กหนุ่มที่โตกว่าถามขึ้น "อะ..ไอเลิฟ" "พี่ชื่อฟีฟ่านะ..^~^" ฟีฟ่ายิ้มอ่อนโยนให้เด็กน้อยหนุ่งทีเเละพาพะยุงเข้าห้องเรียน "หนูโดนรังเเกทุกวันเลยหรอครับ" "...อื้อ" ไอเลิฟพยักหน้าน้อยๆ "ถ้างั้นต่อไปนี้...หนูเข้าโรงเรียนมาเเล้วเดินมาหาพี่นะเดียวพี่พามาส่งห้อง ..." "อื้อ" ไอเลิฟได้เเต่พยักหน้าเข้าใจเขาไม่อยากเงยหน้ามองกลัวคนที่ช่วยเหฃือเขาจะไม่ชอบหน้าขี้เหล่ของเขาเเละจากไป . . หลังจากนั้นทุกวันไอเลิฟก็ไม่เคยโดนเเกล้งเพราะมีพี่ชายเเสนดีช่วยอยู่ด้วยตลอดเเต่ก็อาจจะมีบ้างในห้องเรียนที่เดินเเกล้ง "ไอเลิฟครับพี่มีเรื่องจะบอก" "อะไรฮ้ะ" ไอเลิฟเงยหน้ามองสบตากับคนพี่ตาเเป๋ว "พี่ต้องย้ายโรงเรียนหนะ" "ทำไมฮ้ะ" เด็กน้อยหน้าเสียทันทีเมื่อคนพี่จะไปที่อื่น "พ่อเเม่พี่ให้ย้ายหนะ พี่จะขออะไรสักอย่างได้ไหม" "อื้อ" "ต้องเข็มเเข็งห้ามงอเเงห้ามร้องนะครับท้าใครมารังเเกให้ไปบอกคุณครูเลยนะครับ.....ถ้าพี่ไปห้ามร้องน้า" คนพี่ลูบหัวน้องไปมาเบาๆ ถึงจะเป็นห่วงเเต่เขาก็ต้องถูกพ่อเเม่ย้ายไปเรียนที่อื่น หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ . . . ตุบ พลัก "โอ้ยเจ็บ" หลังจากที่คนพี่ไปเเล้วไอเลิฟก็ถูกรังเเกตามเดิมเเละหนักขึ้นทุกวันๆ จนทำให้เด็กตัวน้อยๆเริ่มเกิดอาการซึมเศร้าขึ้น ...ค่อยๆกัดกินหัวใจอันบอบบางไปทีละนิดๆ . . "ไอเลิฟ!!!..นี่ลูกจะเอามีดมาทำอะไรเนี่ยห้ะ!!" "...." "ทำไมถึงทำเเบบนี้ลูก.....มีอะไรก็บอกเเม่สิครับทำไมทำเเบบนี้" คนเป็นเเม่จับข้อมือลูกน้อยของตัวเองมาประคองไว้ก็เห็นเลือดไหลเป็นทางยาวอยู่ที่ข้อมือ ....จนคนเป็นเเม่ใจเเทบสลาย "อึก..หือออย่าทำเเบบนี้สิครับบหือออ" "...." "เฮือกกก!!!!" "ฝรรอีกเเล้วหรอเนี้ย" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นกับตัวเองพลางเอามือกลายหน้าพากเบาๆ ก๊อกๆ "เข้ามาครับ" "หิวหรือยังลูกตอนนี้เที่ยงเเล้วนะเเม่ยังไม่เห็นหนูลงมากินข้าวเลยเเม่กลัวว่า....." "หยุด...เเม่ครับผมหายดีพอสมควรเเล้วครับเเละผมก็โตเเล้วผมไม่ทำเเบบนั้นหรอก" "ถ้าลูกพูดงี้เเม่ก็เบาใจป่ะ..ไปกินข้าวกัน" "ค้าบๆคุณนาย ซี" "ไอ้ลูกคนนี้5555ป่ะๆลงมา" ไอเฃิฟลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าเเปรงฟันที่มีเหล็กดัดติดอยู่จนเสร็จ ..ห้องน้ำบ้านเขาไม่มีกระจกเลยสักบานเเละในห้องด้วย เขานั้นถึงจะหายดีจากการเป็นโรคซึมเศร้ามาสักพักเเต่ก็มีโลกใหม่ที่เข้านั้นได้รับผลกระทบมาด้วย โรคไม่ชอบรูปร่างหน้าตาตัวเอง หรือที่เรียกว่า Body Dysmorphic Disorder คือความรู้สึกที่ไม่พึงพอใจในรูปร่างและหน้าตาของตนเองเกินปกติ จัดอยู่ในกลุ่มโรคย้ำคิดย้ำทำ คือมีอาการคิดซ้ำ ๆ ไม่พอใจ เปรียบเทียบกับผู้อื่น และ มีพฤติกรรมทำซ้ำ เช่น ถามผู้อื่นซ้ำ ๆ ด้วยความกังวล เป็นเวลาต่อเนื่องยาวนาน (โดยเฉลี่ย 3-8 ชั่วโมงต่อวัน) คิดได้เเบบนี้ก็ไปถามเเม่ดีกว่าว่าเข้าหน้าตาเป็นไง เขาไม่ส่องกระจกมาเป็นปีๆเเล้วหละเเม่ก็ค่อยเอาครีมบำรุงมาทาให้ต่างๆนาๆชมว่าน่ารักอย่างงู้นอย่างงี้ใครจะไปเชื่อจากคนขี้เหล่ๆเนี่ยนะเหอะ ไอเลิฟออกมาจากห้องน้ำเเฃ้วหยิบกล่องตัวการ์ตูนมาคอบหัวตัวเองเพื่อปิดบังใบหน้าเขาเจาะรูเอาไว้เพื่อให้มองเห็นทาง "โอ้โห้อยู่บ้านนะลูกทำไมต้องใส่ลงมาด้วย" เเม่ของไอเลิฟถามขึ้น เป็นอย่างงี้ป่ะจำเลยเหนื่อยจะพูด "ก็เเม่เคยเเกล้งเอากระจกมาวางไว้อะ" "โธ่ลูกเอ้ยมาๆกินข้าวๆ" "เเม่ว่าเลิฟดูดีขึ้นยัง" "ถามเเม่เป็นพันรอบเเม่ก็ตอบเหมื่อนเดิมลูกเเม่ขาวตัวเล็กหน้ารักหน้าตาจิ้มลิ้มเเละมีเหล็กดัดฟันสีชมพูลูกของเเม่เพอเฟรค" "เวอร์กินข้าวดีกว่า" หลังจากนั้นทั้งสองคนเเม่ลูกก็กินข้าวกันพูดคุยกันบ้างเล็กน้อย "อาทิตหน้าก็เปิดเทอมมหาลัยเเล้ว...ลูกพร้อมเเล้วใช่ไหม" "อื้ม...อยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา" "เเนะเเม่อยากให้ลูกมีเพื่อนนะชวนมาบ้านบ้างอะไรเเบบเนี่ยโธ่" "ค้าบๆ...ไม่มีหรอก..เเม่เลิฟผอมยังอะ" "ผอมเเล้วครับ" "ไปทาครีมเพิ่มดีกว่า" "หนุดกินข้าวให้เสร็จก่อนนั่งลง" "งุ้ยก็ได้ๆ...เเม่เลิฟหุ่นดีป่ะ" "ดีจ้าๆ" "เเม่..." "เเม่...." "เเม่..." หลังจากนั้นคำถามต่างๆเกี่ยวกับตัวเองถามผู้เป็นเเม่ออกมาเรื่อยๆจนคนเป็นเเทบจะเป็นลมอยู่ทุกวันเเต่เพื่อความสุขของลูกจะถามกี่ครั้งเขาก็จะตอบ เพื่อเสริมความมั่นใจให้ลูกชายของเขาเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more