จอมใจมหาโจร

ล่า ตอนที่ 9

ร่างเล็กนอนบิดส่ายครางรับสัมผัสเบาๆ ไม่ใช่เพราะเคลิ้มไปตามกระแสสวาทหากแต่เพราะความรุนแรงที่เขามอบให้เป็นระยะ แดนสรวงมัวเมาอยู่กับเต้าอวบไม่ยอมห่าง ดูดกินยอดถันที่ชูชันตึงเครียดครั้งแล้วครั้งเล่าจนเปียกชื้น

เขาคำรามก้องอยู่ในลำคอด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด สองมือยกขาเรียวเล็กขึ้นขนาบตัวเมื่อรู้ว่าไม่อาจรีรอต่อไปได้ ลำรักแข็งผงาดถูไถไปบนเนินสาว

เธอสะดุ้งถอยหนีพลางกลืนน้ำลายลงคอกับขนาดที่ไม่ธรรมดาและกำลังคืบคลานเข้าหาสู่กายเธอ

“เยี่ยมมากมาเรียม...อา เธอทำให้ฉันติดใจจนไม่อยากถอนตัวออกห่างเลยรู้หรือเปล่า อยาก...”

“อ๊ะ!! เจ็บ ฉันเจ็บแดน!” เรียวนิ้วหนึ่งสอดกะซวกสู่ความอุ่นร้อนจนร่างเล็กต้องวิงวอนเสียงกระเส่า

“อยากแทง อยากกระแทกอยู่ในนี้ทั้งวันทั้งคืน อืม...เธอรัดฉันแน่นไปหมด วันนี้ขอปล่อยในปากได้ไหม หืม อยากให้เธอลองกินน้ำรักของฉันดูบ้าง ฉันคงมีความสุขที่สุด” ชายหนุ่มกล่าวระส่ำอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย

หญิงสาวไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เพราะได้ยินไม่ถนัดด้วยซ้ำในสิ่งที่เขาพูดละล่ำละลักไม่เป็นศัพท์ จิตใจของเธอจดจ่ออยู่กับระหว่างขาที่กำลังถูกรุกรานอย่างหนัก

แดนสรวงลากนิ้วที่แฉะชื้นออกจากตัวเธอแล้วยกขึ้นปาดกับลิ้นอวดพฤติกรรมให้หญิงสาวที่นอนตาปรือได้เห็น

เธอหายใจหอบแรง แยกแยะไม่ออกว่ากำลังรังเกียจหรือปั่นป่วนกับสิ่งที่เขาทำ

หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อเห็นเขาดูดเลียนิ้วร้ายที่ชโลมความชื้นของเธอจนชุ่มโดยไม่นึกแขยงใจ หน้าท้องน้อยรู้สึกวาบหวิวอย่างแปลกประหลาด

“แดน...”

“ว่าไงคนสวย...อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ เดี๋ยวฉันก็เอาตายคาที่นอนเสียหรอก” เขาวางมือลงบนมือเล็กของเธอแล้วจับลากให้สัมผัสกับตัวตนแข็งขึงที่กำลังเสียดสีอยู่บนนอนเนื้ออวบอูม

มาเรียมเกร็งมือด้วยความไม่คุ้นชินแต่เรี่ยวแรงของเธอกลับหดหายไปเสียสิ้น ยอมให้เขาบงการแต่โดยดี

“แดน...อย่า เจ็บ...” แดนสรวงไม่ฟังคำทัดทานที่พร่ำขอไม่ขาดปาก เขาซุกลำสวาทเข้าสู่ซอกเนื้ออุ่นชื้น ลากขึ้นลงแล้วกดตรงปุ่มกระสันอย่างจงใจ

ดวงตาวาววับจ้องใบหน้าหวานที่พร่ำเพ้อระส่ำ เธอหลับตาพริ้ม ริมฝีปากที่พ่นคำไม่เป็นศัพท์สั่นระริก ใบหน้าเงยหงายส่ายไปมาจนเผ้าสยายประหมอน ทรวงอกสองข้างกระเพิ่มตามจังหวะการหายใจถี่เร็ว ทุกอิริยาบถตรึงอารมณ์ให้ยิ่งเตลิดหลงสุดกู่

“ให้ตายเถอะมาเรียม...เธอมันเป็นผีป่านางไพรหรือยังไง” ชายหนุ่มก่นบ่นกับตัวเอง กดความแข็งแกร่งลงสู่รอยหลืบอันเร้นลับจนร่างสาวสะดุ้งโหยง

เธอกรีดร้องด้วยอารามตื่นตระหนก ใบหน้าคมสากโน้มลงไปจูบปิดกลืนเอาน้ำเสียงหวานนั้นลงคอ แล้วประทับริมฝีปากลงบนแก้มเนียนให้เธอเผลอใจ ฉวยโอกาสกดสะโพกหนักหน่วงแนบลำตัวกอดรัดเธอที่แอ่นดิ้นเอาไว้เต็มวงแขน

“ใจเย็นๆ ยังไม่ตายตอนนี้เหรอ อืม...แน่นชะมัด แฉะขนาดนี้ยังอึดอัดจนหายใจไม่ออก อา...” ร่างเล็กกลับดิ้นขยับเท่าที่แรงพอจะทำได้

หารู้ไม่...เธอกลับยิ่งตอดรัดเขาเป็นจังหวะจนชายหนุ่มครางฮือปวดร้าวด้วยพิศวาสนั้นทารุณเขาเสียเหลือเกิน

มาเรียมไม่ประสา และยังหวาดกลัวกับเพศรสอันดุเดือดรุนแรง เธอจึงไม่ได้ปล่อยใจให้กับอารมณ์อันแปรปรวนอย่างเต็มที่ สะเอวสอบเริ่มขยับอีกครั้งคราวนี้นาบเนิบ ค่อยๆ ดึงตัวตนเข้าออกอย่างใจเย็น เรียกร้องให้หญิงสาวรู้สึกถึงแรงเสียดสีที่กำลังก่อตัวระหว่างกันและกันจนรู้สึกได้ถึงความชื้นที่กลั่นกรองออกมาจนปริ่มล้น

“เอาไว้คราวหลัง...ฉันจะสอนให้เธอเรียนรู้การทำหน้าที่เมียมากกว่านี้ มาเรียม...อืม” เสียงทุ้มสั่นพร่าของเขาบอกกล่าวก่อนจะก้มใบหน้าลงนวดเฟ้นตรงกลางเต้าอวบทั้งสอง ลากลิ้นอุ่นสากเลื้อยไปโลมเลียทีละข้างพร้อมตวัดยอดถันชูชันเข้าปากแล้วอมดูดเกิดเสียงเสียดสีดังระงม สะโพกสอบขยับเร่งจังหวะหนักหน่วงขึ้นเพราะรู้ถึงร่างกายอีกฝ่ายว่ากำลังอ่อนไหวและโหยหาบางสิ่งจากเขา

แดนสรวงรัดร่างอวบอิ่มของมาเรียมแน่น กระแทกกระทั้นเข้าหาจนเธอร้องเสียงหลง ยิ่งถี่รัวเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเกร็งตัวเข้าหาเขาเท่านั้น

“แดน...”

“ลองสิ...แบบนั้นแหละ อ้าขาให้ฉันมาเรียม อ้าให้กว้าง...ให้ผัวของเธอกระแทกแรงๆ ทูนหัว” เขาออกคำสั่งด้วยความคึกคะนอง มาเรียมไม่ได้ทำตามเสียทั้งหมด

เธอจิกมือเข้าหาสีข้างของเขาแล้วเกร็งตัวรับจังหวะรุนแรงที่ทำให้เธอหายใจติดขัดเข้าไปทุกที แต่ในขณะเดียวกัน...มันก็เสียวซ่านเกินกว่าจะสรรหาคำใดมาอธิบาย

“แดน!! อืม...” ร่างเล็กแอ่นสุดแรงให้กับจังหวะโรมรันของเขา เธอปล่อยตัวเองให้หลุดลอยไปกับจังหวะสุดท้าย รู้สึกได้ถึงแรงตอดตัดของตัวเอง และความสุขสมครั้งแรกในชีวิตที่ไม่ได้ตั้งใจ...

“น้ำเยิ้มล้นเชียวแม่ผีไพร...” เขาครางพร่ำ แท่งเนื้อจมลึกเข้าหาร่างอ่อนเพลี้ยซ้ำๆ อีกสี่ห้าครั้งก่อนจะหยุดชะงัก แล้วเสียงคำรามก้องก็ดังขึ้น กระแสสวาทอุ่นร้อนพุ่งสู่เรือนกายที่เขาเสพเสน่หา

ความเปียกชื้นเอ่อล้นลามเปื้อนผ้าปู่ที่นอน อ้อมแขนแข็งแรงค่อยๆ ผ่อนคลาย เขาฟุบตัวปล่อยแรงลงบนร่างของเธอที่บัดนี้เหมือนคนสิ้นสูญจิตวิญญาณไปชั่วขณะ

สองร่างหายใจหอบไม่ต่างกัน แดนสรวงพลิกตัวลงมานอนข้างๆ แล้วรวบเธอมากอดเอาไว้ หญิงสาวสะบัดตัวผลักไสเขาแต่เรี่ยวแรงซึ่งถูกสูบสูนไปหมดแล้วมีหรือจะทัดทานเขาได้

“อย่าสะดีดสะดิ้งให้มากหน่อยเลยนา...หรืออยากโดนอีก หืม”

“ไม่...อย่า...”

“งั้นก็นอนซะ...ทำตัวให้ชินกับการมีฉันเป็นผัว...มาเรียม”

“...” เธอไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เพราะความเหนื่อย อ่อนเพลีย และปวดเมื่อยไปทั้งตัวทำให้หญิงสาวยอมนอนให้เขากอดนิ่งๆ ทั้งที่ยังเปลือยกายด้วยกันทั้งคู่ บางอย่างที่แข็งขึงอยู่ด้านหลังของเธอบ่งบอกให้รู้ว่าแดนสรวงยังไม่สงบ และพร้อมจะลุกขึ้นทบทวนความระยำของเขาได้ทุกเมื่อ กลิ่นเหล้ายังฉุนไม่จางอยู่ในลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอของเขา แต่ลำแขนที่กอดรัดอยู่ยังคงตรึงแน่นอยู่อย่างนั้น

มาเรียมไม่อาจฝืนสภาพได้อีกต่อไป เธอหลับตาลงด้วยความอ่อนแรง ก่อนจะจมลึกสู่นิทราในอ้อมกอดของจอมโจรป่า ผู้ฉกชิงช่วงชีวิตอันสวยงามของเธอไปชั่วกาล...