แดเนียลกลับจากโรงบ่มไวน์เห็นทานตะวันนั่งหงอยอยู่หน้าบ้านก็พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร
"มานั่งอะไรตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
แดเนียลเดินเข้าไปแตะที่ไหล่ของทานตะวัน แต่ดูคนถูกทักทายจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่เอาแต่ก้มหน้าไม่ตอบสนองเลย
"ตะวัน"
"ฮึก"
เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินก็รู้เลยว่า กำลังร้องไห้อยู่
"ตะวัน เป็นอะไร"
แดเนียลนั่งลงข้างๆ แล้วจับไหล่หมุนให้ตะวันหันหน้าเข้าหาเขา
"บอกมาสิตะวันเป็นอะไร"
"ตะวันอยากกลับแล้ว"
"แม่ดุตะวันหรอ"
แดเนียลพยายามพูดดีดีกับตะวันเพราะไม่อยากให้ร้องไห้จนอาละวาดเหมือนคราวก่อนอีก
"อืม"
ตะวันพยักหน้า ตาทั้งสองข้างเอ่อนองไปด้วยน้ำตา แดเนียลดึงร่างบางเข้าไปกอด พร้อมกับลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"เอาน่าแม่เค้าก็แบบนี้แหละ อย่าไปสนใจเลย"
แขนเรียวโอบกอดหุ่นหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามแน่น ทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด
"ไม่เอาไม่ร้องแล้ว เดี๋ยวฉันพาไปกินองุ่นเอามั้
