บทที่ 20 จองเวร
โอ้ย!
เสียงร้องปรนความเจ็บปวดรวดร้าวที่เข้ามากระทบความรู้สึกบวกกับร่างกายที่กำลังความเจ็บเข้ามาควบงำทำให้มันเกร็งร่างกายเอาไว้ทันทีแต่สำหรับคนอย่างผมเมื่อลงมือทำมันไม่ใช่แค่นั้นเพราะยิ่งเพิ่มความแรงส่งตรงเข้าไปสู่แขนที่กำลังเจ็บปวดเสียงร้องอย่างน่าโหยหวนก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง
ใบหน้าขาวบิดเบี้ยวไปตามที่ร่างกายรู้สึกจนผมรู้สึกได้ว่าความอวดดีของมันที่ทำซ่าเอาไว้หายห่าไปไหนหมดทำไมไม่งัดเอามาใช้บ้างวะซ่าเหมือนตอนที่มึงเจอกูเป็นครั้งแรก กวนแบบนั้นอีกสิ! สิ่งเหล่าผมอยากให้ไอ้เชี้ยนี้แสดงออกมาแต่มันก็ไม่มีสักนิดเดียว
“ถ้ากูเพิ่มแรงไปอีก รู้ไหมวะแขนมึงหลุดแน่?”
“…”
การเงียบคือคำตอบของมัน เงียบที่ไม่ใช่ว่าตอนนี้มันจะนั่งอยู่อย่างสุขสบายแต่ทว่าร่างกายดันเจ็บปวดเนื่องจากการกระทำที่ไม่หยุดยั้งอีกทั้งก็ยังมีแรงเพิ่มตรงเข้ามาเป็นระยะๆ จึงทำให้ความเจ็บปวดรวดร้าวไม่หายไปเสียที
“แต่มัน
