ม่านเมฆนั่งอยู่ในห้องของดุจตะวัน เขามาหาเธอทุกวันตามคำขอร้องที่เธอได้พูดกับเขาตอนยังอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนั้นที่เธอบอกให้เคลลี่ออกไปข้างนอกแล้วขอคุยกับม่านเมฆแค่สองคน จู่ ๆ ดุจตะวันก็ขอให้ช่วยแกล้งทำเป็นแฟนต่อไป เธอจะทำเหมือนกับว่าจำเรื่องราวระหว่างเธอกับเคลลี่ไม่ได้
ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“นี่ซัน พี่ไม่เข้าใจว่าซันจะทำแบบนี้ทำไม ทำไมซันต้องแกล้งทำเป็นจำเรื่องของคุณเคลลี่ไม่ได้ด้วยล่ะ”
“มันมีอะไรซับซ้อนมากกว่านั้น หนูก็ไม่รู้จะบอกพี่เมฆยังไงเหมือนกัน” ดุจตะวันตอบกลับทั้งที่ไม่หันหน้ามามองเขาแม้แต่นิดเดียว
“แล้วไอ้ที่เขาอุตส่าห์คุกเข่าอ้อนวอนพี่ ซันจะว่ายังไง จะลองให้โอกาสเขาอีกสักครั้งไหม”
ดุจตะวันหันมามองหน้าม่านเมฆแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปจ้องมองที่นอกหน้าต่างต่อ สองมือถูไถกันไปมาเหมือ
