บทที่ 10 เพนนี
1944 Words
หลายวันมานี้แดเนียลแทบจะไม่ได้พูดคุยกับทานตะวันเลย ทั้งเรื่องวันนั้นแล้วก็เรื่องงานที่กำลังยุ่งๆ ด้วย
"รูปที่สั่งให้เอาไปใส่กรอบได้แล้วนะครับ"
โจเซฟยื่นกรอบรูปให้แดเนียล เขาคิดว่าก็คงต้องอาศัยโอกาสนี้คุยกับตะวันแล้วล่ะนะ แดเนียลเดินออกไปหาทานตะวันใต้ต้นเมเปิ้ลห่างจากสระว่ายน้ำไม่ไกล ทานตะวันกำลังนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ที่โต๊ะไม้ใต้ต้นเมเปิ้ล
"นี่รูปยายเธอโจเซฟจัดการให้เรียบร้อยแล้ว"
แดเนียลเดินเข้าไปยื่นกรอบรูปให้ทานตะวัน ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นแววตาของทานตะวันก็เปล่งประกายเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ได้สร้อยเพชร คอนโด หรือว่ารถยังไงยังงั้น
"ขอบคุณนะคะ"
ทานตะวันรีบคว้าไปไว้กอดแน่น
"เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นกลับมาคุยกับฉันได้รึเปล่า"
แดเนียลพูดเสียงเรียบ
"ตะวันจะไปโกรธคุณได้ยังไง บ้านนี่ก็ของคุณ ข้าวที่กินทุกวันก็ของคุณ ได้เรียนกับครูเบลทุกวันนี้ก็เพราะคุณอีกนั่นแหละ"
ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจหน่อยคิดว่าจะโกรธจนต้องส่งกลับไทยจริงๆ ซะแล้ว
"ถ้างั้นฉันก็กลับมานอนที่บ้านได้แล้วใช่มั้ย"
คนพูดแกล้งทำสีหน้าเศร้า จริงๆ แล้วที่แดเนียลไม่ได้นอนที่บ้าน เขาไปนอนอยู่กับวีรญาที่คอนโดใกล้บริษัทเนื่องจากงานที่ต้องเคลียร์ แล้วทานตะวันก็ไม่ยอมคุยด้วยเลยต้องพึ่งทางอื่น ซึ่งถ้าจะให้สะดวกกับงานที่สุดคงไม่พ้นวีรญาเลขาคนสนิทแน่นอน
"บ้านคุณนี่ตะวันห้ามได้รึไง"
แดเนียลยิ้มหวานแล้วเนียนเข้าไปโอบร่างบาง
"งั้นคืนนี้ก็..."
เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูของตะวัน ทานตะวันเขินจนหน้าแดงก่ำ รีบหันหน้าหลบสายตาเจ้าชู้ของคนพูด คนบ้าคิดแต่เรื่องพันนั้น
เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติแล้วแดเนียลก็กลับมานอนที่บ้านปล่อยวีรญาทิ้งไว้เหมือนเซ็กส์ทอยที่ไว้ใช้แก้ขัด ยังดีที่จูเลียแวะเวียนมาหาบ้างมันก็ยังพอช่วยทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับบางคน
"อีก 3 วันเราจะไปเคียนติ (เมืองหนึ่งในรัฐทัสคานี อิตาลี) กัน"
ทานตะวันทำหน้างงๆ
"ฉันจะพาเธอไปด้วย ไปเปิดหูเปิดตาไง ดีมั้ยล่ะ"
ทานตะวันยิ้มแล้วพยักหน้างึกๆ
"โอเคแต่ตอนนี้เข้าบ้านก่อนเถอะมีอะไรจะเล่าให้ฟัง"
แดเนียลทำสายตาเจ้าเล่ห์
"อะไรคะ"
"เรื่องที่เรารู้กัน 2 คนไง"
มือเริ่มซุกซนลูบคลำตามเรือนร่างของตะวัน
"นี่อย่าบอกนะว่า.."
ทานตะวันเริ่มจะรู้ทันเหลี่ยมหลอกเด็กของเขาแล้วล่ะ แดเนียลทำสายตายั่วยวนแล้วพยักหน้า มันดูตลกจนทานตะวันหลุดขำออกมา
"นะตะวัน..."
สุดท้ายก็ต้องยอมเข้าบ้านไปกับคนเอาแต่ใจแบบเขา หลายวันที่เว้นไปทำให้แดเนียลทั้งฟัดทั้งขย้ำร่างน้อยๆ ของแม่ทานตะวันอย่างเสือหิวกระหาย เขาทำมันได้ทุกที่ตั้งแต่ประตูลากไปบนเตียง เหวี่ยงมาโซฟา กลิ้งไปตามฟื้น แล้วไปจบในอ่างอาบน้ำ สำหรับแดเนียลคงสนุกและถูกใจแต่กับทานตะวันแล้วมันทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนแทบจะหลับคาอ่างซะให้ได้********
********
-เคียนติ แคว้นทัสคานี อิตาลี (Chianti Tuscany Italy)
เมืองเคียนติ เป็นเมืองเล็ก ๆ ในแคว้นทัสคานี ใกล้กับเมืองศิลปะอย่างเมืองฟลอเรนซ์ (Florence) และเมืองเซียนา (Siena) ซึ่งมีหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่น่าสนใจแยกออกมามากมายเอกลักษณ์ของแคว้นนี้คือการที่มีภูมิทัศน์เป็นไร่องุ่นไกลสุดลูกหูลูกตาที่ตั้งอยู่บนเนินเขาน้อยใหญ่ พร้อมทั้งบ้านเรือนเก่าแก่ที่สร้างขึ้นจากหิน หมู่บ้านหินโบราณ อีกทั้งปราสาทหินและสวนสวยในสไตล์อิตาเลียนดั้งเดิม แม่ของแดเนียลหลังจากหย่าขาดกับนิโคลัสพ่อของแดเนียลก็ขอให้แดเนียลพากลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองก่อนแต่งงานซึ่งอยู่ที่เคียนติ ที่นี่แดเนียลมีไรองุ่นหลายร้อยไร่และโรงบ่มไวน์เป็นของตัวเองจึงไม่แปลกที่เขาจะเสพติดการดื่มไวน์อย่างมาก
"ที่นี่สวยจังเลย"
ทันทีที่ลงจากรถทานตะวันก็พูดขึ้น แถมยังรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปส่งให้ฟ้าดูด้วย
"ให้ถ่ายให้มั้ย"
แดเนียลเห็นทานตะวันพยายามยื่นแขนถ่ายตัวเองกับวิวแล้วก็อึดอัดแทน
"เกรงใจคุณ..."
"ฉันเป็นคนเสนอตัวเองไง เอามานี่"
แดเนียลยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์จากตะวันมาเพื่อจะถ่ายรูป
"ไปยืนตรงนั้น"
เขามองทิศทางแสงที่เหมาะสมและวิวที่สวย ทานตะวันเงอะงะเดินไปยืนตรงที่เขาชี้
"ถอยอีกหน่อย"
แดเนียลออกคำสั่งอย่างกับตากล้องที่สั่งนางแบบ
"โพสสวยๆ หน่อยสิ"
ก็คนมันไม่ใช่นางแบบนี่ ท่าที่ทานตะวันเลือกโพสคือยืนนิ่งๆ ตัวตรงถ่ายบัตรประชาชน ฉีกยิ้มนิดหน่อยแล้วยกมือขึ้นชู 2 นิ้ว
"ก็ปกติตะวันก็ถ่ายแบบนี้"
"ตะวันท่านี้เด็ก 9 ขวบยังไม่ทำเลย"
แดเนียลดูจะหงุดหงิดนิดหน่อย การที่คนอย่างเขาอาสาถ่ายรูปให้แล้วนางแบบเบสิคขนาดนี้มันเป็นอเไรที่โคตรจะดูถูกฝีมือกันเลย
"แล้วต้องทำยังไงล่ะคะ"
"ดู ทำแบบนี้"
แดเนียลลืมตัวโพสท่าเซ็กซียั่วยวนระดับนางแบบท็อปโมเดลจนทานตะวันกลั้นขำไม่อยู่แล้วหัวเราะลั่น
"คุณนี่มำเหมือนมากเลยนะคะ"
"เหมือนอะไร"
"เหมือน..."
ทานตะวันลากเสียง เหมือนตุ้ด แต๋วสินะ
"อยากลองมั้ยล่ะ"
แดเนียลรู้ดีแม้ตะงันจะไม่บอกว่าเหมือนอะไร พอโดนถามแบบนี้คนที่ล้อกลับเป็นฝ่ายที่เขินซะเอง
"จะถ่ายไม่ถ่าย"
"ถ่ายค่ะ"
ทานตะวันพยายามทำท่าตามที่แดเนียลทำให้ดู เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาสนุกใหญ่
"เข้าบ้านเถอะค่ะ ของขนหมดแล้ว"
วีรญายืนดูอยู่นานดูท่าทางจะไม่เลิกถ่ายง่ายๆ เลยต้องเข้ามาเบรค แดเนียลพนักหน้าตอบ
"ไปเถอะ ฉันอยากพาเธอไปเจอใครบางคน"
แดเนียลส่งโทรศัพท์คืนให้ทานตะวันแล้วจูงมือเดินเข้าบ้านที่สร้างขึ้นสไตล์อิตาลียุคเก่า รอบบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ สุดเขตรั้วบ้านเป็นไร่องุ่นกว้างรายล้มจนสุดลูกหูลูกตา ตัดกันเป็นเทือกเขาและทิวเขาสลับซับซ้อน
เมื่อเข้ามาถึงในบ้านหญิงสูงอายุรูปร่างผอมนั่งรอทุกคนอยู่ที่โซฟากลางห้องรับแขกแล้ว
"แดน"
เมื่อเห็นลูกชายเพนนีหรือเดือนเพ็ญก็ลุกขึ้นโอบกอดทันทีด้วยความคิดถึง
"แม่คิดถึงแทบแย่"
นานพอสมควรที่แดเนียลไม่ได้มาที่นี่เลย ปกติแล้วเขาจะพยายามมาที่นี่ทุกเดือนเพราะรู้ดีว่าแม่คิดถเขาชนาดไหน
"จูเลียไม่มาด้วยเหรอ"
ประโยคคำถามนี้กระทบหน้าทานตะวันจนชาไปทั่วหน้า บางทีก็ลืมตัวไปว่าตัวเองเป็นใคร แล้วอยู่กับเขาในฐานะอะไร ลืมไปว่สเขาไม่ได้รักเรา และเราก็ห้ามรักเขาด้วย
"จูเลียติดงานน่ะครับ"
"แล้วนี่ใคร"
เพนนีเห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักยืนอยู่ข้างหลังลูกชายก็เกิดความสงสัย เพราะเธอไม่เคบเห็นหน้าเด็กสาวคนนี้มาก่อนเลย
"เอ่อ...นี่ทานตะวันครับเป็น..."
ทานตะวันเข้าใจดีกว่าการตอบสถานะระหว่างเธอกับเขามันเป็นเรื่องยากยิ่งตอบกับแม่แบบนี้จะให้บอกว่าเป็นผู้หญิงขายตัวที่ซื้อกลับมาจากไทยก็ยังไงๆ อยู่
"เป็นผู้หญิงของผมครับแม่"
เพนนีถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับส่ายหัว
"เชื้อพ่อนี่มันแรงจริงๆ "
"ผมไม่ได้เจ้าชู้นะแม่"
"แล้วจูเลียรู้หาือป่าว"
"ครับเราคุยกันแล้ว จูเลียไม่มีปัญหาอะไร"
วีรญาได้แต่ยืนก้มหน้าน้อยใจ ที่ตัวเองก็เป็นของเขาเหมือนกันแต่ต้องปิดบังหลบซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของความลับ อยู่ในจุดอับที่ไม่มีใครมองลอดผ่านเข้ามาเห็น ผู้หญิงขายตัวอย่างทานตะวันมาทีหลังแต่กลับชูเชิดมันจนออกนอกหน้านอกตา
"มาไกลพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้กิน"
"แม่เหนื่อยอีกแล้ว"
แดเนียลก้มลงซบกอดแม่เหมือนกับเด็กน้อย แม้ใครจะมองเขายังไง แต่เวลาอยู่กับแม่เขาก็ไม่ต่างจากเด็กคนหนึ่งเลย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน แดเนียลต้องไปดูโรงบ่มไวน์กับวีรญาเขาชวนทานตะวันไปแล้ว แต่ตะวันกลัวจะไปเกะกะเพราะแดเนียลไปทำงาน เลยขออยู่เดินเล่นที่บ้านดีกว่า
ทานตะวันเดินถ่ายรูปส่งให้ฟ้าดูจนฟ้าต้องตื่นขึ้นมาวิดีโอคอลหา (เวลาไทยกับอิตาลีต่างกัน 6 ชั่วโมง)
"สวยจังตะวัน อิจฉาสุดๆ เลยอะ"
"อิจฉาทำไม ตะวันอยากให้ฟ้ามาอยู่ด้วยมากเลยนะ"
"ให้ไอ้ฝรั่งนั่นส่งเงินมาสิฟ้าจะไป"
"จะบ้าหรอฟ้า เกรงใจเค้า"
"ฟ้าล้อเล่นน่ะ แล้วนี่อยู่ที่นั่นสบายดีนะ โดนรังแกรึป่าว"
ตะวันนิ่งไปแปบนึง
"สบายมากน่า ไม่ต้องห่วงหรอกฟ้าช่ะเป็นไงบ้าง"
"มีผัวละ พี่วินแถวซอยเนี่ย"
คำตอบทำตะวันนิ่งอึ้งไปนิดหน่อย เพราะเห็นเขาตามจีบมาตั้งนานแล้วให้ตายยังไงก็ไม่ชอบ จู่ๆ ทำไมถึง...
"เห้ยล้อเล่น สบายดีกิจการเป็นไปได้สวยไม่ต้องห่วงนะ"
พอเห็นตะวันอึ้งหนัก ฟ้าเลยต้องรีบเฉลย
"งั้นแค่นี้นะฟ้า แบตตะวันจะหมดแล้ว"
"ยังไงก็ส่งรูปมาเรื่อยๆ นะ ฟ้าอยากรู้ว่าตะวันเป็นไงบ้าง"
คุยกันจบจังหวะที่จะหมุนตัวกลับห้องก็ทำเอาตะวันตกใจจนโทรศัพท์หลุดมือ ก็เพนนีแม่ของแดเนียลมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"เธอเป็นคนไทยเหรอ"
ทานตะวันตกใจเล็กน้อยเพราะเข้าใจว่าแม่ของแดเนียลเป็นฝรั่งแต่พูดไทยสำเนียงชัดเป๊ะเบอร์นี้
"คะ..ค่ะ"
"พ่อแม่รู้รึป่าวว่ามาเป็นเมียน้อยเค้าแบบนี้"
คำถาม สีหน้า ท่าทาง จัดว่าเด็ดเลยทีเดียสความแม่หวงลูกชายนี้
"ตะวันไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะท่านทิ้งตะวันไปตั้งแต่เด็กๆ แล้ว"
"แล้วเธออยู่กับใคร"
คำตอบมันค่อนข้างแทงใจ ต่อให้เรื่องมันผ่านมาสักพักแล้ว ต่อให้ใช้ชีวิตต่อได้แล้ว แต่พอต้องตอบว่าเคยอยู่กับยาย แต่เสียยายไปแล้วมันก็ยังเป็นแผลลึกในใจที่แค่สะกิดเบาๆ ก็เจ็บแปล้บแล้ว
"ยายค่ะ"
"แล้วยายเธอรู้หรือป่าว"
"ยายตะวันเสียแล้วค่ะก่อนที่ตะวันจะมาที่นี่เอง"
เพนนีกวาดสายตามองทานตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ชีวิตเธอนี่มันสุดยอดละครน้ำเน่าเลยนะ ฉันล่ะชอบจริงๆ "
แมาของแดเนียลค่อนข้างหวงลูกชาย เพราะแดเนียลเคยเสียใจจากผู้หญิงจนแทบเอาตัวไม่รอดมาครั้งนึงแล้ว
"เธอรู้ใช่มั้ยว่าแดนแต่งงานแล้ว"
ทานตะวันแค่พยักหน้ารับ
"ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอหรอกนะเพราะคนที่เสียเปรียบมันก็เธอ จูเลียเค้าก็ไม่มีปัญหาอะไร แดนเองเคี้ยวเบื่อเดี๋ยสคงคายทิ้งเอง"
พูดจบหญิงสูงวัยสี่สิบก็เดินเชิดออกไป ทิ้งคนฟังให้ยืนหงอยอยู่คนเดียว บรรยากาศสวยๆ ตอนนี้มันเซ็งไปหมดแล้ว
- Writer
