ทานตะวันสีเพลิง

บทที่ 4 ยัยทานตะวันตัวแสบ

ร่างเล็กเต็มไปด้วยรอยช้ำและจ้ำแดงจากการดูดมือหนาลูบไล้ผิวเนียนละเอียดดุจผิวเด็ก ตาคมเชยชมเรือนร่างของทานตะวันอย่างพอใจคงต้องยอมรับว่าแม้แดเนียลจะผ่านผู้หญิงมามากมายแต่เขาก็พอใจในตัวของสาวน้อยคนนี้เป็นพิเศษ มันมาก มากอย่างบอกไม่ถูก

“อื้อ”

เสียงเล็กๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนล้า

“ดีขึ้นหรือยัง”

แดเนียลก้มลงกระซิบถาม ความหื่นกระหายพุ่งพร่านที่แก่นกลางกายอีกครั้ง ทานตะวันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในใจนึกถึงเงินที่จะนำไปรักษายาย แล้วจึงพยักหน้ารับ ทันทีที่เหยื่อตอบรับราชสีห์ก็กระโจนขึ้นขย้ำอย่างไร้ความปรานี ร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงรับการจู่โจมหนักจนแทบสิ้นลมหายใจ ราตรีล่วงเลยไปแสงแรกของวัน สาดลอดผ่านกระจกเล็กๆ ที่ผนังห้อง ค่ำคืนสวาทช่างแสนยาวนานทำให้ทานตะวันสยบราวกับตายไปพร้อมกับบทรักเมื่อคืน แดเนียลด้วยความโชกโชนและเคยชินกับเรื่องแบบนี้ แม้จะมีศึกทั้งคืน ร่างกายก็รับมือไหว เขาตื่นขึ้นในเวลาปกติอาบน้ำแต่งตัวทำธุระของตัวเองเสร็จก็ออกไปหาอะไรกินโดยไม่สนใจอีกคนที่นอนสลบอยู่บนเตียง

“อ้าวซ้อหลิว ทานอะไรหรือยังครับ”

แดเนียลเดินกลับจากห้องอาหารเห็นซ้อหลิวมาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องพักก็เลยเอ่ยปากทักทาย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เอ่อ…คือว่า”

ซ้อหลิวห่วงกลัวว่าสินค้าจะตายคาเตียง แล้วจะต้องเสียค่าเสียหาย เลยมาสืบหาข่าวคราวของทานตะวันสักเล็กน้อย

“ครับ”

“อีตะวันน่ะค่ะ มันเป็นไงบ้าง”

“ยังไม่ตื่นเลยมั้งครับ พอดีเมื่อคืน เอาคืนทั้งต้นทั้งดอก”

“นึกแล้วก็สงสารมันน่ะค่ะ ครั้งแรกก็มาเจอคุณเลย ขนาดอีพวกงานมือสองเจอคนยังคลาน”

“ดูๆ ไปแล้วรูปร่าง แล้วก็ท่าทางก็ไม่น่าจะใช่เด็กแบบนี้ทำไมถึง…”

แดเนียลพลั้งปากถามไปอย่างไม่ทันคิด ทำให้ต้องชะงักไปเสียก่อนจะพูดได้จบประโยค

“ถ้าให้พูดกันตรงๆ อีตะวันมันหาเงินไปรักษายายมันค่ะ พอดีมีงานเข้ามาเจ้หาคนไม่ได้มันก็มาสมัครเลยเอามา”

ในขณะที่แดเนียลและซ้อหลิวกำลังยืนคุยกันอยู่ร่างเล็กที่แสนบอบช้ำของตะวันก็ประคองตัวเองเดินมาจากเตียง

“ตะวัน”

แดเนียลหันไปประคองไว้เมื่อเห็นว่าผลงานชิ้นโบแดงของเขาทำเอาสาวน้อยแทบสิ้นแรงเดิน

“จะไปไหน” 

เขาเอ่ยถาม

“ตะวัน จะไปหาเจ้”

“เธอต้องอยู่กับฉัน จนกว่าจะลงจากเรือ”

ทานตะวันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อปนดุก่อนจะหันไปมองที่เจ๊เจ้าของโครงการ

“ฉันลืมบอกแกหรือไง”

“แต่ตะวันจะตายอยู่แล้วนะเจ๊”

“คนที่จะตาย ยายแกต่างหากก็คิดเอาแล้วกันฉันก็บอกแกได้เท่านี้”

ทานตะวันสะอื้นในคอ จริงด้วยสิ ถ้าไม่ทนต่อ ที่ทำมาทั้งหมดก็เป็น 0 เงินที่จะเอาไปรักษายายก็ไม่มี ทานตะวันหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเชื่องช้า ด้วยไม่มีแรงจะก้าวเดิน

“อุ้ย”

ร่างบางถูกอุ้มขึ้นด้วยแขนแกร่ง เขาเดินไปยังเตียงและวางทานตะวันลงอย่างทะนุถนอม

“ตะวันขอพักก่อนนะคะ”

“แค่พามานั่งที่เตียง ก็คิดว่าต้องทำงานต่อเลยรึไง”

แดเนียลแกล้งแซว ทานตะวันเผลอค้อนตาใส่เขาทำให้ใบหน้าดุคมเปรยยิ้มออกมา

“ฉันไม่ได้หื่นขนาดนั้นนะ”

“ตะวันเละเทะขนาดนี้นี่ยังไม่หื่นอีกหรือคะ”

ไม่ทันไรก็เถียงฉอดๆ ซะแล้วเรอะ แดเนียลขยับตัวลงนั่งข้างๆ แม้คนปากดี

“เถียงเก่งขนาดนี้ สักยกดีมั้ย” ทานตะวันหันหน้าหนีหลบจากสายตาเจ้าเล่ห์ของราชสีห์ “ไปใส่เสื้อผ้าซะ แล้วฉันจะพาไปกินข้าว”

“คุณฉีกของตะวันจนขาดไปหมดแล้วนี่คะ”

พอเขานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ฉีกเสื้อผ้า สมองก็พาให้นึกถึงอกอูมอยู่เรื่อย หรือเราจะหื่นจริงๆ ล่ะไอ้แดเนียล “แล้วจะทำไง” แดเนียลหันไปถามแม่คนเรื่องมากปากเก่งที่นั่งเอาผ้าห่มพันตัวอย่างกับดักแด้รอฟักตัวเป็นผีเสื้อยังไงยังงั้น มองแล้วมันตลกสิ้นดี “ที่ห้องเจ้มีเสื้อผ้าของตะวันอยู่ เดี๋ยวตะวันไปใส่เสื้อผ้าแล้วจะมาหาคุณที่นี่”

“จะออกไปสภาพนี่น่ะเหรอ”

เขาเผลอพูดเสียงดังราวกับราชสีห์ที่ส่งเสียงขู่เหยื่อ จนแม่สาวน้อยทานตะวันตกใจกลัว

“งั้นจะทำไง”

คราวนี้คนตั้งคำถามเป็นฝ่ายแม่ทานตะวันบ้าง

“ฉันจะไปเอาให้ เธออาบน้ำรอฉันที่นี่”

บ้าที่สุด คุณแดเนียลผู้ทรงอำนาจตรงไปขนเสื้อผ้าให้ยัยเด็กนี่น่ะเหรอ ไอ้ครั้นจะให้เดินออกไปเอาเองในสภาพนี้ ขืนใครมาเห็นเข้าได้โดนลากไปกินน่ะสิ เขานึกหวงทานตะวันขึ้นมาจนต้องยอมทำอะไรที่ไม่เคยทำ พอร่างสูงให้หลังไปทานตะวันก็เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระของตัวเอง ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย แต่…ขณะที่กำลังเช็ดตัวอยู่หล่อนรู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องอยู่

“มองอะไร”

ทานตะวันหันไปมองที่เตียง แน่นอนว่าในห้องนี้มีแค่เขาและเธออยู่ด้วยกัน ถ้าจะมีใครแอบมองก็คงมีแค่คนเดียว

“จะทำอะไรก็ทำไปสิ ฉันก็แค่มอง เมื่อคืนทั้งจับทั้ง…”

แดเนียลหยุดพูดแล้วกวาดสายตามองเรือนร่างเปลือยตรงหน้า ด้วยสายตาลวนลามโลมเลีย

“หยุดเลยนะคะ ฉันจะแต่งตัว”

“ก็บอกแล้วไง จะทำอะไรก็ทำไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“ก็คุณจ้องอยู่แบบนี้ แล้วฉันจะทำถนัดได้ยังไง” แดเนียลลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงมาที่ร่างเปลือย ทานตะวันถอยตัวหนีจนหลังชนกับตู้ แขนแกร่งดันตู้โดยมีทานตะวันยืนอยู่ตรงกลางระหว่างแขน

“ทะ ทำอะไร” “ขอสักทีก่อนกินข้าวก็แล้วกันนะ ทนไม่ไหวแล้วล่ะ”

แดเนียลไม่พูดป่าว พูดจบก็ก้มหน้าลงไซร้ที่ซอกคอขาว

“ฉันไม่มีแรงแล้วนะคะ”

“โทษฉันไม่ได้หรอกนะ ถ้าเธอรีบแต่งตัวให้มันเรียบร้อย ฉันคงไม่นึกหิวแบบนี้”

มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยำอกขาวนวลที่เขาเฝ้าจ้องมองอยู่นาน สุดท้ายคนเอาแต่ใจก็ได้ตามที่อยากได้ ทานตะวันนอนหมดแรงอยู่บนเตียง

“ใส่เสื้อผ้าสิ จะได้ไปกันสักที มัวลีลา ฉันอยากขึ้นมาอีกก็คงต้องต่ออีกล่ะนะ”

ได้ยินแบบนั้นสาวน้อยก็ไม่รอช้าลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าสวมใส่อย่างว่าง่าย

“ดีมาก ไป หาอะไรกินกันดีกว่า”

-ที่ห้องอาหาร-

แดเนียลเดินนำหน้าสาวน้อยร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนลายดอกไม้เข้าไปในโถงส่วนที่เป็นโซนอาหาร สายตาของบรรดาหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ต่างจับจ้องมาที่แม่ดอกทานตะวันของเขาจนแดเนียลต้องหันไปโอบร่างเล็กนั้นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

"กินอะไรดี"

เขาก้มลงกระซิบถามเธอ

"อะไรก็ได้ค่ะ"

ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี ดูจากการตกแต่งแล้วขอข้าวไข่ต้มน้ำพริกตาแดงก็คงไม่มีแน่ๆ แดเนียลเลือกโต๊ะที่อยู่ใกล้เคาน์เตอร์เพื่อจะได้สะดวกต่อการสั่งอาหาร เขาจัดการสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ กุ้งหอยปูปลามาเต็ม จนทานตะวันตาลุกวาว ไม่คิดว่าชีวิตนี้เกิดมาจะได้กินของดีดีแบบนี้

"กินสิ จะได้มีแรง เรายังต้องทำอะไรๆ กันอีกคืนนึงนะ"

คนบ้าเวลากินยังนึกถึงแต่อะไรก็ไม่รู้ ทานตะวันไปค้อนใส่เขาก่อนจะคว้าส้อมมาทิ่มลงบนกุ้งมังกรตัวงาม แต่ด้วยความที่ไม่เคยกินนี่แหละ ท่าทางมันเลยดูเก้ๆ กังๆ ทุลักทุเล จนคนตรงหน้าที่นั่งมองอยู่อึดอัด เขาเอื้อมมือไปความส้อมจากมือบาง มาจัดการตักให้ ทานตะวันมองดูเขาจัดการอาหารจานนี้อย่างคล่องแคล่ว

"อ่ะนี่ รำคาญลูกตา ไม่รู้จะได้กินเมื่อไหร่"

แดเนียลตักกุ้งชิ้นโตไปวางในจานให้ทานตะวัน เขารำคาญจริงๆ อย่างเขาว่านั่นแหละ หลังจากกินเสร็จแดเนียลก็พาทานตะวันไปที่ส่วนของกาสิโนต่อ วงไพ่กระจัดกระจายจนเต็มบริเวณเขาเดินตรงไปที่โซน vip โซนนี้จะเล่นกันแบบไม่รวยล้นก็หมดไม่เหลืออะไรเลย โดยปกติแล้วแดเนียลมักจะกวาดเงินเดิมพันกลับบ้านไปจนหมดทุกที คราวนี้ก็ตั้งใจไว้อย่างนั้นเช่นกัน

"รอบนี้จะหมดเนื้อหมดตัวอีกรึเปล่าเนี่ยเรา"

ลูกชายเจ้าของทริปนี้เอ่ยทักทายแกมหรอกแดเนียล เขาเสียพนันให้กับแดเนียลทุกรอบที่แดเนียลร่วมทริป "ไม่ขนาดนั้นหรอกเบญ รอบนี้คุณอาจจะเก็บผมจนเกลี้ยงก็ได้" แดเนียลหัวเราะพร้อม

"เกลี้ยงนี่รวมถึงสาวน้อยที่มากับคุณด้วยรึเปล่า"

เบญจมินทร์ชี้มือไปที่ทานตะวัน แดเนียลชะงักไปครู่หนึ่งก็จะดึงยิ้มกลับมาพร้อมกับพยักหน้ารับ

"คนชนะเลือกได้อยู่แล้วนี่นาว่าจะเอาอะไร"

ได้ยินแบบนี้ทานตะวันถึงกับหันไปจ้องหน้าแดเนียลด้วยสายตาอ้อนวอน แค่นอนกับคุณฉันก็รู้สึกผิดต่อยายมากแล้ว อย่าโยนฉันให้คนอื่นอีกเลย ได้โปรดเถอะ เบญจมินทร์เมื่อรู้อย่างนั้นก็รู้สึกคึกคักใหญ่ เขามาไม่ทันได้ประมูลแม่สาวคนนี้เสียไม่งั้นล่ะก็ 10 ล้านหรือ 100 ล้านก็สู้ วง vip เริ่มเกมขึ้นแดเนียลนั่งฝั่งตรงข้ามกันกับเบญ ในวงมีกันทั้งหมด 5 คนเกมเริ่มได้สวยแดเนียลเปิดเกมสบายๆ อย่างทุกครั้ง จนเบญเริ่มระแวงความเซียนเทพของคู่ต่อสู้อย่างแดเนียล เวลาผ่านไปไม่นานสมาชิก 5 คนก็เหลือเพียง 3 และ 2 ตามลำดับแน่นอนว่าเป็นแดเนียลกับเบญจมินทร์ ที่เหลือน่ะหรือ หมดตัวเดินมือเปล่ากลับห้องสิ

"ชักตื่นเต้นซะแล้วสิ"

เบญว่า พร้อมทั้งส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กับทานตะวัน แดเนียลเห็นอย่างนั้นเลยดึงแม่ร่างเล็กมานั่งบนตักแสดงความเป็นเจ้าของ

"ช่วยฉันดูหน่อยสิ"

แขนแกร่งโอบร่างเล็กบนตัก

"ตะวันเล่นไพ่ไม่เป็น"

ในวงพากันหัวเราะชอบใจ กับคำตอบ แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพียงแต่มันดูน่ารักราวกับเด็กเล็กๆ แค่นั้นเอง

"ถ้าเฮียชนะสัญญาเลยว่าคืนนี้จะสอนเล่นไพ่ถอดเสื้อผ้า"

"หู้ววววว"

พอเบญจมินทร์ร้องแหย่ตะวัน รอบวงก็ส่งเสียงแซวเกรี้ยวกร้าวจนทานตะวันอายหน้าแดงก่ำ อีกคนก็ไม่ต่างกันแดงเดือดด้วยความโมโหแดเนียลมัวแต่ระแวงทานตะวันจนไม่มีสมาธิแก้เกมเบญ และแน่นอนว่ามันจบผิดไปจากประวัติศาสตร์

"จบแค่นี้ละกัน ผมคงต้องขอตัว เงินหมดแล้ว"

แดเนียลลุกขึ้นคว้าแขนทานตะวันออกจากวง ปัง!! เสียงเบญทุบโต๊ะดังสนั่น จนแดเนียลต้องหยุดแล้วหันกลับไป

"ไปคนเดียวสิ เดิมพันจะเอาไปไหนล่ะ"

แน่นอนว่าเดิมพันที่ว่านี้คือ

ทานตะวัน

แดเนียลหันกลับไปมองเบญที่ยืนกอดอกเย้ยหยันเขาอยู่ที่โต๊ะ ไม่รู้สิ ความรู้สึกร้อนในอกตอนนี้มันมาจากที่แพ้พนันหรือเพราะที่เบญมายั่วแหย่ขอผู้หญิงของเขากันแน่

"เงินก็ได้ไปแล้วนี่เบญ"

แดเนียลพูดเสียงเรียบ แต่มันเต็มไปด้วยความร้อนระอุของความโมโห

"ก็คุณบอกเองนี่ ว่าคนชนะ จะเอาอะไรก็ได้"

เบญโต้ตอบด้วยน้ำเสียงยียวนเหตุที่ทำให้เบญจมินทร์อยากได้ทานตะวันไม่ใช่แค่เพราะความสวยของสาวน้อยเท่านั้น แต่มีความแค้นฝังลึกอยู่ในความหลังของทั้งคู่ ครั้งหนึ่งที่มาล่องเรือ แองจี้แฟนสาวของเบญถูกแดเนียลลวงไปย่ำยี ต่อมาหลังจากขึ้นฝั่งเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย

"จะหวงอะไรล่ะแดเนียล แค่ผู้หญิงประมูล ผมยินดีจ่ายเงินประมูลคืนให้คุณนะ"

ได้ฟังอย่างนั้นยิ่งทำให้แดเนียลรู้ตัวเองว่าไม่ได้โกรธที่แพ้พนัน แต่โกรธที่มาขอทานตะวันไปจากเขา

"นิ่งเลย หรือว่า...คุณจะลดตัวลงมาคว้าผู้หญิงแบบนี้ไปเป็นนายหญิงของคุณ ผมว่ามัน...55555"

เบญและพรรคพวกพากันหัวเราเยาะเย้ยแดเนียล ตอนนี้เขาโกรธจัดจนเส้นเลือดปูด หน้าแดงก่ำเพราะความโมโห

"ก็เอาไปสิ ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว"

มือหนาปล่อยจากข้อมือน้อย แดเนียลหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ปล่อยทานตะวันยืนงงอยู่ในวงผู้ชายที่ต่างก็หมายจะมุ่งเข้ามาขย้ำร่างเล็กๆ เหมือนกับหมาป่าหิวโซ่ เจอกระต่ายน้อยก็ไม่ปราน

"มานี่สิ"

เบญจมินทร์ดึงตัวทานตะวันเข้าไปโอบเอว

"มานั่งข้างๆ ฉัน รอให้ฉันทำอะไรๆ เสร็จแล้วจะพาไปสวรรค์"

ทานตะวันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เบญ ความรู้สึกตอนนี้มันอธิบายไม่ถูกเลย มันจุกที่อก มันชาไปทั้งตัว จริงๆ ก็รู้ว่าสถานะเธอกับแดเนียลก็แค่นายจ้างกับผู้หญิงขายบริการ อีกอย่างก็เพิ่งเจอกัน นอนกับเค้าแค่คืนเดียว จะมาหวังให้เค้าปกป้องรักษาอะไรล่ะ เราก็เหมือนของเล่นนั่นแหละตะวัน เขาเล่นเบื่อแล้วจะแบ่งให้คนอื่นเล่นก็สิทธิของเขานี่ ส่วนเราตอนนี้ทำอะไรก็ได้ขอแค่ได้เงินกลับไปรักษายายก็พอ อย่างมากที่สุดก็เสียตัวแค่บนเรือนี้ กลับไปก็ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ทานตะวันบ่นกับตัวเองในใจ ใบหน้าสวยเคลือบด้วยความโศกเศร้า แววตาที่เคยหวานหยด ตอนนี้ก็มีแต่ความหม่นหมองเศร้าสร้อย

"ยิ้มหน่อยสิ ฉันชอบให้ยิ้มมากกว่า"

เบญจมินทร์หันมาพูดกับผู้หญิงที่เอาแต่นั่งหน้าหงอย ก่อนจะหันไปหอมแก้มนวล ทานตะวันนั่งนิ่งไม่โต้ตอบหรือขัดขืน ท่องบอกตัวเองในใจว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เวลาล่วงเลยมาจนค่ำเบญจมินทร์พาทานตะวันไปเดินอวดสำรวจกันจนทั่วเรือ จากนั้นก็พาไปดินเนอร์ให้มีแรงทำอะไรๆ ต่อในคืนนี้ เสร็จจากอาหารค่ำแล้วเบญปล่อยให้ทานตะวันกลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปหาเขาที่ห้อง ทานตะวันเดินกลับไปยังห้องพักตลอดทางก็คิดว่านี่เราต้องไปห้องเจ้หรือห้องคุณแดเนียลล่ะ แต่เขายกเราให้คนอื่นแล้วนี่ ข้าวของคงเอาไปไว้ที่ห้องเจ้แล้วมั้ง

"ไง"

ทันทีที่มาถึงห้องพัก แดเนียลยืนควงแก้วไวน์พิงประตูห้องรออยู่แล้ว ข้างกันมีขวดไวน์ตั้งอยู่บนโต๊ะ 3 ขวด

"คะ...คุณ แดเนียล"

ทานตะวันตกใจเล็กน้อย เพราะดูจากสภาพแล้วคงเมาได้ที่

"นึกว่าหลงไอ้เบญไปแล้ว ไงรสชาติของมันกับฉัน แบบไหนมันอร่อยกว่ากันล่ะ"

ร่างสูงเดินเซเข้าไปพูดกวนประสาทสาวสวยตรงหน้า ทานตะวันเจ็บแปล้บกับคำถามเล็กน้อย แค่ที่เขายกเธอให้เบญมันก็ทำร้ายจิตใจกันมากแล้ว ยังมาถามอะไรทุเรสๆ แบบนี้อีก

"คุณเบญเขายังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ เขาไม่ใช่คนที่เสพกามตลอดเวลาแบบคุณ"

เพราะความโมโหปากมันก็ลั่นออกไปอย่างนั้น แต่ดูจะเป็นหมัดตรงชกเข้ากลางหน้าคนฟังเลยด้วยสิ เพล้งงงง!! แดเนียลเหวี่ยงแก้วไวน์ทิ้งแล้วยื่นมือไปคว้าร่างเล็กมือหนาบีบที่ไหล่เต็มแรงจนคนถูกกระทำแทบสิ้นแรง

"เสพกามงั้นเหรอ ได้!!! "

แดเนียลใช้มือข้างหนึ่งเปิดประตูแล้วฉุดกระชากทานตะวันเข้าไปในห้อง ทานตะวันเองก็ออกแรงสู้สุดฤทธิ

"ยกฉันให้คนอื่นไปแล้วคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้"

"พูดแบบนี้หมายความว่าอยากไปนอนกับไอ้เบญเต็มที่เลยล่ะสิ"

"เมื่อคืนฉันนอนกับคุณไปแล้ว คืนนี้ให้ไปนอนกับคนอื่นบ้างสิ"

ประโยคที่เหมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟโมโหลุกโหมจนใบหน้าคมแดงเพลิงดุดัน

"คันนักรึไง นี่เหรอผู้หญิงที่เพิ่งเสียสาว คงอยากมานานแล้วล่ะสิ"

เพี้ยะ!!

มือเรียวฟาดลงที่หน้าคมเต็มแรง เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหนหยาบคายขนาดนี้ พูดออกมาได้ยังไง

"คุณมัน...อื้ออออ"

ปากหนาโฉบลงมาประกบลงอย่างกะทันหันทานตะวันไม่ทันได้พูดอะไรแดเนียลก็ชิงจุมพิตเสียก่อน เกิดมาก็ไม่เคยมีใครกล้าตบเขาเหมือนกัน แดเนียลยกร่างเล็กเบาบางเหวี่ยงขึ้นเตียก่อนจะกระโดดตามลงไปตะปบอย่างช่องชำนาญ เสื้อผ้าของตะวันถูกปลดเปลื้องจนร่างเปลือยเปล่า การกระทำสุดแสนป่าเถื่อนถูกยกมาเป็นบทลงโทษแม่สาวปากกล้ามือไว คนที่ทำให้มาเฟียอย่างแดเนียลเจ็บไม่ตายก็ต้องโดนอะไรสักอย่างที่เขาพอใจ สักพักใหญ่สงครามบนเตียงก็สิ้นสุดลง ต้องยอมรับว่าครั้งนี้ทานตะวันพัฒนาขึ้นมาระดับหนึ่ง เธอโต้ตอบเขาได้ในบางอย่าง ส่งอารมณ์เสน่หาให้มันน่าปรารถนามากขึ้น

"จะไปไหน" พอทานตะวันขยับตัว แดเนียลก็เอ่ยปากถามทันที

"ไปอาบน้ำค่ะ คุณเบญ.."

"เลิกพูดถึงมันสักที ฉันไปบอกพ่อมันแล้วว่าให้มันคืนเธอให้ฉัน อย่าลืมสิฉันประมูลเธอมาได้นะตะวัน"

ร่างเล็กถูกดึงลงมากอดไว้ในอ้อมแขนที่อบอุ่น

"คืนนี้ยกให้ก็แล้วกัน เราจะนอนกันเฉยๆ แบบนี้แหละ"

แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็แปลกที่ใจมันกลับรู้สึกสุขเหลือเกิน พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะจบแล้ว จะได้กลับไปหายายแล้ว เราคงไม่เจอกันอีกแล้วนะคะ

เช้าวันรุ่งขึ้นทันทีที่ทานตะวันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาแล้วมีเพียงเงินก้อนหนึ่งบนหัวเตียงกับโน้ตข้อความว่า

-เก็บเงินนี้ไว้ใช้ถ้าไม่อยากให้ซ้อหลิวยึดก็อย่าให้เค้าเห็น แดเนียล-

นี่เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วจริงๆ สินะ ทานตะวันใส่เสื้อผ้าเอาเงินซ่อนแล้วกลับไปหาซ้อหลิวที่ห้อง ตอนนี้พร้อมขนทุกอย่างกลับแล้ว ทันทีที่เรือมาถึงทานตะวันมองเห็นฟ้ามายืนรออยู่ที่ท่าเรือแล้วหน้าตาดูเป็นกังวลมาก นี่คงกลัวเราจะเป็นอะไรล่ะสิ ทานตะวันรีบวิ่งลงไปหาฟ้าที่ท่าเรือแต่พอเข้าไปใกล้ทันทีที่เห็นหน้าของฟ้าใจมันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใจคอไม่ดีเลย...