Kung gaano kabilis ang pagdaan ng araw ganun din kabagal ang pagproseso sa utak ko ng mga nangyayari. Hanggang ngayon hindi ko maimagine na mangyayari sa buhay ko ang ganito.
Ang wierd lang, napunta ako sa skwelahang ito ng hindi sinasadya alam ko may dahilan talaga si Tita, hindi ko lang mapunto kung ano. Hindi naman siguro niya ako ipapahamak.
Sa lalim ng pag-iisip ko saka ko natagpuan ang sarili ko na nakatayo sa mismong puno kung saan ako dumaan papasok dito. Pakiramdam ko ay nandito pa rin ang lagusang iyon. Hindi man nakikita ng mata ko pero alam ko nandito lang iyon. Malakas ang kutob ko. Ni minsan ay hindi ako nagkamali kapag kinukutuban ako.
"Huwag mong pangarapin na makalabas dito. Si Andrew lang ang sinwerteng nakalabas dito noon. Ewan ko kung nakalabas nga ba siya. Dahil sa
