บทที่ 3 เด็กสาวขายพรมจรรย์
2318 Words
สาวใหญ่ยังคงวุ่นอยู่กับการดูแลความเรียบร้อยของทานตะวัน ซ้อหลิวจัดแจงเสื้อผ้าให้เปิดโชว์สรีระเพื่อเรียกราคาจากผู้ที่มาประมูล แม้ทานตะวันจะอายุเพียง 20 ปีและดูแล้วจริตไม่ยั่วยวนตามที่ซ้อหลิวคาดหวังไว้ แต่ด้วยรูปร่างหน้าตาและท่าทางซื่อๆ ใส ๆ ไร้เดียงสา แบบที่ซ้อหลิวเรียกว่าโง่ มันก็พอจะเรียกราคาได้เหมือนกัน ต้องมีสักคนนั่นแหละที่จะชอบซื่อๆ โง่ๆ แบบนี้
“คิวที่ 2 แกพร้อมรึยัง”
ทานตะวันส่ายหัวไปมา อยู่ๆ ภาพยายตอนที่สอนเรื่องอย่าขายตัวก็ผุดขึ้นในหัวอีกครั้ง ถ้ายายหายแล้วรู้ว่าตะวันขายตัวยายต้องโกรธแน่ๆ สาวน้อยคิดในใจ
“ตะวันไม่ทำแล้วได้มั้ย”
เสียงใสกระซิบบอกสาวใหญ่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการซับหน้าขาวนวล
“แกพูดอะไรของแก ยายแกกำลังจะตาย แกลืมไปแล้วหรือไง”
“ตะวันกลัวยายรู้แล้วยายจะโกรธ”
“งั้นแกก็เลือกเอาแล้วกันว่าแกกลัวยายแกโกรธ หรือกลัวยายแกตาย”
ประโยคตัดสินลบล้างทุกความคิดออกไปจากหัวทันที ถึงคิวซ้อหลิวต้องหิ้วสินค้าขึ้นไปโชว์บนเวที เธอจัดการถอดเสื้อคลุมให้ตะวันแล้วพาเดินขึ้นเวทีไปอย่างสง่า เสียงผู้คนโห่ร้องชอบใจ ทำให้ทานตะวันต้องก้มหน้าลงด้วยความอาย แต่ซ้อหลิวรีบจับหน้าให้เงยขึ้นแล้วหันไปดุด้วยสายตา
“น้องทานตะวัน อายุ 20 คุณภาพตามหน้างาน สดๆ ซิงๆ เปิดประมูลที่ 5 หมื่นบาท”
ซ้อหลิวประกาศอย่างช่องชำนาญ เพราะเวทีประมูลผู้หญิง เธอขึ้นไปจนชินเสียแล้ว
“1 แสน” เสี่ยงกวงยกมือช่วยสาวใหญ่คนสนิทปั่นราคาตามที่ตกลงกันไว้
“1 แสนครั้งที่ 1”
เสียงพิธีกรประกาศทวนราคา
“แสนเจ็ด”
เสียงดังมาจากอีกฟาก
“สองแสน”
พิธีกรไม่ทันได้ทวนราคา ผู้เสนอราคาก็ร้องขึ้นอีกเสียง
“สองแสนห้า”
แดเนียลรีบเสนอราคาเพราะกลัวจะสูงไปมากกว่านี้ แม้เขาจะอยากได้เด็กตะวันคนนี้แค่ไหน แต่ก็ไม่อยากสิ้นเปลืองเงินไปกับของแบบนี้เท่าไหร่นัก
“หนึ่งล้าน”
เฮียเฉินเฒ่าผู้รักในการเสพสมกาม ยิ่งเห็นสาวๆ อายุน้อยๆ ยิ่งรู้สึกคึกคัก แม้อายุจะเข้า 60 แล้วแต่ตำรับตำรายาจีนก็ยังช่วยให้เสพสมกามจนสาวๆ เพลียได้เช่นกัน
“หนึ่งล้านครั้งที่หนึ่ง”
เสียงพิธีกรประกาศ แดเนียลได้แต่ถอนใจ ไม่คิดว่าราคาจะสูงขนาดนี้ ดวงตาคู่คมได้แต่ไล้โลมเรือนร่างบางบนเวที เขารอบกลืนน้ำลายเมื่อเผลอนึกภาพตัวเองกำลังร่วมรักกับเธอ
“หนึ่งล้านครั้งที่สาม”
“สองล้านห้า”
อยู่ๆ ปากที่พยายามปิดเงียบของแดเนียล ก็เผลอตะโกนโผลงไปอย่างไม่ทันคำนวณ บ้าจริง!! เขาสบถกับตัวเอง แต่พอหันไปมองสาวน้อยบนเวทีอีกครั้ง เขาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ กินของแพงๆ สักครั้งคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง เสียงพิธีกรประกาศจนครบสามครั้งไม่มีใครเกทับราคาของแดเนียล เขาได้แม่สาวน้อยทานตะวันไปตามที่ใจหวัง สายตาไร้เดียงสามองลงมาที่คนชนะการประมูลเหมือนกับแววตาของลูกกระต่ายร้องขอความปราณีจากพญาราชสีห์ก็ไม่ปราน ซ้อหลิวจูงสินค้าราคาสองล้านห้ามาส่งให้ถึงมือลูกค้าวีไอพีของเธอ ทุกสายตาต่างจับจ้องทานตะวันกันอย่างเสียดาย ไอ้ครั้นจะทุ่มสู้สูงๆ ก็กลัวของดีจะอยู่ท้าย ทานตะวันออกมาแรกๆ เลยทำให้เหล่าผู้ท่องกามไม่กล้าตีราคาสูงนัก ผิดกับคนบ้าอย่างแดเนียล แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกว่าตัวเองบ้าเลย
“เธอเป็นของคุณค่ะ”
ซ้อหลิวประคองทานตะวันส่งให้กับแดเนียลเขาดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น
“ยินดีด้วยนะครับคุณแดน ทุ่มเยอะขนาดนี้ไม่เสียดายคนหลังๆ เหรอ”
เฮียเฉินแวะมาทักทาย แม้จะยิ้มแย้มแค่ไหนแต่แดเนียลก็ดูออกว่าเฮียเฉินคงโมโหน่าดูที่พลาดจากแม่สาวน้อยคนนี้ “ครับ เดี๋ยวผมคงต้องขอตัวก่อน ของแพงต้องรีบกินให้คุ้มราคา”
เขาพูดพร้อมกับก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมแขน แขนที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ช้อนร่างบางขึ้นร่างเล็กๆ ที่เบาเสียจนเขารู้สึกเหมือนยกกระสอบนุ่นถูกยกขึ้นเดินออกจากโถงจัดงาน ทานตะวันตกใจหน้าเหวอปนกันไปกับความรู้สึกชาๆ ไปทั้งตัว
“เดี๋ยวนะคะ จะไปเลยเหรอ”
เธอหันไปถามคนที่กำลังอุ้มร่างของเธออยู่
“ไปเลยสิ ไปสวรรค์กันดีกว่า”
เขาอุ้มทานตะวันออกมาจากงาน ตาก็เอาแต่จับจ้องสองเต้าอวบ แก่นกายก็ร้อนวูบ แข็งกร้าวพร้อมใช้งาน มาถึงหน้าห้องแดเนียลปล่อยทานตะวันลงแล้วหยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องอย่างรีบร้อน แดเนียลเดินนำแม่กระต่ายน้อยเข้ามาในห้อง หล่อนเดินเข้ามายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู เอาแต่ก้มหน้า มือทั้งสองข้างจับกันไว้แน่น ยืนบิดไป บิดมา ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกเหลือไว้เพียงกางเกงในตัวจิ๋วที่ปิดบังท่อนเนื้อขนาดมหึมาไว้ แต่อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าบางอย่างที่แสนสำคัญเขาได้ใช้ไปจนหมดแล้ว
“เธอมีถุงยางรึเปล่า”
เขาหันไปถามคนที่เอาแต่ยืนก้มหน้าบิดตัวจนเขาเริ่มรำคาญ
“จะเอามาทำไมล่ะคะ”
ทานตะวันเงยหน้าขึ้นมาถาม ถึงจะมาขายตัวก็ใช่ว่าจะพกมาหรอกo
“เอามาใส่ไอ้นี่ไง”
เขาชี้ลงตรงใต้สะดือ ต่างคนต่างเข้าใจคนละอย่างทานตะวันหมายถึงว่าตัวเองนั้นจะพกมาทำไม แต่คนฟังกลับเข้าใจว่าอีกฝ่ายถามเขาว่าจะเอามาทำไม ทานตะวันตกใจยกมือขึ้นปิดตา แก้มนวลแดงก่ำด้วยความเขินอาย คนบ้าทำอะไรไม่เกรงใจกันเลย แดเนียลถอนหายใจ ทำไงดีล่ะเมื่อกลางวันก็เผลอใช้ไปเสียหมดแล้ว ไอ้ครั้นจะออกไปหาบนเรือนี้ก็ไม่รู้จะมีหรือเปล่า อีกอย่างก็ไม่อยากเสียเวลาเขาอยากจะบดขยี้แม่เด็กนี่เต็มทน เอาก็เอาวะ “เธอยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่ไหม”
แดเนียลเดินเข้าไปถามตรงๆ ทานตะวันพยักหน้ารับ เอาวะเสี่ยงก็เสี่ยง เขาไม่รอช้าคว้าร่างบางราคาสองล้านห้าโยนลงบนเตียงแล้วกระโดดตามลงไปตะปบมือหนากระชากเสื้อบางราวกับผ้ามุ้งออกฉีกจนมันขาดออกเป็นชิ้นๆ
“คุณคะ”
เสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบทำให้แดเนียลชะงักมือ
“ตะวัน…ไม่เคย”
“ทำตามที่ฉันบอก แล้วอย่านอนนิ่งเป็นท่อนไม้ก็พอ”
พูดจบแดเนียลก็ก้มลงจูบริมฝีปากเรียวปากเล็กสีชมพูระเรื่อจากลิปกรอสสีธรรมชาติ หล่อนคงไม่เป็นจริงๆ เขาเป็นฝ่ายรุกอยู่คนเดียว ทั้งดูด ทั้งเลีย ลิ้นซุกซนชอนไชเข้าไปหาแต่อีกฝ่ายยังนิ่งขนาดนี้ ริมฝีปากร้อนๆ ถอนจูบแล้วไซร้ต่ำลงมาที่คอ กลิ่นกายสาวธรรมชาติปราศจากกลิ่นน้ำหอมปลุกเร้าอารมณ์คนหื่นได้ดีเหลือเกิน คอขาวนวลถูกฝากรอยแดงไปทั่ว ตรงนั้นที ตรงนี้ที ทานตะวันจากที่อยู่นิ่งมือเริ่มเคลื่อนมาคล้องที่คอคนข้างบน เขาไล่เลียลดลงต่ำเรื่อยๆ จนมาถึงจุดที่เขาเฝ้ามองตั้งแต่ค่ำ มือหนาข้างหนึ่งบีบขย้ำเนินเนื้อขนาดพอดีมือ ปากก็ก้มลงดูดยอดสีชมพูอย่างหิวกระหาย คนถูกกระทำดิ้นพล่านไปทั่วเตียงกลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์อีกฝ่ายให้เพิ่มมากขึ้น
“อือ”
เสียงที่เขารอคอยเล็ดลอดให้ได้ยินแว่วๆ ทานตะวันพยายามกลั้นเก็บเสียงที่ดูจะเป็นการฝืนธรรมชาติ แดเนียลจึงต้องขยับตัวขึ้นไปกระซิบบอกที่ข้างหูขาวๆ
“ถ้ารู้สึกก็ปล่อยมันออกมา อย่าฝืน”
ทานตะวันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ใบหน้าคมยิ้มรับอย่างพอใจแบบนี้สิที่เขาต้องการ ถึงจะไม่เป็นงานก็ต้องไม่ดื้อเขาว่าอย่างไรก็ต้องเชื่อฟัง เมื่อบอกเรียบร้อยแล้วลิ้นสากก็กลับลงโลมเลียอีกครั้ง เขาทรุดหน้าลงทำกิจกรรมที่ค้างไว้ต่อ มือหน้าขยำอกสาวอย่างป่าเถื่อนจนเนื้อขาวๆ แดงเป็นรอยเต็มไปหมด เขาทั้งดูด ทั้งเหน็บฝากรอยแดงเป็นจ้ำๆ ทั่วทั้งเรือนร่าง
“อ๊า อื้อ”
เสียงทานตะวันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับแรงของแดเนียลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นิ้วเรียวลดต่ำลงตรวจสอบอีกฝ่ายว่าพร้อมแล้วหรือยัง น้ำหวานล้นทะลักจากกลีบเกสรสาวเธอพร้อมรับศึกจากเขาแล้ว แต่นี่มันครั้งแรกจะใช้อาวุธติดกายเลย อีกคนคงลำบาก เขาจึงเลือกที่จะใช้นิ้วเรียวช่วยนำทางก่อนให้อีกคนชินกับการเข้าออกของสิ่งแปลกปลอม
“อ๊ะ อ่า ซี้ดดดอ๊ะ”
ทุกการขยับเคลื่อนไหวของนิ้วที่สอดอยู่ สร้างเสียงร้องครวญของสาวน้อยใต้ร่างเขา หล่อนหลับตาพลิ้ม เคลิบเคลิ้มไปกับสิ่งที่เขามอบให้ มือของแดเนียลเปียกชุ่มไปด้วยน้ำสาว มันมากจนทำให้เขาคิดอะไรขึ้นได้ สิ่งที่ไม่เคยทำกับใครสักที แม้จะอยากลองทำแค่ไหนก็ตาม นึกแล้วก็เสียวไปทั้งตัว เขาขยับตัวต่ำลงมาที่หว่างขา ก้มหน้าลงทำบางสิ่งด้วยลิ้น จนทานตะวันดิ้นพล่านด้วยความเสียว
“อ๊า ซี้ดด อ๊า คุณแดเนียล อ๊า”
มือบางพยายามดันศีรษะออกเพราะเสียวซ่านจนทนไม่ไหว มือหน้ารวบแขนทั้งสองข้างไว้แล้วทำมันต่อตามความพอใจของตัวเอง ทานตะวันทั้งเกร็งทั้งดิ้น มือตีนจิกกับเตียงจนเกร็ง แต่เอวก็แอ่นรับการกระทำนั้นอย่างปฏิเสธไม่ได้ เมื่อเขาทำมันจนพอใจแล้วจึงค่อยๆ หยุด ก่อนจะเคลื่อนตัวกลับมาไซร้ที่คอขาวๆ อีกครั้ง
“เธอพร้อมจะเป็นของฉันหรือยัง ทานตะวัน บอกฉันสิ”
เสียงกระซิบปลุกขนให้ลุกซู่ไปทั่วร่างกาย
“พร้อมค่ะ”
“ตอบฉันมาว่าเธอเป็นของใคร”
เขาถามซ้ำอีกรอบ
“ตะวันเป็นของคุณค่ะ”
แดเนียลยิ้มเล็กๆ อย่างพอใจ ก่อนจะจับขาของเด็กสาวให้ถ่างออกแล้วค่อยๆ ใช้นิ้วสร้างความเคยชินกับอุโมงค์ที่จะส่งรถไฟขบวนใหญ่เข้าไปเสาะสำรวจ
“อ๊า อู้ววว”
มันคงทนรอการเยี่ยมเยือนของเขาไม่ไหวแล้ว ทานตะวันน้อยบีบรัดนิ้วเรียวของเขาแน่น น้ำรักชุ่มรอต้อนรับขบวนรถไฟอย่างตั้งตา เขาไม่รอช้าแล้วค่อยๆ ส่งรถไฟเข้าอุโมงค์อย่างทะนุถนอม เพราะรู้ดีว่าอีกคนต้องเจ็บจนแทบขาดใจแน่ๆ
“อ๊า คุณแดเนียลเจ็บ ตะวันเจ็บ”
ทานตะวันร้องลั่นสองมือบางทุบตีหน้าอีกหนา แต่แรงเล็กๆ แค่นี้หรือจะสร้างความเจ็บปวดให้กับกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของเขาได้ เขามองดูคนข้างล่างแล้วคงเจ็บหนัก เนื้อตัวแดงไปหมด ตาทั้งสองข้างเอ่อนองไปด้วยน้ำตา อยู่ๆ เสียงร้องอี๊อ๊าก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ไปเสีย เขาพักกิจกรรมใต้สะดือลง แล้วโน้มตัวลงไปจูบปลอบประโลมเหยื่อ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“ทนอีกนิดเดียวเธอก็ไม่เจ็บแล้ว ทนอีกหน่อยนะ เจ็บแค่นิดเดียว”
“ฮือ ไม่เอาแล้ว ตะวันเจ็บ เจ็บจะตายแล้ว ฮือๆ”
ทานตะวันสะอึกสะอื้นไม่ฟังอะไรแล้ว เขาพยายามใจเย็นอย่างเข้าใจ มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มสลวย เคราสากไล้ไปตามซอกคอหอม สลับกับปากที่เหน็บฝากรอยแดงบนเนื้ออ่อน
“ทนหน่อยนะ แล้วก็จะไม่เจ็บอีกแล้ว”
เขาพยายามอดทนเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย พูดจบปากเรียวก็กดลงประทับที่ริมฝีปากของทานตะวัน ครั้งนี้เธอมีการโต้ตอบเขาบ้างแล้ว แดเนียลจูบเด็กสาวอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานแล้วลอบสอดใส่อาวุธเข้าไปช้าๆ
“อื้ม อื้อ”
เสียงครางลอดผ่านริมฝีปากกล่อมคนหื่นอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อทุกอย่างเข้าที่แดเนียลก็ถอนจูบ ลุกขึ้นให้ได้ท่าที่ถนัด แล้วจึงลองขยับเอวดู
“อ๊ะ” ทันทีที่เคลื่อนไหว ทานตะวันก็เปล่งเสียงครางแบบที่เขาชอบ
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” เขาถามไปพร้อมกับขยับเอวไปด้วย ทานตะวันส่ายหน้าและหลับตาพลิ้มรับการเคลื่อนไหวนั้น มือสองข้างกำหมอนบนหัวแน่น เขารู้ว่าหล่อนยังเจ็บอยู่ จึงเริ่มด้วยการโยกเบาๆ เท่านั้น แล้วค่อยๆ เพิ่มความเร็วและความแรงขึ้น พับ พับ พับ เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องอยู่ในห้อง เขาทำกิจกรรมบนเตียงไป แบ่งจังหวะก้มลงดูดเนินเนื้ออวบขาวเป็นทีที พอให้คนข้างล่างได้แบ่งความสนใจไปที่อื่นจะได้ลดความเจ็บลงบ้าง ในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงจุดหมายแดเนียลลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ปล่อยให้อีกคนนอนซมอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง ร่างกำยำมองดูรอยข่วนบนเนื้อตัวของตัวเองแล้วยิ้มอย่างพอใจ หลังอาบน้ำเสร็จแล้วแดเนียลเดินออกจากห้องน้ำมาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ก้มดูอีกคนที่นอนหลับตาอยู่ใต้ผ้าห่ม คืนนี้คงต่ออีกหลายยก จะทำไงได้ก็ปากมันดันลั่นราคาไปสูงขนาดนั้น ซื้อมาแพงแบบนี้ยังไงก็ต้องใช้ให้คุ้ม เขาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ทานตะวัน ปล่อยให้พักสักหน่อยก็แล้วกัน ถ้าต่อเลยคงขาดใจตายไปก่อนแน่
- Writer
