บทที่ 19 รู้จักน้อยไป
และแล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันมันกำลังจำเกิดขึ้นใช่ไหมเมื่อคนที่อยู่ด้านหลังประตูผุดประโยคคำพูดอย่างยาวเหยียดด้วยวาจาเรียบๆ หนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาแบบเต็มๆ อีกทั้งยังใช้วัตถุสีดำมันวาวออกมาถือไว้ที่ด้านขอบประตูห้องและผลักมันเปิดออกกว้างเผื่อให้ผู้ชายที่ชื่อต้าเห็น
“โอ๊ะโอ หมดเวลาสนุกแล้วสิ”
มันเป็นเพียงประโยคแรกที่ผู้ชายที่ชื่อต้าเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้าตาทะเล้นไม่เกรงกลัวอะไรเลย เขายังคงสบสายตาสีรัตติกาลแบบกวนสุดๆจนกระทั่งฝ่ามือใหญ่ของเขาและเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้องถอยออกไปตามเดิม ซันมีแต่ความเงียบเท่านั้นที่ข่มเขาไม่ตอบกลับ ไม่อารมณ์เสียอะไรทั้งนั้น
“…”
“นะ นายไปเสียเถอะ”
ไม่ได้ห่วงเพียงแต่ฉันไม่อยากให้เกิดความรุนแรงอะไรขึ้นต่อหน้าต่อตาตัวเองจึงอยากให้ผู้ชายคนนี้ออกไปไกลๆ ซะ ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าภายในใจเขาคิดสกปรกอยู่ก็ตามแต่
“ถ้าไปแล้วเราจะได้เจอไหมจ๊ะ
