ในช่วงเที่ยงของวัน หลังจากที่เคลลี่เพิ่งจะคุยงานกับลูกค้าเสร็จ เขาจึงแวะมาหาดุจตะวันที่อพาร์ทเม้นท์เพื่อจะรับไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ช่วงเดือนตุลาคมเป็นช่วงปิดเทอม ทำให้เขาสามารถมาหาเธอได้ทุกเวลา
ระหว่างทางที่กำลังขับรถไปยังร้านอาหาร เคลลี่ก็เหลียวมองดุจตะวันที่ก้มหน้าก้มตาจิ้มสมาร์ทโฟนส่วนตัวไม่หยุด เขาถอนหายใจติด ๆ กันหลายครั้ง ก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
“ซัน ฉันว่าซันย้ายไปอยู่ที่คอนโดกับฉันดีกว่าไหม ที่นั่นทั้งกว้างกว่า แล้วก็สบายกว่า ฉันอยากจะดูแลซันให้มากกว่านี้น่ะ”
ดุจตะวันเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาสบตากับเขาเพียงครู่เดียว ก็หันไปมองท้องถนนต่อเหมือนกำลังใช้ความคิด
“คุณเคลคะ หนูรู้ว่าคุณจริงใจแล้วก็อยากจะดูแลหนูจริง ๆ แต่ว่า หนูยังไม่พร้อมที่จะไปอยู่กับคุณแบบนั้นค่ะ หนูยังอยากใช้ชีวิตอิสระ แล้วก็ทบทวนความรู้สึกที่มีต่อคุณด้วยค่ะ คุณเข้าใจใช่ไหมคะ”
ดุจตะวันถามเขาพร้อมกับ
