เวลาสองทุ่มเศษหลังจากทานอาหารค่ำ เคลลี่ก็เดินมายังต้นไม้ใหญ่ที่ดุจตะวันนัดเขาไว้เมื่อตอนกลางวัน เมื่อเดินจนใกล้จะถึงก็เห็นเธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาจึงก้าวเท้ายาว ๆ แล้วลงไปนั่งข้างเธอ
“ซันเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม” คราวนี้เป็นเคลลี่ที่เปิดบทการสนทนาขึ้นมาก่อน
“ไม่เจ็บแล้วล่ะค่ะ ดีขึ้นเยอะแล้ว เหลือก็แต่ผมนี่แหละที่ยาวช้าไปหน่อย” เสียงเล็กพูดพลางก็เอามือลูบศีรษะตัวเองที่มีหมวกไหมพรมสวมทับอยู่
“ไม่เจ็บก็ดีแล้ว ฉันดีใจนะที่ซันไม่ได้เป็นอะไรมาก” เคลลี่พูดแล้วก็หันมามองหน้าดุจตะวันที่ตอนนี้เอาแต่จ้องมองไปยังท้องฟ้า ที่ประดับประดาไว้ด้วยดวงดาวมากมาย
“ขอบคุณนะคะ”
เธอหันมาขอบคุณเขาพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ แต่นั่นมันก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของเคลลี่ชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันสมควรทำก็แค่นั้น” รอบนี้เป็นเคลลี่ที่เอาแต่มองไปยังดวงดาวที่กำลังทอแสงระยิบระยับ
